فلورنوی در سالِ ۱۹۶۰ در کالیفرنیای لس آنجلس زاده شد۱. پدرِ وی، جرج فلورنوی یک فیلمپرداز بود که در ساختِ برنامه هایی نظیرِ I Love Lucy و The Odd Couple شرکت داشت. میشل در ۱۴ سالگی پدرش را در اثرِ حمله ی قلبی از دست داد۲. فلورنوی در دبیرستانِ Beverly Hills در ایالتِ کالیفرنیا ثبت نام کرد. او به مدتِ یک سال در بلژیک به عنوانِ دانشآموزِ انتقالی تحصیل کرد و در همانجا زبانِ فرانسه را آموخت۳. وی در کالجِ هاروارد ادامه ی تحصیل داد و لیسانسِ هنر را اخذ نمود. وی در سالِ ۱۹۸۳ موفق به کسبِ مدرکِ فوقِ لیسانسِ روابطِ بین الملل از دانشگاهِ آکسفورد گردید. وی در مدتِ تحصیلِ خود در این دانشگاه عضوِ محققینِ موسوم به Newton-Tatum در کالجِ Balliol بود. از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۳ وی در دانشکده ی حکومتِ جان اف کندیِ دانشگاهِ هاروارد (John F. Kennedy School of Government) مشغولِ تحقیقات روی برنامه ی امنیتِ بین المللیِ خویش بود.۴
دبلیو اسکات گولد (W. Scott Gould) شوهرِ فلورنوی و یک کاپیتانِ بازنشسته است که به مدتِ ۲۶ سال در نیروی دریاییِ آمریکا خدمت کرده است۴. وی ابتدا معاونرئیسِ شرکتِ IBM بود و سپس به معاونتِ وزارتِ امورِ کهنهسربازانِ آمریکا منصوب شد. این زوج سه فرزند دارند و در بتزدا واقع در ایالتِ مریلند زندگی می کنند.۵۳ ۵۴
فلورنوی در دولتِ بیل کلینتون، در وزارتِ دفاعِ آمریکا مشغول به خدمت شد. معاونجانشینیِ بخشِ استراتژیِ وزارتِ دفاع و بخشِ کاهشِ تهدیداتِ این وزارتخانه بر عهده ی او بود.۵
فلورنوی در ۱۹۹۶ نائل به دریافتِ مدالِ وزارتِ دفاع برای خدماتِ برجسته ی دولتی گردید. در سالِ ۱۹۹۸ برنده ی مدالِ وزارتِ دفاع برای خدماتِ متمایزِ دولتی، و در سالِ ۲۰۰۰ مفتخر به اخذِ جایزه ی خدماتِ متمایزِ شهروندی از سوی رئیسِ ستادِ مشترکِ نیروهای مسلح گردید.۶
فلورنوی در طولِ خدمتِ خود در دولتِ کلینتون تحتِ عنوانِ معاونجانشینِ وزیرِ دفاع، در تدوینِ پیشنویسِ چشماندازِ دفاعیِ چهارساله در ۷۱۹۹۷ تشریکِ مساعی نمود که در آن آمده بود: «بخشِ معیّنی از نیروهای مسلحِ آمریکا باید قادر باشند تقریباً به طورِ همزمان در دو جبهه ی اصلیِ نبرد جنگیده و پیروز شوند.»۸
پس از آن، وی به عنوانِ استادِ محقق به مؤسسه ی مطالعاتِ استراتژیکِ ملی در دانشگاهِ دفاعِ ملی (National Defense University) پیوست و طیِ یک کارِ گروهی، تدوینِ چشماندازِ دفاعیِ چهارساله ی آمریکا را آغاز و سرپرستی کرد که موردِ توجهِ ویژه ی رئیسِ ستادِ مشترکِ نیروهای مسلح قرار گرفت و او را بر آن داشت تا سرمایه ی فکریِ تدوینِ چشماندازِ دفاعیِ چهارساله ی وزارتِ دفاع در سالِ ۲۰۰۱ را گسترش دهد.
