زندگی شخصی

فلورنوی در سالِ ۱۹۶۰ در کالیفرنیای لس آنجلس زاده شد^۱. پدرِ وی، جرج فلورنوی یک فیلم‌پرداز بود که در ساختِ برنامه هایی نظیرِ I Love Lucy و The Odd Couple شرکت داشت. میشل در ۱۴ سالگی پدرش را در اثرِ حمله ی قلبی از دست داد^۲. فلورنوی در دبیرستانِ Beverly Hills در ایالتِ کالیفرنیا ثبت نام کرد. او به مدتِ یک سال در بلژیک به عنوانِ دانش‌آموزِ انتقالی تحصیل کرد و در همانجا زبانِ فرانسه را آموخت^۳. وی در کالجِ هاروارد ادامه ی تحصیل داد و لیسانسِ هنر را اخذ نمود. وی در سالِ ۱۹۸۳ موفق به کسبِ مدرکِ فوقِ لیسانسِ روابطِ بین الملل از دانشگاهِ  آکسفورد گردید. وی در مدتِ تحصیلِ خود در این دانشگاه عضوِ محققینِ موسوم به Newton-Tatum در کالجِ Balliol بود. از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۳ وی در دانشکده ی حکومتِ جان اف کندیِ دانشگاهِ هاروارد (John F. Kennedy School of Government) مشغولِ تحقیقات روی برنامه ی امنیتِ بین المللیِ خویش بود.^۴

دبلیو اسکات گولد (W. Scott Gould) شوهرِ فلورنوی و یک کاپیتانِ بازنشسته است که به مدتِ ۲۶ سال در نیروی دریاییِ آمریکا خدمت کرده است^۴. وی ابتدا معاون‌رئیسِ شرکتِ IBM بود و سپس به معاونتِ وزارتِ امورِ کهنه‌سربازانِ آمریکا منصوب شد. این زوج سه فرزند دارند و در بتزدا واقع در ایالتِ مریلند زندگی می کنند.^{۵۳ ۵۴}

سوابق شغلی

دولت کلینتون

فلورنوی در دولتِ بیل کلینتون، در وزارتِ دفاعِ آمریکا مشغول به خدمت شد. معاون‌جانشینیِ بخشِ استراتژیِ وزارتِ دفاع و بخشِ کاهشِ تهدیداتِ این وزارت‌خانه بر عهده ی او بود.^۵

فلورنوی در ۱۹۹۶ نائل به دریافتِ مدالِ وزارتِ دفاع برای خدماتِ برجسته ی دولتی گردید. در سالِ ۱۹۹۸ برنده ی مدالِ وزارتِ دفاع برای خدماتِ متمایزِ دولتی، و در سالِ ۲۰۰۰ مفتخر به اخذِ جایزه ی خدماتِ متمایزِ شهروندی از سوی رئیسِ ستادِ مشترکِ نیروهای مسلح گردید.^۶

فلورنوی در طولِ خدمتِ خود در دولتِ کلینتون تحتِ عنوانِ معاون‌جانشینِ وزیرِ دفاع، در تدوینِ پیش‌نویسِ چشم‌اندازِ دفاعیِ چهارساله در ^۷۱۹۹۷ تشریکِ مساعی نمود که در آن آمده بود: «بخشِ معیّنی از نیروهای مسلحِ آمریکا باید قادر باشند تقریباً‌ به طورِ همزمان در دو جبهه ی اصلیِ نبرد جنگیده و پیروز شوند.»^۸

تحقیقات سیاست‌گذاری عمومی

پس از آن، وی به عنوانِ استادِ محقق به مؤسسه ی مطالعاتِ استراتژیکِ ملی در دانشگاهِ دفاعِ ملی (National Defense University) پیوست و طیِ یک کارِ گروهی، تدوینِ چشم‌اندازِ دفاعیِ چهارساله ی آمریکا را آغاز و سرپرستی کرد که موردِ توجهِ ویژه ی رئیسِ ستادِ مشترکِ نیروهای مسلح قرار گرفت و او را بر آن داشت تا سرمایه ی فکریِ تدوینِ چشم‌اندازِ دفاعیِ چهارساله ی وزارتِ دفاع در سالِ ۲۰۰۱ را گسترش دهد.

