دین پرایس، رئیس دانشکده، میگوید “دیسیپلین” داشته باش!

با تعجبم، ترجمه اش میکند: میگوید چند بار شده که ساعت آن گوشی خراب شده ات را برای پنج صبح کوک کنی و بگویی الا و بلا این دفعه را بیدار می شوم، نماز میخوانم (یهودی است)، میروم میدوم، بیست دقیقه، خیس عرق که شدم، می آیم دوش میگیرم، آن هم پنج دقیقه ای، قهوه ام را در راه بستن گره کروات میجوشانم و اورکتم را می اندازم روی آن یکی دست و یکی دو پیس اودکلن و نه بیشششتر میزنم (این قسمتش را با تاکید گفت، گویی باز هم روی ایرانی ام و استعمال مازاد عطر کار دستم داده بود.)

و بعدش هم پیاده عازم کارم می شوم و در این خیابان های شلوغ قدم زنان و بدون هدفون راه می روم و به هر که چشمش به چشمم خورد لبخند میزنم، میرسم و یک راست مینشینم لیست بایدهای روزانه ام را زمان بندی میکنم و بعدش هم شروع روز؟ گفتم خیلی شده! خیلی! گفت چند بار عملی شده؟ گفتم تقریبا هیچ بار. گفت این عادت زندگی ام یادگار دانشجویی در ییل است. تا به امروز بجز در سفرها، برنامه روزانه ام بوده.

- دین ۹۳ ساله است.

- رضایمان است که زنگ میزند، ۲۵ امین تولدش نزدیک است. عزا گرفته برای پنج سال دیگرش—می نامدش سراشیبی پیری.