سرشماریِ خانه به خانه که به «آخرین سرشماریِ جمعیت» یا Current Population Survey (CPS) هم معروف است مبتنی یک نظرسنجیِ وسیع است. دفترِ آمارِ کارِ آمریکا از طریقِ تماسِ تلفنی با خانواده ها، از آنها سوالاتی درباره ی مسائلِ مختلف و مرتبط با برآوردِ بازارِ کار می پرسد. برای مثال، از آنها می پرسد شاغل اند یا خیر، اگر نیستند آیا به دنبالِ شغل هستند یا نه؛ و اگر شاغل هستند چند ساعت در روز کار می کنند. و اگر به صورتِ پاره وقت کار می کنند آیا دوست دارند یک شغلِ تمام وقت داشته باشند یا نه.

مهمترین فایده ای که این نظرسنجی دارد این است که ما را از نرخِ بیکاری مطلع می کند. نرخِ بیکاری عبارت است از تعدادِ بیکارانِ فعلی که با جدیت به دنبالِ کار هستند تقسیم بر تعدادِ کلِ کسانی که یا شاغل اند یا با جدیت به دنبالِ شغل هستند.

برای فهمِ بسیاری از مفاهیمِ مهمی که درباره ی بازارِ کار وجود دارد لاجرم باید با نظرِ مردم درباره ی وضعیتِ کنونیِ اشتغالشان آشنا شویم، و به همین دلیل این نظرسنجی مهم است. افزایشِ شمارِ کسانی که به دنبالِ شغلهای پاره وقت می گردند یک مشکل است، افزایشِ شمارِ کسانی که از کمبودِ ساعاتِ کاریِ خود می نالند مشکلی دیگر. یک عده در گرماگرمِ بازارِ سهام خود را زودتر از موعد بازنشسته می کنند، عده ای دیگر یک سالِ تمام به دنبالِ کار می گردند و چون نمی یابند از جستن منصرف می شوند.

فایده ی دیگرِ سرشماریِ خانه به خانه این است که به فریلنسر ها (کارمزدبگیران)، مشاوران، و کارآفرینانِ خرده-پا این امکان را می دهد تا با وجودِ اینکه کارفرمایی ندارند اما نامِ خود را جزءِ شاغلان ثبت کنند. مهمترین نقصِ این نظرسنجی آن است که حاشیه خطای آن بالا و بالغ بر 400000 شغل است و لذا مشکل می توان تغییراتِ کوتاه مدتِ اقتصادی را از خطای تصادفی تمییز داد.