نکسیوم کپسولی بنفش رنگ است که در درمانِ ترش کردگی مصرف می شود و یکی از پرفروش‌ترین داروها در کشورِ آمریکاست. آمریکایی‌ها در سالِ ۲۰۱۳ حدودِ ۶.۲ میلیارد دلار برای خریدِ این دارو هزینه کرده‌اند.

اما همه جای دنیا اوضاع اینگونه نیست. درحالی که در سالِ ۲۰۱۳ هر بسته نکسیوم در آمریکا ۲۱۵ دلار بوده است، عینِ همین دارو در هلند ۲۳ دلار، در انگلیس ۴۲ دلار، و در اسپانیا ۵۸ دلار بوده است.

اگر قیمتِ این کپسول در آمریکا هم مثلِ هلند می بود در سالِ ۲۰۱۳ آمریکایی ها به جای ۶.۲ میلیارد دلار تنها ۶۶۳ میلیون دلار بابتِ آن هزینه کرده بودند.

نکسیومِ آمریکا با نکسیومِ هلند هیچ تفاوتی ندارد، جز اینکه در آمریکا ما سختمان است که برای مداوای گران قیمت تدبیری بیاندیشیم، و همچنانکه تام سکویل (Tom Sackville) مدیر عاملِ فدراسیونِ بین المللیِ Health Plans (به اختصار: IFHP) می‌گوید: «دارو همان داروست و با همان خواص، منتها بیمارانِ آمریکایی بی جهت دو برابر یا بیش از دوبرابرِ قیمتِ آن را پرداخت می‌کنند.»

سکویل و دوستانش سالانه گزارشی از اختلافِ قیمتِ خدماتِ درمانی بینِ کشورهای مختلف را منتشر می‌کنند. برپایه ی این گزارشات در سالِ ۲۰۱۳ ایالاتِ متحده ی آمریکا تقریباً در همه ی خدماتِ پزشکی گرانترین کشور بوده است، از نکسیوم گرفته تا تعویضِ مفصلِ زانو تا ام. آر. آی و غیره. البته جای شکرش باقی است که استثنائاً در عملِ آب مروارید رتبه ی دوم را دارد و پس از استرالیا آمده است.

تولید کنندگان و داروسازانِ آمریکا اساساً بیشترین نفع را از این اوضاع می‌برند

در گزارشِ IFHP نادرستیِ این باورِ عمومی برملا می‌شود که عایدیِ بالای خدمات درمانی در آمریکا به خاطرِ تقاضای بیشترِ مردم است، چرا که واقعیت این است که مردمِ آمریکا نه تنها بیشتر، بلکه حتی اندکی کمتر از مردمِ دیگر کشورها از خدماتِ درمانی استفاده می‌کنند. برای مثال، ما در قیاس با اکثرِ کشورهای اروپایی کمتر به پزشک می رویم، و نسبت به جمعیتمان بیمارستانهای کمتری داریم. پس علتِ اینکه مردمِ آمریکا در امرِ درمان بیشتر هزینه می‌کنند قیمتِ بالای دوا و درمان است.

اکثرِ کشورهای دیگر مراکزی مخصوصِ مذاکره با بیمارستانها و داروسازی ها دارند. سکویل که سابقه ی کار در نظامِ سلامتِ بریتانیا را داشته است می‌گوید که در این کشور اتحادیه ای متشکل از ۱۴ عضو وجود دارد که تمامِ کارشان این است که با داروسازی ها برای گرفتنِ تخفیف مذاکره کنند.

این اتحادیه ی ۱۴ نفره در اصل دارو را به صورتِ انبوه برای کلِ کشور خریداری می کند و از این راه تخفیفی جانانه از عرضه کنندگان می گیرد.

اما در آمریکا ما چنین نهادی نداریم. هریک از شرکتهای بیمه با بیمارستانها، پزشکان و شرکتهای داروسازی جداگانه مذاکره می‌کنند و تخفیفِ خودشان را می‌گیرند و آنچه در این نمودارها می‌بینید ناشی از همین حقیقت است که در آمریکا بیمه‌ای واحد وجود ندارد که یکجا بخرد و یکجا تخفیفِ کلی بگیرد، بلکه هریک تکروانه عمل می‌کنند و نتیجه‌اش می‌شود همین که IFHP گفته است: در آمریکا همه‌ی دوا و درمان‌ها گران‌تر تمام می‌شود.

سکویل می‌گوید: «می‌توان گفت بیشترین نفع از این تکروی و چنددستگی را داروسازان و درمانگران می‌برند. نظامِ سلامت بسیار چندپاره است و طبیعی است که تضعیفِ آن آسان باشد.»

داروسازی ها و خدماتِ درمانی چقدر از ما مردمِ آمریکا نفع می‌برند؟ نمودارهای زیر گویای همه چیز است و اختلافِ قیمتِ خدمات درمانیِ آمریکا با سایرِ کشورها را نشان می دهد.