فلورنوی از آن پس رهسپارِ مرکزِ مطالعاتِ استراتژیک و بین الملل CSIS (Center for Strategic and International Studies) گردید و در آنجا به عنوانِ مشاورِ ارشد در حوزه ی سیاست‌گذاریِ دفاعی و مسائلِ امنیتِ بین الملل شروع به کار کرد. در سالِ ۲۰۰۲، یعنی یک سال پیش از حمله ی آمریکا به عراق، وی بر حملاتِ پیش‌دستانه ی آمریکا برای انهدامِ انبارهای تسلیحاتیِ خارجی تأکید کرد. فلورنوی به واشینگتن پست گفت: «در برخی موارد، حملاتِ پیش‌دستانه علیهِ تجهیزاتِ [سلاحهای کشتارِ جمعیِ] دشمن می تواند بهترین یا تنها گزینه ای باشد که ما برای جلوگیری از حملاتِ خانمان‌سوز به ایالاتِ متحده ی آمریکا در اختیار داریم.^۹

اندیشکده CNAS

در سالِ ۲۰۰۷، فلورنوی به همراهِ کورت کمپ‌بل (Kurt M. Campbell)^۱۰ اندیشکده ی CNAS (Center for a New American Security)[۱] را بنیان نهادند و فلورنوی رئیسِ این مرکز شد^۱۱. این اندیشکده اکنون یکی از مهمترین مراکز تصمیم ساز دموکرات ها و دولت فعلی بایدن محسوب می شود. وی در سالِ ۲۰۰۷ به همراهِ کمپ‌بل خطِ مشیی را تحتِ عنوانِ «میراثِ پشتِ سر-مسیرِ پیشِ رو» (The Inheritance and the Way Forward) تدوین کرد که از سیاستِ خارجیِ آمریکا مبنی بر «عملگراییِ خردِ جمعی به جای ایدئولوژی» حمایت می کرد^{۴ ۱۲}. این مقاله بیش از همه بر خروجِ تدریجیِ آمریکا از عراق و در عینِ حال ردِّ پالسهای انزواطلبانه تأکید می کرد.^۱۳

دولت اوباما

فلورنوی در کنارِ لئون پانتا، وزیرِ دفاع و رئیسِ سابقِ سیا در ۲۰۱۲ ژانویه

پس از انتخاباتِ ریاست جمهوریِ ۲۰۰۸، او به عنوانِ یکی از سرگروههای وزارتِ دفاع برای انتقالِ قدرت به اوباما انتخاب شد. در ۸ ژانویه ی ۲۰۰۹، رئیس‌جمهور اوباما او را به عنوانِ معاونتِ سیاست‌گذاریِ وزارتِ دفاع و تحتِ امرِ رابرت گیتز، وزیرِ دفاعِ وقت پیشنهاد کرد^۱۷. در ۹ فوریه ی ۲۰۰۹، پس از آنکه مجلسِ سنا او را تأیید کردند، وی به عالی ترین مقامی که تا کنون یک زن توانسته بود در پنتاگون بدان نائل آید دست یافت. ^۴

در ۲۰۰۹، فلورنوی به نیویورک تایمز گفت که وی بخشِ زیادی از بزرگسالیِ خود را مشقِ جنگ کرده است. او به این روزنامه گفته بود: «داریم سعی می کنیم بفهمیم که جنگ در آینده چه شکل های مختلفی خواهد داشت؟»^۱۸