فلورنوی از آن پس رهسپارِ مرکزِ مطالعاتِ استراتژیک و بین الملل CSIS (Center for Strategic and International Studies) گردید و در آنجا به عنوانِ مشاورِ ارشد در حوزه ی سیاستگذاریِ دفاعی و مسائلِ امنیتِ بین الملل شروع به کار کرد. در سالِ ۲۰۰۲، یعنی یک سال پیش از حمله ی آمریکا به عراق، وی بر حملاتِ پیشدستانه ی آمریکا برای انهدامِ انبارهای تسلیحاتیِ خارجی تأکید کرد. فلورنوی به واشینگتن پست گفت: «در برخی موارد، حملاتِ پیشدستانه علیهِ تجهیزاتِ [سلاحهای کشتارِ جمعیِ] دشمن می تواند بهترین یا تنها گزینه ای باشد که ما برای جلوگیری از حملاتِ خانمانسوز به ایالاتِ متحده ی آمریکا در اختیار داریم.۹
در سالِ ۲۰۰۷، فلورنوی به همراهِ کورت کمپبل (Kurt M. Campbell)10 اندیشکده ی CNAS (Center for a New American Security)[1] را بنیان نهادند و فلورنوی رئیسِ این مرکز شد۱۱. این اندیشکده اکنون یکی از مهمترین مراکز تصمیم ساز دموکرات ها و دولت فعلی بایدن محسوب می شود. وی در سالِ ۲۰۰۷ به همراهِ کمپبل خطِ مشیی را تحتِ عنوانِ «میراثِ پشتِ سر-مسیرِ پیشِ رو» (The Inheritance and the Way Forward) تدوین کرد که از سیاستِ خارجیِ آمریکا مبنی بر «عملگراییِ خردِ جمعی به جای ایدئولوژی» حمایت می کرد۴ ۱۲. این مقاله بیش از همه بر خروجِ تدریجیِ آمریکا از عراق و در عینِ حال ردِّ پالسهای انزواطلبانه تأکید می کرد.۱۳
فلورنوی در کنارِ لئون پانتا، وزیرِ دفاع و رئیسِ سابقِ سیا در ۲۰۱۲ ژانویه
پس از انتخاباتِ ریاست جمهوریِ ۲۰۰۸، او به عنوانِ یکی از سرگروههای وزارتِ دفاع برای انتقالِ قدرت به اوباما انتخاب شد. در ۸ ژانویه ی ۲۰۰۹، رئیسجمهور اوباما او را به عنوانِ معاونتِ سیاستگذاریِ وزارتِ دفاع و تحتِ امرِ رابرت گیتز، وزیرِ دفاعِ وقت پیشنهاد کرد۱۷. در ۹ فوریه ی ۲۰۰۹، پس از آنکه مجلسِ سنا او را تأیید کردند، وی به عالی ترین مقامی که تا کنون یک زن توانسته بود در پنتاگون بدان نائل آید دست یافت. ۴
در ۲۰۰۹، فلورنوی به نیویورک تایمز گفت که وی بخشِ زیادی از بزرگسالیِ خود را مشقِ جنگ کرده است. او به این روزنامه گفته بود: «داریم سعی می کنیم بفهمیم که جنگ در آینده چه شکل های مختلفی خواهد داشت؟»۱۸
فلورنوی در زمانی که در دولتِ اوباما خدمت می کرد، سیاستِ ضدِ شورشِ این دولت در افغانستان را پایه ریخت.۷ او از اعزامِ سرباز به افغانستان حمایت و به طراحیِ سیاستهای دولت در این زمینه کمک می کرد۱۹. در ۲۰۰۹، وی در جایگاهِ معاونِ سیاستگذاریِ وزارتِ دفاع، از به کارگیریِ آمریکایی های غیرنظامی در افغانستان، افزایشِ کمکهای مالی به دستِ کم ۴۰۰ کارشناسِ ضدِ شورش، و دوبرابر کردنِ نظامیانِ آمریکاییِ حاضر در افغانستان (۶۸۰۰۰ سرباز) تا پایانِ سال حمایت کرد.۲۰
