تکامل به‌سوی انقلاب: افزایش اعتراضات خیابانی در جمهوری اسلامی ایران

۲۵ بهمن ۱۳۹۹

ایالات‌متحده باید شرکت‌های کلیدی اتومبیل‌سازی ایرانیان را تحریم کند

۲۵ بهمن ۱۳۹۹

آمریکا ۳۶۰

آشنایی با احزاب سیاسی آمریکا

۱۷۸۹ – حزب فدرالیست (Federalist Party)

حزبِ فدرالیست، که تا پیش از سومین کنگره ی آمریکا با عنوانِ حزبِ حامیِ دولت (Pro-Administration) شناخته می شد، نخستین حزبِ سیاسیِ آمریکا بود که از سالِ ۱۷۸۹ تا ۱۸۲۰ حیاتش تداوم داشت. این حزب مأمنِ سرمایه‌گذاران و محافظه کارانی بود که از بانکها، حکومتِ ملیِ فراایالتی و تولید حمایت می کردند و در امورِ بین الملل، بریتانیا را ترجیح می دادند و با انقلابِ فرانسه مخالف بودند.

فدرالیست‌ها در پیِ یک دولتِ مقتدرِ ملی بودند که بتواند رشدِ اقتصادی را محقق کند و روابطِ دوستانه ای با بریتانیای کبیر برقرار کرده و با انقلابِ فرانسه به مخالفت برخیزد. این حزب تا سالِ ۱۸۰۱ دولتِ فدرال را در اختیار داشت و سپس، با مخالفتِ حزبِ دموکراتیک-جمهوریخواه به سردمداریِ توماس جفرسون، فروپاشید.

۱۷۹۲ – حزب دموکرات-جمهوری‌خواه (Democratic-Republican Party)

حزبِ دموکراتیک-جمهوریخواه حزبی سیاسی در آمریکا بود که در حدودِ سالِ ۱۷۹۲، توماس جفرسون و جیمز مدیسون با هدفِ مخالفت با سیاستهای متمرکزِ حزبِ تازه‌تأسیسِ فدرالیست به رهبریِ الکساندر همیلتون (که وزیرِ خزانه‌داری و معمارِ اصلیِ دولتِ جرج واشینگتن بود) آن را تأسیس کردند. این حزب از سالِ ۱۸۰۱ تا ۱۸۲۵ ریاست جمهوری و کنگره و نیز اکثرِ ایالتها را در اختیار داشت.

در سالِ ۱۷۹۱ به عنوانِ یکی از فراکسیونهای کنگره آغازِ به کار کرد و اعضای آن را اکثراً سیاسیونی تشکیل می دادند که با قانونِ اساسیِ جدید مخالف بودند. آنها خود را با توجه به ایدئولوی‌شان که جمهوری‌خواهی بود «جمهوری‌خواه» (Republicans) نامیدند و به پایبندیِ حزبِ فدرالیست به جمهوری‌خواهی سوءظن داشتند.

۱۸۲۸ – حزب دموکرات (Democratic Party)

حزبِ دموکرات، در کنارِ حزبِ جمهوریخواه، یکی از دو حزبِ سیاسیِ اصلیِ آمریکا در دورانِ معاصر است که ریشه در حزبِ دموکرات-جمهوریخواهِ توماس جفرسون و جیمز مدیسون دارد. حزبِ دموکرات در حدودِ سالِ ۱۸۲۸ توسطِ حامیانِ اندرو جکسون تأسیس شد و می توان آن را قدیمی ترین حزبِ سیاسیِ فعالِ دنیا دانست.

در ابتدا، محافظه کاری و لیبرالیسمِ اقتصادی جهان‌بنیِ غالبِ دموکراتها بود و پوپولیسم خصلتِ اصلیِ آنها در مناطقِ جنوبیِ آمریکا. در ۱۹۱۲، تئودور روزولت از حزبِ ترقی‌خواهِ گوزنِ نر(Bull Moose) به عنوانِ کاندیدای مستقل واردِ انتخابات شد و جداییِ‌ مسیرِ سیاسیِ دموکراتها از جمهوریخواهان را رقم زد، اما وودرو ویلسون به عنوانِ نخستین دموکراتِ ترقی‌خواهِ اقتصادی پیروزِ انتخابات گردید. از زمانِ فرانکلین روزولت و ائتلافِ وی موسوم به New Deal در دهه ی ۱۹۳۰، حزبِ دموکرات خطِ مشیِ سوسیال لیبرال را نیز دنبال می کرده است که هدفِ آن حمایت از عدالتِ اجتماعی بوده است.