فلورنوی در زمانی که در دولتِ اوباما خدمت می کرد، سیاستِ ضدِ شورشِ این دولت در افغانستان را پایه ریخت.^۷ او از اعزامِ سرباز به افغانستان حمایت و به طراحیِ سیاستهای دولت در این زمینه کمک می کرد^۱۹. در ۲۰۰۹، وی در جایگاهِ معاونِ سیاست‌گذاریِ وزارتِ دفاع، از به کارگیریِ آمریکایی های غیرنظامی در افغانستان، افزایشِ کمکهای مالی به دستِ کم ۴۰۰ کارشناسِ ضدِ شورش، و دوبرابر کردنِ نظامیانِ آمریکاییِ حاضر در افغانستان (۶۸۰۰۰ سرباز) تا پایانِ سال حمایت کرد.^۲۰

از فوریه ی ۲۰۰۹ تا فوریه ی ۲۰۱۲، فلورنوی مشاورِ اصلیِ وزرای دفاع: رابرت گیتز و لئون پنتا بود.^۲۱

لیبی

در سالِ ۲۰۱۱، در بحبوحه ی بهارِ عربی و شورشهای خیابانیِ مردم، فلورنوی که آن زمان معاونِ سیاست‌گذاریِ وزارتِ دفاع بود، علیرغمِ مخالفتِ اعضای کنگره و مشاورانِ ارشدِ کاخِ سفید نظیرِ جو بایدن: معاونِ رئیس جمهور، تام دانیلون (Tom Donilon): مشاورِ امنیتِ ملی، و رابرت گیتز: وزیرِ دفاع، در مجاب کردنِ اوباما به مداخله ی نظامی در لیبی ایفای نقش کرد^{۲۲ ۲۳ ۲۴}. فلورنوی از اعمالِ منطقه ی پرواز ممنوع به رهبریِ ناتو بر فرازِ لیبی حمایت کرد که هدف از آن، تسلیم کردنِ معمر قذافی بود که جرمش فرمانِ قتلِ معترضان و وعده ی «تعقیبِ شورشی ها و عدمِ هرگونه ترحم دربرخورد با آنها» بود^۲۳. فلورنوی گفته بود که لازمه ی اعمالِ منطقه ی پرواز ممنوع این است که با موشکهای کروزِ بریتانیا و آمریکا و هدف قرار دادنِ سیستمِ دفاعیِ موشکیِ لیبی و نیز بمبارانِ فرودگاههای نظامیِ لیبی با بمب‌افکن‌های B-2،  پدافندهای هواییِ آن را منهدم کنیم^۲۵.  فلورنوی در گفت‌وگو با هیأتِ روابطِ‌ خارجی در ۲۰۱۳، گفته  بود که از مداخله ی نظامیِ آمریکا بنا به دلایلِ بشردوستانه حمایت می کند^۲۴. منتقدانی که با فلورنوی مخالف بودند جنگِ لیبی به خاطرِ بی‌ثبات‌سازیِ کلِ منطقه ی خاورمیانه و شمالِ آفریقا^۲۶ «فاجعه‌بار» توصیف می کردند که انتقالِ سلاح به افراطیون را در این کشورها تسهیل می کند. دو سال بعد از سقوطِ معمر قذافی، فلورنوی از مداخله ی نظامیِ آمریکا در لیبی دفاع کرد و به هیأتِ روابطِ خارجی گفت: «به عقیده من، ما کارِ درستی کردیم.»^۲۶

استعفا

در ۱۲ دسامبرِ ۲۰۱۱، فلورنوی اعلام کرد که در فوریه ی ۲۰۱۲ به زندگیِ شخصیِ خود باز خواهد گشت و برای پیروزیِ مجددِ باراک اوباما در انتخابات تلاش خواهد کرد.^۲۷

مواضع سیاسی

فلورنوی از جنگِ عراق در سالِ ۲۰۰۳ حمایت می کرد^۲۸. در انتخاباتِ ریاست جمهوریِ ۲۰۲۰ آمریکا، فلورنوی عنوان کرد که با رفعِ تحریمهای اقتصادیِ ایران و کره ی شمالی مخالف است، هرچند ملزوماتِ دارویی در جریانِ همه‌گیریِ کرونا می تواند قابلِ اغماض باشد^۲۹. او همچنین گفته بود که آمریکا باید توجهِ خود را به منطقه ی هند-آرام (Indo-Pacific region) معطوف کند و در عینِ حال از خاورمیانه نیز غافل نباشد. به علاوه، وی گفته بود که موافقِ تجهیزِ شرکای آمریکا در منطقه ی خاورمیانه، از جمله عربستانِ سعودی، به تواناییِ ضدِپهپادی است: «برای اطمینان بخشی به عربستانِ سعودی و امارات و قطر، این کار خیلی مؤثر تر از اعزامِ ۱۰۰۰۰ سربازِ دیگر است.»^۲۹

اسپنسر آکرمن (Spencer Ackerman) فلورنوی را میانه‌رو توصیف کرده است^۱۹.

