زندگی به سبک فردی که صبح ها چشمش را در خانه ای کوچک در منهتن باز میکند و میتواند تا ظهر و شب در همان حال بر روی تخت بماند و نت گردی کند ولی نمیکند.

ساعت بیداری ام یادگاری از بیدار باش های سربازیست، اینکه چهار و نیم صبح نمیشود پنج. یکشنبه ای که اغلبِ دیگران اگر درگیر تنظیم درجه الکل حاصل از مهمانی دیشبشان نباشند، لااقل منگ خوابِ بیداری دو نفره چند ساعت قبلشان هستند.

ولی زیادند آنهایی که سحر برفی امروز را هم در سنترال پارک با انرژی شان گرم کرده بودند. جمعی پنج نفره شده ایم. بعد از ورزش میزنیم به میسون کیسر، قهوه ای و شروع روز آرام یکشنبه. اغلب چند ساعتی صبح و چند ساعتی هم عصر مهمان این کافه هستیم، مشغول مطالعه، از روی کتاب، شاهدی بر جلسات کاری تا تمرین نمایشنامه خوانی و حتی جلسات خاستگاری سایرین. معمولا هدفون هم نمیگذاریم. خسته شویم هم کلام می شویم.

هر چه باشد بهتر است از در خانه ماندن و تبدیل کردن عصر یکشنبه های غریبْ آباد به عصرِ دلگیرِ جمعه های آبادیِ وطن. شیرین است این در کافه گذراندن روزهای تعطیل، آنقدر که نمیگذارد در سردترین هوا هم در گرمترین خانه بمانیم.