جواب یک کلمه‌ای‌ش اینه که خیر! اما نکته داره.

وقتی صحبتش پیش اومده که قصد داریم زندگی رو جمع کنیم و از مرکز امریکا بریم به ساحل غربی، تا به حال از سه نفر شنیدم که گفتن واو کلفرنیا، نایس و از این صحبت‌ها. اولی یک استاد دانشگاه بود. دومی رئیس یک شرکت و فعال اقتصادی در ایالت آیوا. سومی هم الکس، یک دانشجوی روس که با هم فوتبال بازی می‌کنیم.

دانشجوی روسی خیلی کم دیدم اینجا. الکس اهل مسکو هست و تا پیش از دانشگاه روسیه بوده. داره در آیوا رشته‌ی شیمی میخونه. بدن‌ساز و ورزشکاره و در برخوردهایی که داشتیم، خوش‌رو و با اخلاق نشون داده. وقتی فهمید ایرانی‌ام گفت دوست داره بره یه جایی توی آسیای غربی به اسم ابودابا نام خاورمیانه و اسم اون شهر درست یادش نمیومد. گفتم ابوظبی؟ امارات؟ گفت آره! پروژه‌های خوبی در رشته‌ی شیمی تعریف کردن و حقوق و مزایای خیلی زیادی میدن.

پرسید برنامه‌ی تو چیه؟ گفتم درسم تمومه و داریم میریم بی‌اریا. گفت چه عالی، من نرفتم اما شنیدم اگر اونجاها نری انگار امریکا رو ندیدی! گفتم حالا دیگه نه در این حد اما خب، تفاوت زیاده. پایان گفتگو با الکس.

واقعیت اینه که از لحاظ امکانات، ایالت‌هایی مثل کلفرنیا از بسیاری ایالت‌های دیگه جلوترن و این حسی هست که خیلی از مردم امریکا هم دارن. با این حال بخاطر دلایلی که قبلاً بهشون اشاره شد در شهرهای کوچک امریکایی خیلی حس عقب‌ماندگی وجود نداره. یعنی در مناطق کوچک هم یک حداقلی از امکانات هست. در کنار معایب و مضرات فروشگاه‌های زنجیره‌ای و برندهای سراسری و کورپوریت‌های سرمایه‌داری، شاید بشه گفت مهم‌ترین مزیت‌شون همینه که حس توزیع نسبتاً همگن امکانات رو میدن.

با این حال تفاوت مناطقی مثل بی‌اریا یا همون سیلیکون‌ولی با بقیه‌ی جاها باعث هجوم مردم ‌و بهم خوردن تعادل بازارهایی مثل مسکن شده. یک عدد ساده بهتون بگم که عمق فاجعه رو دریابید. در آیوا اجاره‌ی یک خانه‌ی سه‌خوابه ۹۸۰ دلاره و همون خونه رو اگر بخواید در بی‌اریا اجاره کنید، حداقل سه برابر باید خرج کنید.