آسیا

در «چگونه از وقوعِ جنگ در آسیا جلوگیری کنیم: کاهشِ بازدارندگیِ آمریکا خطرِ اشتباهِ محاسباتیِ چین را افزایش می دهد» (How to Prevent a War in Asia: The Erosion of American Deterrence Raises the Risk of Chinese Miscalculation)، فلورنوی تبیین کرده است که آمریکا باید در تکنولوژی های جدیدِ نظامی نظیرِ نمونه های برترِ هوشِ مصنوعی و نیز موشکهای دوربرد سرمایه گذاری کند و بر تعدادِ سربازانش در دریای جنوبیِ چین شاملِ ژاپن، تایوان و فیلیپین بیفزاید و در جای جای آسیا مانورهای نظامی برگزار کند تا به چین نشان دهد که آمریکا از تکنولوژیِ مدرن، اراده و اقتدارِ کافی برای مقابله با تهاجماتِ چین برخوردار است^۳۰. فلورنوی می گوید: «برای مثال، اگر نیروهای مسلحِ آمریکا این توانایی را می داشت که به طرزِ باورپذیری چین را تهدید کند که می تواند ظرفِ ۷۲ ساعت تمامِ ناوگانِ نظامی، زیردریایی ها و کشتی های تجاریِ چین را در دریای جنوبیِ چین غرق کند، رهبرانِ چین ممکن بود پیش از اقداماتی مثلِ محاصره یا حمله به تایوان، در کارِ خود تجدیدِ نظر کنند و ببینند آیا می ارزد که تمامِ ناوگانِ خود را به خطر بیندازند؟»^۳۱

فلورنوی تأکید می کند که آمریکا بدونِ یک چنین اقداماتِ نظامیِ شدیدی در آبهای اطرافِ چین و در غیابِ تکنولوژی هایی برای خنثی‌سازیِ حملاتِ سایبریِ چین به سیستمِ ناوبریِ آمریکا، ممکن است به ورطه ی تقابلِ هسته ای با چین در قلمروِ تایوان در افتد^۳۲. اندرو بایشویک (Andrew Bacevich) در مقاله ای به نامِ چشم‌اندازِ آمریکا (The American Prospect) به تاریخِ ۱۵ سپتامبرِ ۲۰۲۰، به نقدِ مقاله ی « چگونه از وقوعِ جنگ در آسیا جلوگیری کنیم» پرداخته است^۳۳.

فلورنوی در آگوستِ ۲۰۲۰، طیِ مصاحبه ای با Defense News تصدیق می کند که باید هزینه های مرسومِ نظامی را کاهش داد و صرفِ سیستمهای خودکاری کرد که «تواناییِ ما در به رخ کشیدنِ قدرتِ دفاع از خویش یا متحدانِ تحتِ تهدیدمان را فوق العاده بالا ببرد.»^۳۴