از فوریه ی ۲۰۰۹ تا فوریه ی ۲۰۱۲، فلورنوی مشاورِ اصلیِ وزرای دفاع: رابرت گیتز و لئون پنتا بود.۲۱
در سالِ ۲۰۱۱، در بحبوحه ی بهارِ عربی و شورشهای خیابانیِ مردم، فلورنوی که آن زمان معاونِ سیاستگذاریِ وزارتِ دفاع بود، علیرغمِ مخالفتِ اعضای کنگره و مشاورانِ ارشدِ کاخِ سفید نظیرِ جو بایدن: معاونِ رئیس جمهور، تام دانیلون (Tom Donilon): مشاورِ امنیتِ ملی، و رابرت گیتز: وزیرِ دفاع، در مجاب کردنِ اوباما به مداخله ی نظامی در لیبی ایفای نقش کرد۲۲ ۲۳ ۲۴. فلورنوی از اعمالِ منطقه ی پرواز ممنوع به رهبریِ ناتو بر فرازِ لیبی حمایت کرد که هدف از آن، تسلیم کردنِ معمر قذافی بود که جرمش فرمانِ قتلِ معترضان و وعده ی «تعقیبِ شورشی ها و عدمِ هرگونه ترحم دربرخورد با آنها» بود۲۳. فلورنوی گفته بود که لازمه ی اعمالِ منطقه ی پرواز ممنوع این است که با موشکهای کروزِ بریتانیا و آمریکا و هدف قرار دادنِ سیستمِ دفاعیِ موشکیِ لیبی و نیز بمبارانِ فرودگاههای نظامیِ لیبی با بمبافکنهای B-2، پدافندهای هواییِ آن را منهدم کنیم۲۵. فلورنوی در گفتوگو با هیأتِ روابطِ خارجی در ۲۰۱۳، گفته بود که از مداخله ی نظامیِ آمریکا بنا به دلایلِ بشردوستانه حمایت می کند۲۴. منتقدانی که با فلورنوی مخالف بودند جنگِ لیبی به خاطرِ بیثباتسازیِ کلِ منطقه ی خاورمیانه و شمالِ آفریقا۲۶ «فاجعهبار» توصیف می کردند که انتقالِ سلاح به افراطیون را در این کشورها تسهیل می کند. دو سال بعد از سقوطِ معمر قذافی، فلورنوی از مداخله ی نظامیِ آمریکا در لیبی دفاع کرد و به هیأتِ روابطِ خارجی گفت: «به عقیده من، ما کارِ درستی کردیم.»۲۶
در ۱۲ دسامبرِ ۲۰۱۱، فلورنوی اعلام کرد که در فوریه ی ۲۰۱۲ به زندگیِ شخصیِ خود باز خواهد گشت و برای پیروزیِ مجددِ باراک اوباما در انتخابات تلاش خواهد کرد.۲۷
فلورنوی از جنگِ عراق در سالِ ۲۰۰۳ حمایت می کرد۲۸. در انتخاباتِ ریاست جمهوریِ ۲۰۲۰ آمریکا، فلورنوی عنوان کرد که با رفعِ تحریمهای اقتصادیِ ایران و کره ی شمالی مخالف است، هرچند ملزوماتِ دارویی در جریانِ همهگیریِ کرونا می تواند قابلِ اغماض باشد۲۹. او همچنین گفته بود که آمریکا باید توجهِ خود را به منطقه ی هند-آرام (Indo-Pacific region) معطوف کند و در عینِ حال از خاورمیانه نیز غافل نباشد. به علاوه، وی گفته بود که موافقِ تجهیزِ شرکای آمریکا در منطقه ی خاورمیانه، از جمله عربستانِ سعودی، به تواناییِ ضدِپهپادی است: «برای اطمینان بخشی به عربستانِ سعودی و امارات و قطر، این کار خیلی مؤثر تر از اعزامِ ۱۰۰۰۰ سربازِ دیگر است.»۲۹
اسپنسر آکرمن (Spencer Ackerman) فلورنوی را میانهرو توصیف کرده است۱۹.
