در حالِ حاضر در همه جای کشور صحبت از اولین دورِ مناظراتِ انتخاباتیِ ریاست‌جمهوری 2019 است که بینِ رقبای دموکرات برگزار می شود، و بخشِ عمده ی این مناظرات بر مسأله ی اقتصاد متمرکز خواهد بود. مجموعاً 20 کاندیدا در این مناظرات شرکت خواهند داشت و اکثرِ قریب به اتفاقِ آنها شانسِ پیروزی در این رقابت را ندارند.
البته همه ی آنها برای «اصلاحِ» اقتصاد «طرح» دارند، اما حقیقت این است که اکثرِ‌ این طرحها با آنچه در گذشته آزموده شده تفاوتِ اساسی ندارد.
این که چه کسی در کاخِ سفید بوده مهم نیست، اشتهای سیری‌ناپذیرِ ما به وام و بدهی باعث شده تا از معیشتِ شدیداً متورمی بهره‌مند باشیم که سطحِ آن از آنچه حقیقتاً استحقاقش را داریم بسیار فراتر است.
سالهای سال است که از ثروتی برخورده ایم که بسیار بیش از میزانِ تولیدِ ما بوده است، تا جایی که اکثرِ آمریکایی ها رفته رفته این وضعیت را به عنوانِ شرایطی «عادی» پذیرفته اند.
آمریکایی ها به هیچ وجه به کاندیدایی که بگوید باید به سطحِ معیشتی نازلتر تن در دهیم و از قرض و بدهیِ زیاد بپرهیزیم رأی نخواهند داد. همه توقع دارند این را بشنوند که می توان در آینده سطحِ معیشتِ خود را از این هم بالاتر برد، و این همان چیزی است که بسیاری از سیاسیونِ ما با شور و حرارت به مردم می گویند.

اما این صحیح نیست.

متأسفانه، واقعیت این است که ما در واپسین لحظاتِ بزرگترین حبابِ تاریخِ دنیا ایستاده ایم، و چیزی نمانده که سبکِ زندگیِ ما از اساس متحول شود، و تفاوتی نمی کند چه کسی را بر مسندِ ریاست‌جمهوری بنشانیم.

همانطور که دیروز توضیح دادم، شواهدِ روزافزونی وجود دارد مبنی بر اینکه اقتصادِ آمریکا مدتی است به کسادِ قابلِ ملاحظه ای گرفتار شده است. همه ی آمارهای اقتصادی که اخیراً به دستِ ما رسیده از بد بودنِ اوضاع حکایت دارد، و با این همه بسیاری از «کارشناسان» همچنان ادعا می کنند که اقتصادِ آمریکا وضعِ خوبی دارد.

در نظرسنجی که به تازگی منتشر شده، 100 درصدِ «کارشناسان»ی که موردِ نظرسنجی قرار گرفته اند عملکردِ اقتصادِ آمریکا را «عالی» یا «خوب» ارزیابی کرده اند، اما نظرِ بسیاری از مردمِ سختکوشِ کوچه و بازارِ آمریکا غیر از این بوده است...

در نظرسنجیِ جدیدِ وبسایتِ اطلاعاتِ اقتصادیِ Bankrate.com،‌ مشخص شده است که مردمِ عادیِ آمریکا نسبت به کارشناسان رضایتِ کمتری از اقتصادِ کشورشان دارند. همه ی این کارشناسان اقتصادِ آمریکا را «عالی» یا «خوب» ارزیابی کرده اند،‌در حالی که از بینِ مردمِ عادیِ کوچه و خیابان، فقط 59درصدِ چنین ارزیابی‌ئی داشته اند و 39درصدشان آن را «نه چندان خوب» یا «ضعیف» دانسته اند.

وبسایتِ یادشده در این بررسی از قریب به 1000 نفر از مردم و 9 کارشناسِ اقتصادی نظرسنجی کرده است.

این نظرسنجی سؤالی هم درباره ی هنگامِ فرارسیدنِ‌ رکودِ بعدی پرسیده است. تقریباً 40درصدِ مردمِ سختکوشِ عادیِ آمریکا اعتقاد داشته اند که رکود یا هم اکنون آغاز شده است یا به زودیِ زود فرا خواهد رسید،‌ اما هیچیک از «کارشناسان» چنین عقیده ای نداشته اند.

مردمِ عادی این را هم گفته اند که پیش‌بینی می کنند رکود زودتر از آنی که کارشناسان انتظار دارند فرا برسد. یک پنجمِ آمریکایی هایی که در این نظرسنجی شرکت کرده اند گفته اند به باورِ آنها رکود هم اکنون آغاز شده است، و 21درصد پیش‌بینی کرده اند تا شش ماه یا یک سالِ دیگر آغاز شود. این در حالی است که کلیه ی کارشناسانِ دخیل در این نظرسنجی گفته اند رکود یکی دو سالِ دیگر یا بیش از دو سالِ دیگر آغاز خواهد شد.