منتقدینِ فلورنوی بابتِ حمایتِ او از به‌کارگیریِ سربازانِ هرچه بیشتر در دریای جنوبیِ چین ابرازِ نگرانی می کنند و بر این عقیده اند که آمریکا باید به جای تشدیدِ جنگِ سرد با چین، برای حلِ بحرانِ آب‌وهوایی با این کشور همکاری کند. جوناتان گایر (Jonathan Guyer) در فصل‌نامه ی The American Prospect اینگونه می نویسد: «حرفهایی که به بازدارندگیِ هرچه بیشتر توصیه می کنند را دور بریزید. فلورنوی توصیه می کند که آمریکا باید جمهوریِ خلقِ چین را به کش دادنِ رقابتِ تسلیحاتیِ پیشرفته ی خود تحریک کند.»^۳۵ مدی بنجامین (Medea Benjamin) از بنیانگذارانِ سازمانِ ضدِجنگِ کد پینک (Code Pink) نیز در مقاله ای با نامِ «آیا میشل فلورنوی فرشته ی مرگِ امپراتوریِ آمریکا خواهد بود؟» (Will Michele Flournoy be the Angel of Death for the American Empire?) که با مشارکتِ نیکلاس دیویس (Nicolas J.S. Davies) برای وبگاهِ کامن دریمز (Common Dreams) نگاشته، این نگرانی ها را منعکس کرده است. در این مقاله، نویسندگان استدلال کرده اند که گماشتنِ فلورنوی در سِمتِ وزارتِ دفاع انتخابِ غلطِ دولتِ احتمالیِ بایدن خواهد بود، زیرا فلورنوی آمریکا را هرچه بیشتر به ورطه ی کنونیِ جنگهای ناکام و میلیتاریسمِ فاسد و افولِ لاعلاج سوق خواهد داد.^۳۶

رژیم صهیونیستی

در وبیناری به میزبانیِ انجمنِ سیاست‌گذاریِ اسرائیل (Israel Policy Forum) در ژوئنِ ^۳۷۲۰۲۰، فلورنوی ابرازِ نگرانی کرد که طرحِ یک‌جانبه ی اسرائیل مبنی بر الحاقِ کرانه ی باختری به خود می تواند سبب شود تا کنگره از پرداختِ کمکهای سالانه ی آمریکا به اسرائیل که حدوداً ۴ میلیارد دلار است امتناع کند: «هیچ دوست ندارم ببینم که بعضی ها در کنگره سعی می کنند کمکهای امنیتیِ ما به اسرائیل را با هدفِ تأکید بر سیاستهای خود در کرانه ی باختری به گروگان بگیرند.»^۳۸ فلورنوی افزوده است که شکرآب شدنِ روابطِ آمریکا و اسرائیل برای منافعِ آمریکا فاجعه‌بار خواهد بود.^۳۹

وابستگی‌ها

فلورنوی در حالِ صحبت در میزِگردِ «آیا سرعتِ سازگاریِ پنتاگون به قدرِ کافی بالا هست؟» (Is the Pentagon Adapting Fast Enough?) در بنیادِ آمریکای نو (New America Foundation) در نخستین کنفرانسِ سالانه ی «آینده ی جنگ»، واشینگتن دی.سی، ۲۵ فوریه ی ۲۰۱۵؛ سایرِ افراد از چپ به راست: کوین بارون (Kevin Baron)، جینی  دیویدسون (Janine Davidson)، توماس ریکس (Thomas Ricks)

فلورنوی پس از خروج از دولتِ اوباما، به عنوانِ مشاورِ ارشد، به گروهِ مشاوره ایِ بوستون (Boston Consulting Group) پیوست^{۴۰ ۴۱}. در ۲۰۱۸، وی به شورای بوز آلن همیلتون (Booz Allen Hamilton) ملحق شد^۴۲. بوز آلن همیلتون را از عواملِ مهمِ تشویقِ بن سلمان به تحکیمِ قدرت در عربستانِ سعودی می دانند^۵۲. در ۲۰۱۷، فلورنوی به همراهِ آنتونی بلینکن (Antony Blinken)، جانشینِ وزیرِ دفاعِ آمریکا در دولتِ اوباما، مرکزِ مشاوره ی WestExec Advisors را تأسیس کردند^{۴۳ ۴۴}. در جولای ۲۰۲۰، جوناتان گایر، از خبرنگارانِ American Prospect، در مقاله ای با عنوانِ «تیمِ سیاستِ خارجیِ بایدن چگونه به ثروت رسیدند؟» گزارش داد که ارزشِ قراردادهای نظامیِ گروهِ مشاوره ایِ بوستون در زمانِ سرپرستیِ‌ فلورنوی «از ۱.۶ میلیون دلار در ۲۰۱۳ به ۳۲ میلیون دلار در ۲۰۱۶» افزایش یافت.^۴۵

