یکی از اساتید دانشگاه است، جلسه هم از آن جلسات هفتگی هیات علمی است که گزارش پروژه های تحقیقاتی شان را به الباقی اعضا می دهند. خبر هم نداشت که یک ایرانی در اتاق است.

گفت دو روز قبل در شورای امنیت سازمان ملل جلسه بررسی وضعیت ونزوئلا بود. او هم نقش مشاور اعزام نیروهای سازمان به ونزوئلا را داشته. مخالف اعزام بود؛ “هر جا رفتیم، وضع بدتر شد”. میگفت دبیر کل که لام تا کام حرفی نمی زند، رسما از نماینده آمریکا می ترسد.

از صحبت های نماینده ی ونزوئلا شاکی بود؛ “این ونزوئلایی ها هر چه می شود میگویند بخاطر تحریم های اقتصادی آمریکاست”. بعد هم بی هوا اسم ایران را آورد. گفت یکی نیست در این مواقع به این ونزوئلاییها بگوید، از ایران یاد بگیرید! چهل سال است تحت انواع واقسام تحریم است و تنها کاری که نمیکنند غر زدن است!

سیل آمده نصف کشورشان را آب گرفته، تنها چند نفر انگشت شمار فوت کرده اند، “متاسفانه بسیار غم انگیز است”، هلی کوپترهایشان نمی توانسته آذوقه برساند، چون تحریمند و نیاز به تعمیر دارند. این ها چطور از عهده ی خود برمی آیند و ونزوئلایی ها نه؟! تازگیها هم که حرفشان را حقوقی میکنند و به دادگاه می آورند. غرورشان دوست داشتنیست.