در «چگونه از وقوعِ جنگ در آسیا جلوگیری کنیم: کاهشِ بازدارندگیِ آمریکا خطرِ اشتباهِ محاسباتیِ چین را افزایش می دهد» (How to Prevent a War in Asia: The Erosion of American Deterrence Raises the Risk of Chinese Miscalculation)، فلورنوی تبیین کرده است که آمریکا باید در تکنولوژی های جدیدِ نظامی نظیرِ نمونه های برترِ هوشِ مصنوعی و نیز موشکهای دوربرد سرمایه گذاری کند و بر تعدادِ سربازانش در دریای جنوبیِ چین شاملِ ژاپن، تایوان و فیلیپین بیفزاید و در جای جای آسیا مانورهای نظامی برگزار کند تا به چین نشان دهد که آمریکا از تکنولوژیِ مدرن، اراده و اقتدارِ کافی برای مقابله با تهاجماتِ چین برخوردار است۳۰. فلورنوی می گوید: «برای مثال، اگر نیروهای مسلحِ آمریکا این توانایی را می داشت که به طرزِ باورپذیری چین را تهدید کند که می تواند ظرفِ ۷۲ ساعت تمامِ ناوگانِ نظامی، زیردریایی ها و کشتی های تجاریِ چین را در دریای جنوبیِ چین غرق کند، رهبرانِ چین ممکن بود پیش از اقداماتی مثلِ محاصره یا حمله به تایوان، در کارِ خود تجدیدِ نظر کنند و ببینند آیا می ارزد که تمامِ ناوگانِ خود را به خطر بیندازند؟»۳۱
فلورنوی تأکید می کند که آمریکا بدونِ یک چنین اقداماتِ نظامیِ شدیدی در آبهای اطرافِ چین و در غیابِ تکنولوژی هایی برای خنثیسازیِ حملاتِ سایبریِ چین به سیستمِ ناوبریِ آمریکا، ممکن است به ورطه ی تقابلِ هسته ای با چین در قلمروِ تایوان در افتد۳۲. اندرو بایشویک (Andrew Bacevich) در مقاله ای به نامِ چشماندازِ آمریکا (The American Prospect) به تاریخِ ۱۵ سپتامبرِ ۲۰۲۰، به نقدِ مقاله ی « چگونه از وقوعِ جنگ در آسیا جلوگیری کنیم» پرداخته است۳۳.
فلورنوی در آگوستِ ۲۰۲۰، طیِ مصاحبه ای با Defense News تصدیق می کند که باید هزینه های مرسومِ نظامی را کاهش داد و صرفِ سیستمهای خودکاری کرد که «تواناییِ ما در به رخ کشیدنِ قدرتِ دفاع از خویش یا متحدانِ تحتِ تهدیدمان را فوق العاده بالا ببرد.»۳۴
منتقدینِ فلورنوی بابتِ حمایتِ او از بهکارگیریِ سربازانِ هرچه بیشتر در دریای جنوبیِ چین ابرازِ نگرانی می کنند و بر این عقیده اند که آمریکا باید به جای تشدیدِ جنگِ سرد با چین، برای حلِ بحرانِ آبوهوایی با این کشور همکاری کند. جوناتان گایر (Jonathan Guyer) در فصلنامه ی The American Prospect اینگونه می نویسد: «حرفهایی که به بازدارندگیِ هرچه بیشتر توصیه می کنند را دور بریزید. فلورنوی توصیه می کند که آمریکا باید جمهوریِ خلقِ چین را به کش دادنِ رقابتِ تسلیحاتیِ پیشرفته ی خود تحریک کند.»۳۵ مدی بنجامین (Medea Benjamin) از بنیانگذارانِ سازمانِ ضدِجنگِ کد پینک (Code Pink) نیز در مقاله ای با نامِ «آیا میشل فلورنوی فرشته ی مرگِ امپراتوریِ آمریکا خواهد بود؟» (Will Michele Flournoy be the Angel of Death for the American Empire?) که با مشارکتِ نیکلاس دیویس (Nicolas J.S. Davies) برای وبگاهِ کامن دریمز (Common Dreams) نگاشته، این نگرانی ها را منعکس کرده است. در این مقاله، نویسندگان استدلال کرده اند که گماشتنِ فلورنوی در سِمتِ وزارتِ دفاع انتخابِ غلطِ دولتِ احتمالیِ بایدن خواهد بود، زیرا فلورنوی آمریکا را هرچه بیشتر به ورطه ی کنونیِ جنگهای ناکام و میلیتاریسمِ فاسد و افولِ لاعلاج سوق خواهد داد.۳۶
