محققانِ بخشِ پزشکیِ دانشگاهِ جانز هاپکینز می گویند که خطاهای پزشکی را می توان سومین عاملِ مرگ و میر در آمریکا برشمرد؛ و تأکید می کنند نواقصی که در جمع‌آوریِ آمارهای ضروری وجود دارد ممکن است تحقیقات را با مانع مواجه ساخته و این مشکل را از چشمِ عموم پنهان نگاه دارد.

نویسندگان، به سرپرستیِ‌دکتر مارتین ماکری (Dr. Martin Makary)، جراحِ دانشگاهِ مذکور خواستارِ تغییراتی در گواهی‌های فوت هستند تا اشتباهاتِ مرگ‌باری که احیاناً در مراقبت از بیمار رخ داده دقیقتر قید شود. آنها طیِ نامه ای سرگشاده، از مرکزِ کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) اکیداً خواسته اند تا هرچه سریعتر خطاهای پزشکی را نیز به فهرستِ شایعترین عللِ مرگ و میر که سالانه آن منتشر می کند بیفزاید.

پژوهشِ یادشده برپایه ی تحلیلِ تحقیقاتِ پیشین برآورد کرده است که بیش از 250000 آمریکایی سالانه به خاطرِ خطاهای پزشکی درمی‌گذرند. از این رو، می باید این عامل در فهرستِ رسمیِ CDC درست پس از بیماریهای قلبی وسرطان – که هریک در سالِ 2014 جانِ 600000 تن را گرفته اند، و پیش از بیماری های تنفّسی – که حدودِ 150000 تن را به کامِ مرگ فرو برده اند – دسته بندی شود.

طبق داده‌های ارائه شده این مطالعه، بیماری‌های قلبی با 611 هزار مورد و سرطان با 585 هزار مورد و سرطان (585000) در لیست شایع‌ترین عوامل مرگ و میر در آمریکا رتبه‌های اول و دوم را دارند و بیماری‌های تنفسی با 149 هزار مورد بعد از اشتباهات کادر پزشکی رتبه چهارم را به خود اختصاص داده است.

اشتباهاتِ پزشکی که می تواند منجر به مرگ شود از عوارضِ نامشهودِ جراحی گرفته تا تجویزِ اشتباهِ دوز و نوعِ داروهایی که بیماران دریافت می کنند را شامل می شود.

البته هیچکس از میزانِ دقیقِ تلفاتِ ناشی از خطاهای پزشکی آگاه نیست که تا حدِ زیادی بدین سبب است که سیستمِ کدگذاریِ CDC که جهتِ ثبتِ اطلاعاتِ گواهیِ فوت استفاده می شود چیزهایی نظیرِ اختلال در برقراریِ ارتباط، تشخیص های خطا و تصمیم‌گیری های نادرست که به قیمتِ جانِ انسانها تمام می شود را ثبت نمی کند. این چیزی است که این تحقیقات می گوید.

ماکری در مصاحبه ای گفته است: «هنگامی که از عللِ مرگ و میر صحبت می شود،‌ درباره ی چیزهایی مثلِ بیماری های قلبی عروقی اغراق می شود و بالعکس، جایگاهِ مراقبتهای پزشکی در این زمینه نادیده گرفته می شود. طبیعتاً اولویتهای پزشکیِ کشور و کمک‌هزینه های تحقیقاتیِ ما را هم همین رویکرد مشخص می کند.»

این تحلیل روزِ سه شنبه در نشریه ی British Medical Journal منتشر شد.

باب اندرسون (Bob Anderson) رئیسِ بخشِ آمارِ مرگ‌ومیرِ CDC، با این گفته که مشکل از کدگذاریِ این مرکز است مخالف است. او می گوید عوارضِ ناشی از مراقبت های پزشکی در گواهی های فوت قید می شود و کدهای مرکز آنها را به ثبت می رسانند.