۱۸۳۰ – حزب ویگ (Whig Party)

حزبِ ویگ یک حزبِ سیاسیِ فعال در اواسطِ سده ی نوزدهم در آمریکا بود. چهار تن از رؤسای جمهورِ آمریکا در زمانِ تصدیِ خود به این حزب تعلق داشته اند. در دهه ی ۱۸۳۰ این حزب پرچمدارِ مخالفت با هوادارانِ اندرو جکسون بود. به سنتهای اعیانیِ حزبِ فدرالیست گرایش داشت. از اوایلِ دهه ی ۱۸۴۰ تا اواسطِ دهه ی ۱۸۶۰، در کنارِ حزبِ رقیبِ خود یعنی دموکراتها سیستمِ دوحزبیِ کشور را تشکیل می دادند.

حزبِ ویگ که در مخالفت با سیاستهای اندرو جکسون، هفتمین رئیس جمهورِ آمریکا تشکیل شده بود، از سلطه ی کنگره بر ریاست جمهوری دفاع می کرد و خواهانِ برنامه ای برای مدرن‌سازی، بانک‌داری و حمایت از اقتصادِ داخلی بود تا تولید در کشور را رونق بخشد.

۱۸۴۸ – حزب خاک آزاد (Free Soil Party)

حزبِ خاکِ آزاد حزبی کم‌دوام در عرصه ی سیاستِ آمریکا بود که در انتخاباتِ سالهای ۱۸۴۸ و ۱۸۵۲ و نیز در برخی از انتخابات‌های ایالتی فعال بود. یگانه فلسفه ی وجودیِ این حزب مخالفت با گسترشِ برده‌داری در ممالکِ غربی بود، و برآن بود که آزادیِ انسانها به لحاظِ اخلاقی و اقتصادی بر سیستمِ برده‌داری برتری دارد. گاه نیز برای از میان برداشتنِ قوانینی فعالیت می کرد که علیهِ بردگانِ آفریقایی‌تبارِ آزادشده در ایالتهایی همچون اوهایو تبعیض قائل می شدند.

بعد از جنگِ آمریکا و مکزیک و پس از آنکه مجمعِ دموکراتها در ایالتِ نیویورک از تبصره ی ویلموت (Wilmot Proviso) که هدفش ممنوعیتِ برده‌داری در قلمروهای جداشده از مکزیک بود سرباز زدند، این حزب در ایالتِ یادشده اعلامِ موجودیت کرد.

۱۸۵۴ – حزب جمهوریخواه (Republican Party)

حزبِ جمهوریخواه، که به اختصار GOP نیز خوانده می شود (مخففِ Grand Old Party= کهن‌حزبِ بزرگ)، یکی از دو حزبِ اصلیِ سیاسی در آمریکاست (در کنارِ رقیبِ تاریخیِ خود یعنی حزبِ دموکرات). نامِ این حزب برگرفته از ایدئولوژیِ جمهوریخواهی (republicanism) است که در انقلابِ آمریکا نقشِ برجسته ای داشت. در سالهای ۱۸۶۰ تا ۱۹۳۲ اکثراً جمهوریخواهان بر سیاستِ آمریکا و ایالتهای شمالیِ آن سیطره داشتند.

حزبِ جمهوریخواه در سالِ ۱۸۵۴ توسطِ فعالانِ ضدِ برده داری، تجددخواهان و اعضای سابقِ حزبِ ویگ و حزبِ خاکِ آزاد در ایالتهای شمالی تأسیس شد و خیلی زود به اصلی ترین مخالفِ حزبِ غالب یعنی دموکرات و جنبشِ مستعجلِ Know Nothing Party تبدیل گردید هدفِ اصلیِ آن مخالفت با قانونِ کانزاس-نبراسکا بود که توافقِ میسوری را که به موجبِ آن برده داری در کانزاس ملغی می شد را لغو می کرد. از نظرِ جمهوریخواهانِ شمالِ آمریکا، گسترشِ برده داری گناهی بزرگ و بلایی عظیم بود.

