محققین بنیاد دفاع از دموکراسی ها، اعتراضات را از ویژگی های منظم زندگی در جمهوری اسلامی می دانند و معتقدند قدرت خیابانی برای ایجاد تغییرات فزاینده یا اعلام نارضایتی در برابر دولت از شاخص های جنبش اصلاح کشور شناخته می شود.

این مقاله مدعی است از سال ۲۰۱۷ هدف اعتراضات در ایران از اصلاحات به سمت انقلاب سوق یافته است. این مقاله به بررسی ۵ شاخص توزیع جغرافیایی اعتراضات، جمعیت معترضین، سطح خشونت علیه معترضین، سازمان/انسجام و شعارهای معترضین می­پردازد.

در زمینه شاخص توزیع جغرافیایی، این مقاله با طرح اینکه قبل از سال ۲۰۱۷ صرفا شهرهای بزرگ شاهد اعتراضات بودند به این موضوع می پردازد که در شورش­های ۲۰۱۷-۲۰۱۸، ۱۶۰ شهر شاهد اعتراضات بودند و در اعتراضات نوامبر ۲۰۱۹، ۵۰۰ نقطه ایران شاهد اعتراضات بوده­اند.

این مقاله در مورد ترکیب جمعیت معترضین به این موضوع می­پردازد که در اعتراضات دهه ۱۹۹۰ میلادی و مخصوصاَ در تظاهرات­های سال ۲۰۰۹، صرفاَ طبقه متوسط و افراد تحصیلکرده در شهرهای اصلی کشور شرکت می­کردند اما در سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰، اعتراضات عمدتا در شهرهای کوچک و حاشیه شهرها و با شرکت اقشار مختلف و طبقات فرودست برگزار شد.

سطح خشونت­ حکومتی شاخص دیگری است که این مقاله به آن می­پردازد.

بر این اساس که به طور مثال آمار کشته­شدگان اعتراضات سال ۲۰۰۹ را ۷۰-۱۱۲ اعلام کردند و مدعی شدند این آمار در شورش­های سال ۲۰۱۹ به ۱۵۰۰ نفر در سراسر کشور افزایش یافته است.

سازمان­ حضور مردمی شاخص دیگر مورد بررسی این مقاله است.

بر این اساس که در سال ۲۰۰۹ اعتراضات را از سوی یک جناح سیاسی علیه جناح دیگر معرفی می­کند اما اعتراضات ۲۰۱۷-۲۰۱۹ اعتراضاتی علیه کل نظام سیاسی برآورد می­شود.

شعارهای معترضین آخرین شاخص مورد بررسی در این مقاله است. این مقاله به این موضوع می­پردازد که شعارها در حرکت اعتراضی ۱۹۹۹ علیه رهبر ایران بود، در شورش سال ۲۰۰۹ برای مطالبه نتیجه حق رأی بود و در تظاهرات­های ۲۰۱۹ از شعارهای علیه هر دوجناح تا شعارهایی مانند الله اکبر که یادآور شعارهای اولیه انقلاب است و نیز شعارهای ملی­گرایانه را شاهد بودیم.

این مقاله مدعی است که شعارهای اخیر فراوانی بیشتری در میان شعاردهندگان داشته و انتقاد از سیاست خارجی ایران و نیز سوء مدیریت و فساد افزایش یافته است.

این مقاله در نهایت به این نتیجه می­رسد که زمینه­های شکل­گیری انقلاب در ایران فراهم شده است.