مهمترین عاملی که شرکت های آمریکایی از تولید/واردات جنس نامرغوب اجتناب می کنند، "ریترن پالیسی" است. من شخصا اگر جنسی «ریترن پالیسی» درستی نداشته باشد، نمیخرم. بسیاری از مردم هم اینگونه هستند. بنابراین شرکت‌ها برای باقی ماندن در بازار رقابت، مجبورند یک کیفیت نسبی‌ای را رعایت کنند تا درصد برگشتی‌شان از حد متعارفی بالاتر نرود.
من تا حالا 3 تا گوشی موبایل و یک کاغذ خرد کن را که از شرکت‌های مختلف (مایکروسافت، آمازون و گوگل) خریده بودم به علت کیفیت بد و خراب شدن در مدت گارانتی، پس دادم و کل پولم را پس گرفتم.
اولاً تجربه‌ای شد برایم که دیگر آن برندهای بخصوص را نخرم، ثانیا فهمیدم جنس بنجل هم در آمریکا کم نیست و باید حواسم جمع باشد که چه میخرم.
حالا این بحث به چه درد ایران می‌خورد؟
به نظرم اگر یک کمپانی بزرگ و قوی بتواند برندهایش را در ایران با «ریترن پالیسی» نزدیک به آنچه در آمریکا هست عرضه کند، ممکن است تا یکی دو سال کمتر سود کند ولی بعد از آن، غالب بازار را تسخیر می‌کند و شرکت‌های رقیب نیز مجبور می‌شوند «ریترن پالیسی» را جدی بگیرند و آنگاه مملکت گل و بلبل می‌شود و جنس درجه 3 چینی هم دیگر در ایران جایی نخواهد داشت.