اکنون ماهِ آگوست است و این یعنی - با عرضِ تأسف – تابستان دارد رسماً به پایان می رسد. البته هنوز فرصت دارید تا ترتیبِ سفری ساحلی را بدهید، اما زودتر به هم بجنبید.

با این وجود، اکثرِ آمریکایی ها علاقه ای به مسافرتهای دقیقه‌ نودی به ساحل یا هر جای دیگری ندارند. به عبارتِ دیگر، حدودِ نیمی از آمریکایی ها تابستانِ امسال برای تعطیلات به هیچ کجا نخواهند رفت.

این خودداری از خوشگذرانی به سببِ وجودِ نقصی شخصیتی در ما نیست. ما ملتِ سختکوشی نیستیم که بخواهیم تفریح را بر خود حرام کنیم. مشکل اینجاست که سیاست‌گذاری های ما درخصوصِ تعطیلات از اساس مشکل دارد.

ساده بگویم: آمریکا در تعطیلاتِ تابستانی افتضاح است. به گواهیِ مستنداتِ بسیار، آمریکا تنها اقتصادِ پیشرفته ای است که برای ایامِ تعطیلات به کارمندان و کارگرانِ خود حقوق نمی دهد. ما حتی برای تعطیلاتِ ملّیِ خود نیز بخل به خرج می دهیم و افرادِ شاغل مجبورند در آن ایام نیز کار کنند.

البته حدوداً سه چهارمِ شاغلانِ بخشِ خصوصی بابتِ ایامِ تعطیلات از کارفرمایانِ خود حقوق دریافت می کنند، اما همانها نیز اغلب از خیرِ این تعطیلات می گذرند. شاغلانِ آمریکا روی هم رفته بیش از 700 میلیون روز از ایامِ تعطیلِ خود را سالانه بلااستفاده باقی می گذارند، در حالی که بخشی از حقِ آنهاست.

اما چرا؟ چون دوری از محلِ کارِ خود را نمی توانند تحمل کنند؟ نه. بلکه به خاطرِ ترس: ترس از اخراج، ترس از عقب ماندن از کار، یا ترس از ضررِ مالی. سیستمِ بی‌حساب‌وکتابِ اشتغال در آمریکا و ناامنیِ شغلی در این کشور (خواه شاغلان به استخدامِ رسمی درآمده باشند یا به صورتِ موقت مشغول به کار شده باشند) سبب می شود تا شاغلین بیمِ آن داشته باشند که در صورتِ دور شدن از فضای کار، برایشان جایگزین پیدا شود. دستمزدهای آنان نیز اغلب آنقدر پایین یا غیرِقابلِ پیشبینی است که نمی توانند با خیالِ آسوده به مسافرت بروند و پول خرج کنند.

کارفرمایان برای زدودنِ این نگرانی ها از کارکنانِ خود تلاشِ زیادی نمی کنند، حال آنکه شواهدِ متعددی حکایت از آن دارد که تفریحات و مسافرتِ منظم نشاط و بهره‌وریِ بیشتری به کارکنان می بخشد. از دیگر مزایای تعطیلات کاهشِ بسیاری از هزینه هایی است که از حضورِ نیروهای افسرده و یا جایگزین ساختنِ نیروهای جدید ناشی می شود؛ چرا که آموزشِ هرباره ی کارکنانِ جدید و یا تلاش برای کارکشیدن از کارکنانِ ناشادمان پرهزینه‌تر از حفظِ نیروی کارِ کنونی است. پس کارفرمایان حتی صرفاً به خاطرِ منافعِ شخصی هم که شده، بهتر است زمانی را برای تفریح و استراحتِ کارکنانشان در نظر بگیرند.

خیلی از کارکنان ابراز می کنند که کارفرمایانشان مایل نیستند آنها از تعطیلاتشان استفاده کنند. اکثرِ آنان عقیده دارند رئیسشان ترجیح می دهد با آنها درباره ی اینکه تعطیلاتشان را چگونه گذرانده اند حرفی به میان نیاورد. این در حالی است که اکثرِ شرکتها ادعا می کنند مشوقِ استفاده از تعطیلات هستند.

