برپایه ی این نظرسنجی، متوسطِ درآمدِ ملی در آمریکا به ۵۹۰۳۹ دلار افزایش یافته است؛ که نسبت به سالِ قبل ۳,۲ درصد افزایش داشته است و بالاترین میزانِ درآمدِ قشرِ متوسطِ آمریکا تا به امروز بوده است، و رکوردِ قبلی یعنی ۵۸۶۵۵ دلار را که مربوط به ۱۹۹۹ بوده، زده است. (همه ی این ارقام با توجه به تورّم تعدیل شده اند).

علیرغمِ این افزایشهای ناچیزِ درآمدی، دایره ی شمولِ قشرِ طبقه ی متوسطِ آمریکا چندین دهه است که رو به کوچک شدن است، با این حال اکثرِ مردم خود را جزئی از آن می دانند، ولو اینکه از نظرِ فنی چنین نباشد.

بر اساسِ تعریفِ مرکزِ Pew، کسانی که درآمدِ آنها ۶۷ تا ۲۰۰ درصدِ متوسطِ درآمد (۳۹۵۶۰ دلار تا ۱۱۸۰۸۰ دلار در سالِ ۲۰۱۶) باشد، جزءِ طبقه ی متوسط هستند؛ بنابراین تنها حدودِ نیمی از آمریکایی ها می توانند خود را جزءِ این قشر بدانند. خانوارهای کم‌درآمدتر ۲۹درصدِ مردم را و الباقی را پردرآمدها تشکیل می دهند.

اما این کلیتِ قضیه است.

معیارِ هر ایالتی برای درآمدِ طبقه ی متوسط متفاوت است. برای مثال، در می‌سی‌سی‌پی شخصی که ۴۱۷۵۴ دلار درآمد داشته باشد درست در طبقه ی متوسطِ آن ایالت جای می گیرد، اما در نیویورک، کسی که همان مقدار درآمد داشته باشد، از سطحِ درآمدِ متوسط باز می ماند.

در نقشه ی فوق کاوش کنید تا بفهمید برای اینکه در هر ایالت جزءِ قشرِ متوسط باشید باید چقدر پول در بیاورید (طبقِ آخرین داده‌های اداره ی آمار).

میزان درآمد در آمریکا به گونه ایست است که در سان فرانسیسکو، یک خانواده ی چهار نفره با ۱۰۰۰۰۰ دلار درآمد «کم‌درآمد» محسوب می شود.

اجاره‌بها در برخی از شهرهای آمریکا آنچنان بالاست که خانواده هایی که بیش از متوسطِ درآمدِ ملی هم درآمد دارند باز به کمکهای دولتِ فدرال برای تأمینِ مسکن نیاز پیدا می کنند.

در سان فرانسیسکو، یک خانواده ی چهار نفره با درآمدی بالغ بر ۱۰۵۰۰۰ دلار در سال، به موجبِ بندِ هشتِ قانونِ مسکن، مشمولِ بنهای یارانه ای می شود. در نیویورک، لس آنجلس، بوستون و واشینگتن دی.سی، یک خانواده ی چهارنفره با ۷۰۰۰۰ دلار یا حتی بالاتر می تواند مشمولِ این بند گردد. با این حال ضمانتی وجود ندارد که خانواده ها از این حمایتها برخوردار گردند.

وزارتِ مسکن و توسعه ی شهری جمعه ی گذشته محدوده های درآمدیِ سالِ ۲۰۱۷ را اعلام کرد، که مشخص می کند چه کسانی واجدِ شرایطِ دریافتِ انواعِ کمکهای مسکن از سوی دولت هستند، اعم از یارانه های انتخابِ مسکنِ بندِ ۸ و مسکنِ عمومی برای نیازمندان، سالخوردگان و معلولان و … .

این محدوده ها بر اساسِ درصدِ متوسطِ درآمد(میزان درآمد در آمریکا)، تعدادِ اعضای خانواده و موقعیتِ مکانی تعیین می گردد و به سه گروه تقسیم می شود: پایین (۸۰ درصدِ درآمدِ متوسط)، خیلی پایین (۵۰ درصد)، و شدیداً پایین (۳۰درصدِ متوسطِ درآمد یا خطِ فقرِ فدرال،‌ هر کدام که بزرگتر باشد).

در برخی شهرها، محدوده های درآمدی بسیار بالاست. اما درآمدِ پایین داشتن الزاماً شما را از مسکنِ عمومیِ دولتی یا طرحهای بن‌محورِ بندِ ۸ برخوردار نمی کند.

ائتلافِ ملیِ مسکنِ کم‌درآمدها (NLIHC) با نظرسنجی از آژانسهای مسکنِ عمومی دریافته است که بیش از نیمی از آنها لیستِ انتظارِ طرحهای بن‌محورِ خود را به روی متقاضیانِ جدید بسته اند و ۱۱ درصدشان نیز لیستِ انتظارِ مسکنِ عمومی را مسدود کرده اند.

خانواده ای که در لیستِ انتظار قرار گیرد، ممکن است سالها در صف بماند. مدتِ انتظار در لیستِ مسکنِ عمومی برای یک چهارمِ خانواده ها یک سال و نیم به بالا بوده است. و در لیستِ بنِ مسکن نیز یک چهارمِ خانواده ها سه سال یا بیشتر در صف مانده بودند.