فلورنوی یکی از اعضای ارشدِ Belfer Center for Science and International Affairs در هاروارد است^۴۶. وی همچنین عضوِ هیأت رئیسه ی CNAS می باشد که در نوشتنِ یکی از گزارشهای CNAS در سالِ ۲۰۱۶ با عنوانِ توسعه ی قدرتِ آمریکا (Extending American Power) مشارکت داشته است. برخی از توصیه های این گزارش عبارت اند از: تأییدِ شراکتِ ترنس‌-پسیفیک، تشدیدِ مبارزه ی نظامیِ آمریکا با داعش، انتقالِ سلاح به اوکراین، مداخله ی نظامی در سوریه، و افزایشِ‌ قابلِ توجهِ بودجه ی نظامیِ آمریکا.^۲۶

فلورنوی سابقاً در هیأتِ شورای آتلانتیک عضویت داشت^۴۷. وی همچنین یکی از اعضای گروهِ Aspen Strategy Group، شورای روابطِ خارجی، و هیأتِ استشاریِ سازمانِ سیا است^۴۸.

او یکی از اعضای سابقِ ائتلافِ Project on National Security Reform، شورای سیاست‌گذاریِ دفاعی (Defense Policy Board) و کمیته ی Defense Science Board بوده است^۴۹. از سالِ ۲۰۲۰، فلورنوی به عضویتِ هیأتِ سرپرستانِ Spirit of America درآمده است.^۵۰

