بیاد ایام سربازی. درب اتاقم‌ زده شد. اوتام بود، یک سرهنگ بازنشسته ارتش بنگلادش، مسن ترین و کم حرف ترین هم کلاسی مان در سینت جانز که البته زرنگ ترین هم بود، هر چند که این را نمیدانستیم تا زمان اعلام نتایج آزمون وکالت.

خطابم میکند محسن (مسلمان است)، های برادر، هوز ایت گواین؟

چای برایم آورده، قطاب جلویش گذاشتم. تعریف میکرد از داستان مهاجرتش با دو فرزند؛ “نمیدانی چه حالیست وقتی راننده اوبر هستی و یک زوج سفید پوست و تا خرخره مست نیمه شب سوار ماشینت شوند و روی صندلی ات حالشان بهم بخورد و در انتها هم توهینی بشنوی که مهاجری و در را بکوبند و بروند و تو را بگذارند با آن بوی گند.

سرت بر فرمان آرام میگیرد و به شش ماه قبلت فکر کنی که یک پایگاه نظامی چند هزار نفری جلویت رژه میرفتند.” میگوید “چهار سال توهین شنیدم، تحقیر شدم، و در تمام مدت، نفرین یکی از سربازهای پادگانم جلوی چشمانم بود. آنجا که با شجاعت جلویم ایستاد و فریاد کشید که “آرزو میکنم طعم تحقیر شدن را تا آخر عمر بچشی!”

نمیتوانستم بگذارم آن روزها و شبهای حقارت دائمی شوند. نتیجه اش دانشجویی در صبحها و رانندگی در شبها برای ژنرال ۵۳ساله سابق و وکیل ۵۷ساله امروز بود.