با این وجود، آنچه در آمارِ مرگ‌ومیرِ منتشره از سوی CDC تحتِ عنوانِ «علتِ زمینه ایِ مرگ» محاسبه می شود صرفاً بیماری هایی است که بیمار را به سمتِ درمان سوق می دهد. در نتیجه، حتی اگر پزشکی خطاهای پزشکی را در گواهیِ فوتِ متوفی ثبت کند، این خطاها در آمارهای منتشرشده محاسبه نمی شود و صرفاً بیماری های زمینه ای نظیرِ بیماری های قلبی و سرطان به حساب می آیند، ولو اینکه کشنده نباشند.

اندرسون می گوید رویکردِ CDC سازگاری با دستورالعملهای بین المللی است تا بتوان آمارِ مرگ‌ومیرِ ایالاتِ متحده را با آمارِ دیگر کشورها مقایسه کرد. وی ادامه می دهد: «از همین رو، تغییر دشوار خواهد بود مگر اینکه واقعاً دلیلی قانع کننده برای آن داشته باشیم.»

نویسندگانِ جانز هاپکینز می گویند ناتوانی در ثبتِ کاملِ تأثیرِ خطاهای پزشکی باعث می شود تا افکارِ عمومی نسبت به آن بی توجه باشند و سرمایه گذاری برای تحقیقات ناکافی باشد. آنها خواستارِ افزودنِ پرسشی به گواهی های فوت هستند با این مضمون که آیا عارضه ای پزشکی و قابلِ پیشگیری در مرگ نقش داشته است؟

این نویسندگان می نویسند: «گرچه در بررسی و مستندسازیِ آسیبهای قابلِ پیشگیری هیچ روشی کامل و بی نقص نیست، اما در جمع‌آوریِ اطلاعاتِ مربوط به عللِ مرگ‌ومیرها به روشی نیاز داریم که خطاهای پزشکی را هم لحاظ کند.»

با این حال، اندرسون اذعان می کند که برای یک پزشک کارِ آسانی نیست که گزارش کند فلان بیمار به خاطرِ خطای پزشکی درگذشته است. به گفته ی او، اضافه کردنِ صرفاً یک چک‌باکس به گواهیِ فوت مشکل را حل نمی کند، و راهکارِ بهتر عبارت است از آموزشِ پزشکان درباره ی اهمیتِ گزارش دادنِ خطاهای پزشکی.

او می گوید: «اینجا مسأله ی سلامتِ جمعی مطرح است، و پزشکان می باید به خاطرِ سلامتِ جمعی این خطاها را گزارش کنند.»

دکتر تیجال گاندی (Tejal Gandhi)، رئیسِ بنیادِ ملیِ امنیتِ بیماران (National Patient Safety Foundation) می گوید این سازمان از آسیبهای حینِ درمان به عنوانِ سومین عاملِ مرگ‌ومیر یاد می کند. به گفته ی وی، ثبتِ دقیقتر سببِ سرمایه گذاریِ بیشتر در این خصوص و شناختِ بهترِ عموم از این مشکل می گردد.

وی می گوید: «اگر از مردم درباره ی امنیتِ بیماران سؤال کنید اکثراً چیزی در باره ی آن نمی دانند. اگر از آنها درباره ی اصلی ترین عللِ مرگ و میر بپرسید، اکثراً اسمی از "آسیب‌های قابلِ پیشگیری" نمی برند.»

دکتر اریک توماس (Dr. Eric Thomas)، استادِ پزشکیِ دانشگاهِ Texas Houston Medical School که تحقیقاتِ او در گزارشِ شاخصِ مؤسسه ی Institute of Medicine با نامِ انسان ممکن الخطاست (To Err is Human) موردِ استناد قرار گرفته است، می گوید برآوردهای موجود هنوز آنقدرها دقیق نیست که بتواند به طورِ قاطع خطاهای پزشکی را تحتِ عنوانِ سومین عاملِ مرگ و میر طبقه بندی کند.

با این حال، به عقیده ی او جمع‌آوریِ کاملترِ داده های مرتبط با عللِ مرگ و میر ایده ی خوبی است. او خود قبول دارد که خطاهای پزشکی کمتر از واقع گزارش می شوند.

وی می گوید: «اگر بتوانیم برای مردم و مسئولین تبیین کنیم که این خطاها تا چه حد مشکلِ بزرگی هستند، می توانیم امیدوار باشیم که امنیتِ بیماران بیش از گذشته تأمین شود.»