شاید بهتر باشد از «کارشناس» نامیدنِ آنها خودداری کنیم، زیرا به نظر می رسد کلاً و کاملاً از ماجرا پرت هستند.

نظرسنجی‌ که این هفته وبسایتِ YouGov  (پژوهشگرِ بازار) با پرسش از 24070 بزرگسالِ آمریکایی منتشر کرده حاکی از آن است که 43درصدِ آمریکایی ها به لحاظِ مالی احساسِ ناامنی می کنند و 71درصد فاقدِ آمادگی برای یک بحرانِ مالیِ دیگر نظیرِ ورشکستگی یا بی‌خانه شدن هستند. حدودِ 55درصدِ کسانی که این آمادگی را در خود نمی بینند می گویند امیدی به بازنشسته شدن ندارند؛ این افراد بیش از کسانی که احساسِ امنیتِ مالی دارند بر این باورند که دولت باید همه را تحتِ بیمه ی سلامتی بیاورد.

هم اکنون، 59درصدِ مردمِ آمریکا هر ماه تا آخرین دلارِ حقوقشان را خرج می کنند. بدهیِ مصرف‌کنندگانِ آمریکایی رکوردِ جدیدی زده است. مردم به جای صرفه جویی و پس انداز به عیش و نوش می پردازند. این کسادِ جدیدِ‌ اقتصادی به یکباره همه ی ما را غافلگیر خواهد کرد. ما روز به روز شاهدِ آمارهایی هستیم که حکایت از چشم‌اندازِ اقتصادیِ بسیار ناامید کننده دارند. به عنوانِ مثال، هم اکنون پیش بینی می شود که فروشِ صنعتِ خودروسازیِ آمریکا طیِ دو سالِ آینده به میزانِ قابلِ توجهی کاهش یابد...

بازارِ خودروی آمریکا در سالِ 2015 در فروشِ ماشین های جدید رکورد زد و 17.5 میلیون فروخت. این فروش تا یک سال ثابت ماند و سپس در سالِ 2017 به 17.2 میلیون تنزل پیدا کرد و در سالِ 2018 مجدداً رونقی گرفت و به 17.3 میلیون رسید. اما در نیمه ی نخستِ امسال (2019) به سراشیبیِ نزول افتاد. سایتِ Edmunds (اطلاعاتِ بازارِ خودرو) پیش بینی می کند که تا پایانِ 2019 فروشِ خودرو در آمریکا به 16.9 میلیون فرو بکاهد. مشابهِ همین برآورد را مؤسسه ی AlixPartners نیز داشته است، مبنی بر اینکه در سالِ 2020 فروش به 16.3 میلیون تنزل خواهد کرد و در سالِ 2021 به 15.1 میلیون خواهد رسید.

اکنون در موسمِ انتخابات قرار داریم و همه ی کاندیداهای مختلف خود را در تبلیغاتشان «ناجیِ اقتصاد و احیاگرِ آینده ی آمریکا» جار خواهند زد.

هربار در فصلِ انتخابات این مهملات را به هم می بافند، و عجیب آنکه باز هم مردم فریبشان را می خورند.

در حالِ حاضر، آمریکا شدیداً روندِ خودویرانگری را در پیش گرفته است که صرفاً به فراموشیِ اقتصادی منجر می شود. ما 22 تریلیون دلار بدهی داریم، بیش از یک دهه است که هر سال یک تریلیون دلار به بدهی های ملی مان افزوده می شود، دولتهای ایالتی و محلی در باتلاقی از بدهی فرو رفته اند که بی سابقه است، بدهی شرکتها پس از آخرین بحرانِ مالیِ آمریکا بیش از دو برابر شده است، مصرف‌کنندگانِ آمریکایی حدودِ 14 تریلیون دلار بدهی روی دوششان است، و کلِ دنیا زیرِ بارِ 244 تریلیون دلار بدهی کمر خم کرده است.

اگر باز هم همین رویه را تکرار و تکرار کنیم، همین نتایج برایمان تکرار و تکرار خواهد شد.

با سیستمِ فعلیِ کشور، این بازی برای هیچ کدام از ما پایانِ خوشی نخواهد داشت. تنها راهی که می ماند این است که آن را تا جایی که ممکن است کش دهیم، و این دقیقاً همان کاری است که سیاستمدارانِ ما سالیانِ سال است دارند انجام می دهند.

اما از یک جایی به بعد، کش دادن و خود را به کوچه ی علی‌چپ زدن دیگر کارساز نخواهد بود و یوم الحسابِ آمریکا بالاخره فرا خواهد رسید.