دوشنبه برف سنگینی باریده بود و همسایه‌ها اومده بیرون و به پارو کردن مسیرهای جلوی منزل‌شون مشغول بودن. ما هم داخل اتومبیل بودیم و داشتیم از پارکینگ خارج می‌شدیم که ناگهان پیرمردی رو دیدم که جلوی منزل کناری، روی برف به رو خوابیده و داره تقلا میکنه.

از ماشین دویدم بیرون و صدا زدم کمک میخواید؟ نمیتونست حرف بزنه. با سر اشاره کرد که آره. اینو پرسیدم چون از دور دقیق مشخص نبود و گفتم نکنه یه وقت عمداً داشته اینکار رو میکرده. مثلاً ملت آفتاب میگیرن، ایشون شاید داشته برف میگرفته :)

ترسیده بود اما وقتی زیر بازوهاش رو گرفتم آروم شد و سعی میکرد هیکل درشت خودش رو از روی برف بلند کنه. خانمم هم اومد و بلندش کردیم. نمیتونست درست بشینه یا پاشه. یه صندلی براش آوردیم. نشست روش و گفت داشته پارو میکرده که زمین خورده. خیلی مسن بود و عینک‌هاش پر از برف شده بود. حالش که بهتر شد تشکر کرد و رفتیم. نمیدونم چقدر طول کشید تا ما دیدیمش و کمکش کردیم اما عجیب بود که هیچ‌کسی نیومده بود کمکش کنه. حداقل ۴ نفر دیگه اون اطراف مشغول پارو کردن بودن. نمیدونم شاید صحنه رو ندیده بودن...

چند روز بعدش همون پیرمرد زنگ منزل‌مون رو زد و یه کارت هدیه‌ی رستوران بهم داد و گفت از محبتی که در حق‌م کردی متشکرم. پالِ ۸۵ ساله که به سختی راه میرفت، منزلش رو بهمون نشون داد که بیشتر در ارتباط باشیم.