۱۸۶۹ – حزب ممنوعیت (Prohibition Party)

حزبِ ممنوعیت در سالِ ۱۸۶۹ تأسیس گردید و موفق شد از تولید و فروشِ نوشیدنی های سکرآور را در بسیاری از شهرهای ایالتهای آمریکا ممنوع کند. سالِ ۱۹۱۹ غرورآمیزترین مقطع برای این حزب بود، زمانی که متممِ هجدهم را برای قانونِ اساسیِ آمریکا تصویب نمود که در آن، تولید و فروش و حمل و نقل و واردات و صادراتِ الکل ممنوع گردید. به دوره ای که در آن، الکل در آمریکا غیرقانونی شده بود دوره ی «ممنوعیت» گفته می شود.

این حزب با اینکه پس از لغوِ ممنوعیت در سالِ ۱۹۳۳ به شدت رو به افول رفت، اما امروزه نیز همچنان فعال است و قدیمی ترین حزبِ فراجناحی (مستقل از دموکرات و جمهوریخواه) در آمریکا به شمار می آید. کاندیدای این حزب در انتخاباتِ ریاست جمهوریِ سالِ ۲۰۱۲ بالغ بر ۵۱۸ رأی و در انتخاباتِ ریاست جمهوریِ ۲۰۱۶ بالغ بر ۵۶۱۷ رأی آورد.

۱۹۰۱ – حزب سوسیالیست (Socialist Party)

حزبِ سوسیالیستِ آمریکا (SPA) یک حزبِ سیاسی با گرایشاتِ سوسیال دموکراتیک در آمریکا بود که در ۱۹۰۱ در نتیجه ی ادغامِ حزبِ سه ساله ی سوسیال دموکراتِ آمریکا و عناصرِ ناراضیِ حزبِ کار سوسیالیستِ آمریکا تشکیل گردید.

در دهه های ابتداییِ قرنِ بیستم، حمایتهای قابلِ توجهی را از سوی بسیاری از گروهها به خود جلب کرد، از جمله سندیکاهای کارگری، اصلاح‌طلبانِ ترقی خواه و سوسیال، کدیورانِ پوپولیست و مهاجران. با این همه، این حزب زیرِ بارِ تشکیلِ ائتلاف با احزاب نرفت و حتی به اعضای خود اجازه ی رأی به دیگر احزاب را نداد. کاندیدای این حزب، ایوجین وی.دبس (Eugene V. Debs)، در دو انتخاباتِ ریاست جمهوری (۱۹۱۲ و ۱۹۲۰) توانست بالای ۹۰۰۰۰۰ رأی کسب کند.

۱۹۱۲ – حزب پیشرو (Progressive Party)

حزبِ پیشرو حزبی فراجناحی در آمریکا بود که رئیس جمهورِ سابقِ آمریکا تئودور روزولت در ۱۹۱۲ پس از آنکه نمایندگیِ حزبِ جمهوری‌خواه را به دیگر رئیس جمهورِ سابقِ آمریکا، ویلیام هووارد تافت باخت، آن را تشکیل داد.

این حزبِ جدید به گرفتنِ مواضعِ مترقّی و اصلاحاتِ تجددخواهانه و جذبِ بعضی از رهبرانِ اصلاح‌طلبِ آمریکا معروف است. پس از شکست در انتخاباتِ ریاست جمهوریِ ۱۹۱۲، این حزب به سرعت رو به افول رفت و تا سالِ ۱۹۱۸ به کلی محو شد. حزبِ پیشرو نزدِ عوام به حزبِ گوزنِ نر (Bull Moose Party) مشهور بود چرا که روزولت هم قبل و هم بعد از سوءِ قصدی که به جانش شده بود، غالباً ابراز می کرد که مثلِ یک «گوزنِ نر» احساسِ قدرت می کند.

۱۹۱۹ – حزب کمونیست (Communist Party)

حزبِ کمونیستِ آمریکا در ۱۹۱۹ پس از شکافی که بینِ حزبِ سوسیالیست پدید آمد، تأسیس شد.

این حزب تاریخِ طولانی و پیچیده ای دارد که با جنبشِ کارگری در آمریکا و تاریخِ احزابِ کمونیست در سراسرِ دنیا در هم آمیخته است. حزبِ کمونیستِ آمریکا در نیمه ی نخستِ سده ی بیستم بر سیاستِ این کشور تأثیرگذار بود و از دهه ی ۱۹۲۰ تا دهه ی ۱۹۴۰ در جنبشِ کارگری نقش ایفا می کرد.

