داستان تکراری دانشجویان ایرانی اینجا در این چند ماه اخیر. دانشجویان ارشد معمولا بورسی نمیگیرند مگر درصدی از شهریه شان کسر شود، هزینه زندگی هم که در اینجا با ریال امروز ایران معنای دقیق واژه “سرسام آور” است.

دو سال قبل آمده اند، خانواده محاسباتشان بر مبنای دلار ارزان قیمت بوده. تحقق رویای آمریکایی را به محض درج ویزای آمریکا با تمام وجود حس کرده اند و البته دریغ و افسوس که این رویا میتواند نه تنها محقق نشود بلکه همه ی رویاهای قبلی را هم به چالش بکشد.

از بالا بنگریم و‌نه از درون، درک میشود که منطقی است که وزارت علوم ایران هم دیگرنمیتواند ترمی ۶۰۰۰ دلار یارانه ای را به کسی بدهد که میداند درعمل دیگر به وطن برگشتنی هم نیست.

میآیند اینجا، یکی دوسال درس میخوانند. نه زبانشان آنچنان تقویت میشود و‌نه تحولی شگرف در دانششان ایجاد میشود. هنوز در کالچرال شوکی و غرق در زرق و نور اینجا که دانشجویی ات هم تمام می شود.

حالا زمان استخدام است. سه ماه فرصت داری وگرنه باید کشور را ترک کنی! بله این “باید” از آن جدی هاست! شغل هم دیگر به این راحتی ها برای یک مهاجر آنهم ایرانی پیدا نمیشود!

شکست از مهاجرت اشتباه، از سخت ترین شکستهاست.