در وبیناری به میزبانیِ انجمنِ سیاستگذاریِ اسرائیل (Israel Policy Forum) در ژوئنِ ۳۷۲۰۲۰، فلورنوی ابرازِ نگرانی کرد که طرحِ یکجانبه ی اسرائیل مبنی بر الحاقِ کرانه ی باختری به خود می تواند سبب شود تا کنگره از پرداختِ کمکهای سالانه ی آمریکا به اسرائیل که حدوداً ۴ میلیارد دلار است امتناع کند: «هیچ دوست ندارم ببینم که بعضی ها در کنگره سعی می کنند کمکهای امنیتیِ ما به اسرائیل را با هدفِ تأکید بر سیاستهای خود در کرانه ی باختری به گروگان بگیرند.»۳۸ فلورنوی افزوده است که شکرآب شدنِ روابطِ آمریکا و اسرائیل برای منافعِ آمریکا فاجعهبار خواهد بود.۳۹
فلورنوی در حالِ صحبت در میزِگردِ «آیا سرعتِ سازگاریِ پنتاگون به قدرِ کافی بالا هست؟» (Is the Pentagon Adapting Fast Enough?) در بنیادِ آمریکای نو (New America Foundation) در نخستین کنفرانسِ سالانه ی «آینده ی جنگ»، واشینگتن دی.سی، ۲۵ فوریه ی ۲۰۱۵؛ سایرِ افراد از چپ به راست: کوین بارون (Kevin Baron)، جینی دیویدسون (Janine Davidson)، توماس ریکس (Thomas Ricks)
فلورنوی پس از خروج از دولتِ اوباما، به عنوانِ مشاورِ ارشد، به گروهِ مشاوره ایِ بوستون (Boston Consulting Group) پیوست۴۰ ۴۱. در ۲۰۱۸، وی به شورای بوز آلن همیلتون (Booz Allen Hamilton) ملحق شد۴۲. بوز آلن همیلتون را از عواملِ مهمِ تشویقِ بن سلمان به تحکیمِ قدرت در عربستانِ سعودی می دانند۵۲. در ۲۰۱۷، فلورنوی به همراهِ آنتونی بلینکن (Antony Blinken)، جانشینِ وزیرِ دفاعِ آمریکا در دولتِ اوباما، مرکزِ مشاوره ی WestExec Advisors را تأسیس کردند۴۳ ۴۴. در جولای ۲۰۲۰، جوناتان گایر، از خبرنگارانِ American Prospect، در مقاله ای با عنوانِ «تیمِ سیاستِ خارجیِ بایدن چگونه به ثروت رسیدند؟» گزارش داد که ارزشِ قراردادهای نظامیِ گروهِ مشاوره ایِ بوستون در زمانِ سرپرستیِ فلورنوی «از ۱٫۶ میلیون دلار در ۲۰۱۳ به ۳۲ میلیون دلار در ۲۰۱۶» افزایش یافت.۴۵
فلورنوی یکی از اعضای ارشدِ Belfer Center for Science and International Affairs در هاروارد است۴۶. وی همچنین عضوِ هیأت رئیسه ی CNAS می باشد که در نوشتنِ یکی از گزارشهای CNAS در سالِ ۲۰۱۶ با عنوانِ توسعه ی قدرتِ آمریکا (Extending American Power) مشارکت داشته است. برخی از توصیه های این گزارش عبارت اند از: تأییدِ شراکتِ ترنس-پسیفیک، تشدیدِ مبارزه ی نظامیِ آمریکا با داعش، انتقالِ سلاح به اوکراین، مداخله ی نظامی در سوریه، و افزایشِ قابلِ توجهِ بودجه ی نظامیِ آمریکا.۲۶
فلورنوی سابقاً در هیأتِ شورای آتلانتیک عضویت داشت۴۷. وی همچنین یکی از اعضای گروهِ Aspen Strategy Group، شورای روابطِ خارجی، و هیأتِ استشاریِ سازمانِ سیا است۴۸.
او یکی از اعضای سابقِ ائتلافِ Project on National Security Reform، شورای سیاستگذاریِ دفاعی (Defense Policy Board) و کمیته ی Defense Science Board بوده است۴۹. از سالِ ۲۰۲۰، فلورنوی به عضویتِ هیأتِ سرپرستانِ Spirit of America درآمده است.۵۰