شهرتِ آن به سببِ مخالفت با نژادپرستی و تفکیکِ نژادی است. در خلالِ رکودِ بزرگ، بر اعضای آن افزوده شد، اما متعاقباً، در دهه ی ۱۹۶۰، به دلیلِ اتفاقاتی نظیرِ موجِ دومِ وحشتِ سرخ (کمونیسم‌هراسی) و تأثیرِ مک‌کارتیسم رو به افول رفت و در همین حال به خاطرِ حمایتش از جماهیرِ شوروی روز به روز در سیاستِ آمریکا منزوی تر می شد.

۱۹۳۶ – حزب کارگر آمریکا (American Labor Party)

حزبِ کارگرِ آمریکا (ALP) حزبی سیاسی در ایالاتِ متحده ی آمریکا بود که در ۱۹۳۶ تأسیس گردید و تقریباً تنها ایالتی که در آن فعالیت داشت نیویورک بود. مؤسسانِ این سازمان عبارت بودند از رهبرانِ اتحادیه های کارگری و اعضای سابقِ حزبِ سوسیالیستِ آمریکا که خود را فدراسیونِ سوسیال دموکرات (SDF) می نامیدند.

این حزب می خواست همان نقشی را ایفا کند که حزبِ کارگر در بریتانیا داشت و همچون چتری، سوسیال دموکراتهای SDF را با اعضای سندیکاهای کارگری متحد گرداند چون در غیرِ این صورت از کاندیداهای جمهوریخواه و دموکرات حمایت می کردند.

۱۹۴۴ – حزب لیبرال نیویورک (Liberal Party of New York)

حزبِ لیبرالِ نیویورک یکی از احزابِ سیاسیِ آمریکاست که تنها در ایالتِ نیویورک فعال بوده و خطِ مشیِ آن حمایت از مجموعه ای از سیاستهای سوسیال-لیبرال شاملِ حقِ انتخابِ سقطِ جنین، اصلاحاتِ آموزشی و خدماتِ درمانیِ همگانی است.

در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، حزبِ لیبرال پیشگامِ قانون‌گذاری های محلی و ملی بود، از جمله در لایحه ی حقوقِ سربازان (G.I. Bill of Rights) کنترلِ اجاره‌بها در شهرِ نیویورک، و قوانینِ حمایت از مصرف‌کننده. در خلالِ‌ دهه ی ۱۹۶۰، حزبِ لیبرال از قانونِ حقوقِ شهروندی دفاع می کرد.

۱۹۶۶ – حزب پلنگ سیاه (Black Panther Party)

حزبِ بلک پنتر یا پلنگِ سیاه یک حزبِ چپگرای ضدِ نژادپرستی بود که هوی نیوتن (Huey Newton) در دهه ی ۱۹۶۰ آن را تأسیس کرد و بیشترین شهرتِ آن به خاطرِ تأثیرگذاریِ زیادی است که در حقوقِ شهروندی و جنبشهای حمایت از سیاهپوستان داشت. این حزب را نباید با حزبِ بلک پنترِ امروزی اشتباه گرفت، همچنان که اعضای بلک پنترِ نخستین نیز خود را متعلق به آن نمی دانند.

علیرغمِ این باورِ شایع که حزبِ بلک پنتر حزبی خشن بوده است، اعضای آن در طولِ تاریخِ خود طرحهای اجتماعی و رفاهیِ متعددی را در محله های محرومِ‌ کلان‌شهرهای آمریکا اجرایی کردند. مسأله ای که کماکان باقی است این است که هدفِ اولیه ی آنان از تشکیلِ آن مقابله با خشونتِ پلیس دربرابرِ سیاهپوستانِ آمریکا بود (به خصوص در اوکلندِ کالیفرنیا، شهری که این جنبش از آن آغاز شد) و در این راه، اعضای خود را به صورتِ گروههای مسلح در شهر می گماردند تا مترصدِ نشانه های خشونتِ پلیس در برابرِ هموطنانشان باشند.

۱۹۷۱ – حزب لیبرترین (Libertarian Party)

حزبِ لیبرترین اگر چه در انتخابات چندان برجسته نیست، اما به لحاظِ ایدئولوژیک حزبِ سرشناسی است که مبنای آن، ترجیحِ آزادیِ فردی بر همه چیز است. لذا اعضای آن عملاً از دولتِ کوچک و اقتصادِ کاپیتالیستیِ مبتنی بر «لسه‌فر» حمایت می کنند و ضدِ وضعِ مالیات و نظارت بر کسب‌وکارها هستند.