منابع

1. Nominations Before the Senate Armed Services Committee, 1st Session, 111th Congress (Report). Government Printing Office. January 20, 2009. Archived from the original on November 28, 2020. Retrieved November 20, ۲۰۲۰.
2. Easton, Nina (November 24, 2014). “Michèle Flournoy: The next U.S. Secretary of Defense?”. Fortune. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 11, ۲۰۲۰.
3. “How I Got Here: Michèle Flournoy”. Foreign Affairs. September 9, 2020. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 10, ۲۰۲۰.
4. “Halt called to cruise tests until crash cause found”. Ottawa Citizen. February 26, 1986. ISSN ۰۸۳۹-۳۲۱۴. ProQuest ۲۳۸۹۷۵۹۰۵.
5. Ward, Olivia (June 18, 1989). ““To keep the peace in Europe we need nuclear arms control, not nuclear deterrence,” says Soviet leader Mikhail Gorbachev”. Toronto Star. ISSN ۰۳۱۹-۰۷۸۱. ProQuest ۴۳۵۹۶۳۸۱۴.
6. Wax, Emily (November 6, 2011). “Michele Flournoy, Pentagon’s highest-ranking woman, is making her mark on foreign policy”. The Washington Post. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 8, ۲۰۱۱.
7. Mehta, Aaron (November 9, 2020). “Michèle Flournoy could become the first woman to run the Pentagon. Here’s what would change”. Defense News. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 15, ۲۰۲۰.
8. “DefenseLink Biography: Michèle Flournoy”. U.S. Department of Defense. Archived from the original on July 28, 2009. Retrieved July 2, ۲۰۰۹.
9. Ackerman, Spencer (January 31, 2011). “The Making of Michèle Flournoy”. Washingtonian. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 7, ۲۰۲۰.
10. Marcetic, Branko (October 7, 2019). “Meet the Hawkish Liberal Think Tank Powering the Kamala Harris Campaign”. In These Times. ISSN ۰۱۶۰-۵۹۹۲. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved August 9, ۲۰۲۰.
11. Bumiller, Elisabeth (January 9, 2009). “Major push is needed to save Afghanistan, U.S. general says”. The New York Times. ISSN ۰۳۶۲-۴۳۳۱. Archived from the original on November 29, 2020. Retrieved November 28, ۲۰۲۰.
12. Rozen, Laura (March 10, 2009). “Flournoy’s Pentagon policy shop”. Foreign Policy. Retrieved November 29, ۲۰۲۰.
13. Ricks, Thomas E.; Loeb, Vernon (June 10, 2002). “Bush Developing Military Policy Of Striking First”. The Washington Post. ISSN ۰۱۹۰-۸۲۸۶. Archived from the original on November 29, 2020. Retrieved November 26, ۲۰۲۰.
14. “Michèle Flournoy”. Center for a New American Security. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved March 26, ۲۰۲۰.
15. Horowitz, Jason (August 15, 2007). “Hot Policy Wonks For The Democrats: The New Realists”. New York Observer. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved March 23, ۲۰۱۴.
16. “The Inheritance and the Way Forward”. Center for a New American Security. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved August 9, ۲۰۲۰.
17. Benjamin, Medea; Davies, Nicolas J.S. “Will Michele Flournoy Be the Angel of Death for the American Empire?”. Common Dreams. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 7, ۲۰۲۰.
18. Campbell, Kurt; Edelman, Eric; Flournoy, Michèle; Fontaine, Richard; Hadley, Stephen J.; Kagan, Robert; Rubin, James P.; Smith, Julianne; Steinberg, James; Zoellick, Robert (May 2016). Extending American Power (PDF) (Report). Center for a New American Security. Archived (PDF) from the original on November 15, 2020. Retrieved November 28, ۲۰۲۰.
19. Tyson, Ann Scott (December 2, 2008). “Gates’s Top Deputies May Leave”. The Washington Post. ProQuest ۴۱۰۲۹۸۲۸۶. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved December 2, ۲۰۰۸.
20. Bumiller, Elisabeth (July 3, 2009). “A Pentagon Trailblazer, Rethinking U.S. Defense”. The New York Times. ISSN ۰۳۶۲-۴۳۳۱. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved August 25, ۲۰۲۰.
21. Ackerman, Spencer (November 13, 2020). “She Helped Escalate an Endless War. Will She End It?”. The Daily Beast. Archived from the original on November 22, 2020. Retrieved November 26, ۲۰۲۰.
22. Eckert, Paul (June 18, 2009). “US agencies eye coordinated Afghan ‘civilian surge‘“. Reuters. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 3, ۲۰۲۰.
23. Wood, David (November 24, 2014). “Amid Pentagon Turbulence, Michele Flournoy Manages From The Shadows”. Huffington Post. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 16, ۲۰۲۰. Flournoy has been the intellectual driver behind many of the Obama administration’s national security policy decisions, from Libya to nuclear warfighting strategy to China, missile defense, the defense budget and Afghanistan”; “Flournoy … pushed hard within the administration for an end to “don’t ask, don’t tell” and for a measured military intervention in Libya
24. Hastings, Michael (October 13, 2011). “Inside Obama’s War Room”. Rolling Stone. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved August 9, ۲۰۲۰.