البته مسلماً صرفِ داشتنِ تعطیلاتِ طولانی سببِ افزایشِ بهره‌وری نمی‌شود و اروپا فقط به دلیلِ تعطیلاتِ بیشتر در بهره‌وری بر آمریکا پیشی نگرفته است. فرهنگِ کارفرما-کارگرِ حاکم بر هر قاره هم در آن مؤثر است.

از آن مهمتر، قوانینِ کاریِ‌ اروپاست که حمایتِ بهتری از کارکنانش می کند. ضمنِ اینکه در اروپا کارکنانی که تحتِ سرپرستیِ اتحادیه ها قرار دارند شمارشان بیشتر است که این باعث می شود آنان در شغلِ خود احساسِ امنیتِ بیشتری بکنند.

مشکلِ دیگری که در آمریکا تابستان را برای بزرگسالان سخت می کند تعطیلیِ مدارس است. البته این تعطیلات هم برای دانش‌آموزان بد است (به خصوص آنهایی که از خانواده های کم‌درآمد بوده و از نظرِ یادسپاریِ آموخته ها از همسالانِ ثروتمندِ خود عقبتر هستند) و هم برای والدین. برای والدینِ شاغلی که مجبورند دو ماهِ تمام به صورتِ 24ساعته بچه‌مدرسه‌ای ‌های خود را در خانه نگه دارند، هیچ تسهیلاتی وجود ندارد.

سیستمِ نگهداری از کودکان در آمریکا برای کسانی که تواناییِ استفاده از آن را دارند بیش از اندازه گران است. در اکثرِ ایالتها، نگهداری از کودکان بیش از شهریه ی کالجهای دولتی هزینه بر می دارد. تابستان این مشکل را تشدید می کند و باری مضاعف است بر دوشِ والدینی که در سالِ تحصیلی متکی به مدارسِ دولتی هستند. بنا به اعلامِ مرکزِ پیشرفتِ آمریکا (Center for American Progress)،‌ خانواده ها حدودِ 20درصدِ درآمدی را که در طولِ تابستان کسب می کنند، در تعطیلیِ مدارس صرفِ هزینه های نگهداری از کودک می کنند، که به طورِ میانگین چیزی بالغ بر 3000 دلار برای هر خانواده ی دارای دو فرزند آب می خورد.

این هزینه برای بسیاری از خانواده ها قابلِ تخفیف نیست، زیرا طبقِ داده های دولتی، حدوداً در 60 درصدِ خانواده های آمریکاییِ متشکل از والدین و فرزندان، پدر و مادر هردو شاغل هستند و این پول است که در خانواده جایِ پدر و مادر را می گیرد.

حلِ همه ی این مشکلات نیازمندِ تغییر در سیاستهاست به نحوی که منجر به تغییرِ فرهنگ شود. برای مثال،‌ تدوینِ‌ سیاستی ملی برای نگهداری از کودک در تعطیلاتِ مدارس، و نیز افزایشِ مدتِ سالِ تحصیلی می تواند باری از دوشِ والدینِ شاغل بردارد. پرداختِ حقوق بابتِ ایامِ تعطیل نیز می تواند به شاغلانی که در محلِ کارشان از چنین مزیتی برخوردار نیستند کمک کند. البته حرکت به سمتِ افزایشِ دستمزدها هم فکرِ بدی نیست.

سخنِ‌ آخر اینکه، اگر کارکنان مدام نگرانِ از دست دادنِ شغلشان نبودند،‌ اینقدر از گذراندنِ تعطیلات واهمه نداشتند. این تغییرِ رویکرد باید اتفاق بیفتد؛ زیرا هم برپایه ی شواهد و هم براساسِ عقلِ سلیم، به صلاحِ همه ی ما خواهد بود.