برداشتِ آنها از لیبرالیسمِ کلاسیک امروز هم در میانِ حامیانِ پروپاقرصِ متممِ دوم و مصرف‌کنندگانِ ماری‌جوانا پرطرفدار است. در واقع، علیرغمِ اینکه این حزب نفوذِ سیاسی و انتخاباتی در کنگره ندارد، اما سومین حزبِ بزرگِ آمریکای امروز است.

۱۹۹۲- حزب قانون اساسی (Constitution Party)

حزبِ قانونِ اساسی،‌ که نامِ آن در ابتدا حزبِ مالیات‌دهندگانِ آمریکا (US Taxpayers’ Party) بود، حزبی محافظه کار است که مدافعِ پایبندیِ سفت‌وسخت به قانونِ اساسی است، به این معنا که قانونِ اساسیِ آمریکا سندی است که باید موبه‌مو از آن پیروی کرد و تا آنجا که ممکن است آن را دست‌نخورده باقی گذاشت.

این حزب عقیده دارد که کلیه ی اختیاراتی که در این سند به صراحت به عنوانِ اختیاراتِ دولتِ‌ فدرال تعریف نشده، باید به ایالتها یا افراد واگذار شود.

ایشان در فلسفه ی خود با لیبرترین ها همسانند با این تفاوت که مبنای آنها اصولِ مسیحیت بوده است. این حزب پنجمین حزبِ محبوبِ کشور است و علیرغمِ عدمِ صراحتی که در خیلی جاها دارد، نامزدهای آن در واپسین انتخاباتِ ریاست‌جمهوری تعدادِ قابلِ توجهی رأی کسب کردند، که نشانه ای دیگر است از اینکه احزابِ فراجناحی در آمریکا محبوبیتشان رو به فزونی است.

۱۹۹۵ – حزب اصلاحات (Reform Party)

در ۱۹۹۵، راس پروت (Ross Perot)، نامزدِ مستقل، پس از آنکه حدودِ ۲۰درصد از آراءِ مردمی را در انتخاباتِ ریاست جمهوریِ ۱۹۹۲ کسب کرد،‌ حزبِ اصلاحات را تأسیس نمود. موفقیتی که او به عنوانِ یک کاندیدای فراجناحی کسب کرد بی‌سابقه بود، و باوجودِ زوالِ این حزب، هیچ حزبِ فراجناحیِ دیگری در آمریکا نتوانسته است در یک انتخاباتِ فدرال، میزان رأیی که حزبِ اصلاحات کسب کرد را از آنِ خود گرداند.

این حزب که پیداییِ آن را واکنشی به سرخوردگیِ سیاسیِ آمریکا می دانند، خود را جایگزینِ موفقی برای کاندیداهای دموکرات و جمهوریخواه معرفی می کرد. از این جهت، فلسفه ی آنان تا حدودی میانه‌روانه است. ناگفته نماند که دونالد ترامپ زمانی عضوِ این حزب بوده است.

۲۰۰۱ – حزب سبز (Green Party)

با اینکه حزبِ سبز دهها سال است که با ایدئولوژیِ زیست‌محیطیِ خود شناخته می شود، اما تأسیسِ آن به شکلِ کنونی به سالِ ۲۰۰۱ برمی‌گردد. این حزب را عموماً یک حزبِ عوام با گرایشاتِ چپ می دانند که عمده تمرکزِ آن روی حفاظت از محیطِ زیست است.

احتمالاً بیشترین شهرتش را مدیونِ کاندیدای خود در انتخاباتِ ریاست جمهوریِ ۲۰۰۰ یعنی رالف نادر (Ralph Nader) باشد که به خاطرِ شکستِ آراءِ چپگرایان که یک سرِ دیگرِ آن ال‌گور نامزدِ دموکراتها بود، و در نتیجه پیروز شدنِ جرج دبلیو بوش در انتخابات، موردِ سرزنش بود. با این وجود، هنوز هم این حزب آنقدرها محبوب هست که علیرغمِ پایین بودنِ آراءِ الکترالش، در تمامیِ انتخاباتِ ریاست جمهوری عرضِ اندام می کند.

مطالب مرتبط