25. “A Conversation with Michele Flournoy”. Council on Foreign Relations. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved August 9, ۲۰۲۰.
26. Lundquist, Edward H. (March 21, 2011). “Odyssey Dawn: U.S. Joins Coalition Partners to Establish a No-fly Zone Over Libya”. Defense Media Network. Archived from the original on November 12, 2020. Retrieved November 18, ۲۰۲۰.
27. DeYoung, Karen (December 12, 2011). “Pentagon’s Michele Flournoy To Step Down”. The Washington Post. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved December 17, ۲۰۱۱.
28. Gearan, Anne (November 25, 2020). “Biden’s national security rollout doesn’t include a Pentagon pick”. The Washington Post. Archived from the original on November 27, 2020. Retrieved November 28, ۲۰۲۰.
29. Heinrichs, Rebeccah L. “Transcript: America’s Role in the World Amid a Pandemic: A Discussion with Former Under Secretary of Defense Michèle Flournoy”. Hudson Institute. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 7, ۲۰۲۰.
30. Ward, Alex (November 23, 2020). “Michèle Flournoy is ready for the spotlight”. Vox. Archived from the original on November 26, 2020. Retrieved November 28, ۲۰۲۰.
31. Flournoy, Michèle A. (June 18, 2020). “How to Prevent a War in Asia”. Foreign Affairs. Council on Foreign Relations. ISSN ۰۰۱۵-۷۱۲۰. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved August 9, ۲۰۲۰.
32. Liu, Zhen (November 14, 2020). “Does potential Pentagon chief’s idea to sink China fleet in 72 hours suggest harder line?”. South China Morning Post. Archived from the original on November 26, 2020. Retrieved November 26, ۲۰۲۰.
33. Bacevich, Andrew (September 15, 2020). “The China Conundrum: Deterrence as Dominance”. The American Prospect. Archived from the original on November 29, 2020. Retrieved November 23, ۲۰۲۰.
34. Mehta, Aaron (August 10, 2020). “Flournoy: Next defense secretary needs ‘big bets’ to boost ‘eroding’ deterrence”. Defense News. Archived from the original on November 29, 2020. Retrieved November 17, ۲۰۲۰.
35. Kelemen, Michele (June 24, 2020). “Trump Administration Says It’s Up To Israel To Annex Parts Of West Bank”. NPR. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved November 3, ۲۰۲۰.
36. “Biden’s expected historic Pentagon pick known for her work on US-Israel ties”. The Times of Israel. Archived from the original on November 19, 2020. Retrieved November 18, ۲۰۲۰.
37. “Former DOD official Michele Flournoy joins Boston Consulting Group”. Federal Computer Week. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved August 9, ۲۰۲۰.
38. “Former DoD Under Secretary Michele Flournoy Joins BCG as Senior Advisor”. Boston Consulting Group. July 16, 2012. Archived from the original on January 25, 2014. Retrieved March 23, ۲۰۱۴.
39. Guyer, Jonathan (July 6, 2020). “How Biden’s Foreign-Policy Team Got Rich”. The American Prospect. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved August 9, ۲۰۲۰.
40. “Michèle Flournoy and Tony Blinken Form Global Strategic Advisory Firm with Former Senior National Security Officials”. WestExec Advisors. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved March 26, ۲۰۲۰.
41. “Michèle Flournoy”. WestExec Advisors. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved March 26, ۲۰۲۰.
42. “Top contender for Biden Defense chief would be historic pick”. The Hill. November 13, 2020. Archived from the original on November 23, 2020. Retrieved November 23, ۲۰۲۰.
43. “Michèle Flournoy”. www.boozallen.com. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved August 10, ۲۰۲۰.
44. Lipton, Eric; Vogel, Kenneth P. (November 28, 2020). “Aides’ Ties to Firms Present Biden With Early Ethics Test”. The New York Times. Washington. Archived from the original on November 28, 2020. Retrieved November 28, ۲۰۲۰.
45. “Experts: Michèle Flournoy”. Belfer Center for Science and International Affairs. Archived from the original on June 6, 2014. Retrieved March 23, ۲۰۱۴.
46. “Board of Directors (last updated March 21, 2014)”. Atlantic Council. Archived from the original on April 15, 2014. Retrieved March 23, ۲۰۱۴.
47. “Michèle Flournoy”. Aspen Institute. Archived from the original on November 29, 2020. Retrieved November 15, ۲۰۲۰.
48. “SheSource: Michèle Flournoy”. Women’s Media Center. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved March 23, ۲۰۱۴.
49. “Michele Flournoy”. Spirit of America. Retrieved November 25, ۲۰۲۰.
50. Vogel, Kenneth P. (June 15, 2009). “۱۵ Obama administration power couples”. Politico. Archived from the original on November 15, 2020. Retrieved July 2, ۲۰۰۹.
51. Skelton, Ike (January 15, 2009). “Confirmation Hearing on the Expected Nominations of Ms. Michele Flournoy” (PDF). S. Senate Committee on Armed Services. p. ۷. Archived from the original (PDF) on August 5, 2009. Retrieved July 2, ۲۰۰۹.