طی هفته‌های آینده، جو بایدن رئیس‌جمهور آمریکا با بزرگ‌ترین تصمیم ریاست جمهوری خود در مورد ایران روبرو خواهد شد. او سرانجام می‌تواند جواب “نه” را بگیرد و ائتلافی ایجاد کند تا تهران را به خاطر فریبکاری و سوء رفتار هسته‌ای‌اش پاسخگو کند. یا او می‌تواند در دام نظام ایران بیفتد و مسیر را برای رسیدن به هدف خود برای دستیابی به توافق هسته‌ای طولانی‌تر و قوی‌تر ببندد. ماه‌ها است که دولت بایدن بر اساس یک فرض اشتباه کار می‌کند. دولت معتقد بود که اگر ایالات‌متحده فشارهای سیاسی و اقتصادی بر ایران را کاهش و از هرگونه تهدید معتبر نیروی نظامی صرف‌نظر کند، تهران به سمت مذاکره قدم خواهد گذاشت. در این راستا اندیشکده آمریکایی بنیاد دفاع از دموکراسی در تحلیلی به قلم «ریچارد گلدبرگ و ژاکوب ناگل» به تبیین و بررسی رویکرد دولت بایدن در قبال توافق هسته‌ای پرداخته است که در بخش ذیل به نکات و گزاره‌های اصلی این یادداشت اشاره خواهیم کرد:

• ایران تولید اورانیوم غنی‌شده را تنها به این دلیل آغاز کرد که نظام ایران اطمینان داشت، دولت ترامپ دیگر توانایی سیاسی برای پاسخگویی نظامی ندارد. اگر فشار اقتصادی و سیاسی سال ۲۰۲۰ در سال ۲۰۲۱ تشدید می‌شد، ایالات‌متحده به‌احتمال‌زیاد در حال مذاکره با ایران بر سر توافق هسته‌ای جدید بود؛ اما در ژانویه ۲۰۲۱ نظام ایران جان تازه‌ای گرفت؛ زیرا کارزار فشار حداکثری ترامپ به کمپین حداکثر احترام دولت بایدن تغییر پیدا کرد. بایدن به جای تداوم فشار بر ایران، اجازه داد از ذخایر بلوکه‌شده خود برای بازپرداخت بدهی‌های خارجی استفاده و متحدان اروپایی را از فشار به ایران به دلیل امتناع مستمر از همکاری با تحقیقات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در مورد سایت‌ها و مواد هسته‌ای اعلام‌نشده، باز دارد. درعین‌حال، ایران همواره از طریق حملات گروه‌های نیابتی به مواضع آمریکا، دولت بایدن را مورد آزمایش قرار داده و تاکنون از اقدام تلافی‌جویانه اجتناب نموده است.
• رفع تحریم‌های جزئی برای گام‌های هسته‌ای محدود (توافق‌نامه موقت) ممکن است در ظاهر جذاب به نظر برسد؛ اما هنگام تعامل با رژیمی که تخصصش بهره‌برداری از منابع مالی محدود هست، لغو بخشی از تحریم‌ها همان نتیجه‌ای است که نظام ایران به دنبال آن می‌باشد. این به آنها این امکان را می‌دهد تا به فعالیت‌های حمایتی خود از تروریسم در سراسر جهان ادامه دهند و پیشرفت‌های هسته‌ای خود را پایه‌ای جدید برای مذاکرات آینده تلقی کنند. وضع موجود قابل دفاع نیست؛ اما بازگشت به یک برجام عمیقاً معیوب و منقضی شده و یا حتی بدتر توافق “کمتر در برابر کمتر” غیرقابل‌قبول است.
• اکنون زمان آن فرارسیده که رئیس‌جمهور، سیاست ایالات‌متحده را تغییر دهد. دولت بایدن در هماهنگی با شرکای آمریکا در اروپا باید از یک نشست ویژه شورای حکام، قبل از نشست نوامبر، درخواست کنند تا ایران را برای طیف گسترده‌ای از رفتارهای غیرقانونی خود پاسخگو کند. این امر باید به سرعت با یک قطعنامه رسمی دنبال شود که ایران را نه‌تنها به دلیل افزایش غنی‌سازی و دسترسی محدود به بازرسان، بلکه به دلیل عدم رعایت تحقیقات و بازرسی محکوم کند.

«رئیس‌جمهور بایدن تنها از یک گزینه خوب برخوردار است: ایجاد ائتلافی از دموکراسی‌ها که مایل به اعمال فشار اقتصادی و سیاسی در کنار بازدارندگی نظامی مداوم هستند تا ایران را مجبور به رعایت تعهدات ان.پی.تی و مذاکره برای توافق طولانی‌تر و قوی‌تر کند.»