هفته گذشته دمکرات های مجلس نمایندگان از آخرین بسته کمک اقتصادی خود رونمایی کردند. این طرح شامل کمک به خانواده ها، کمک برای هزینه شهرها و ایالت های کرونا زده و بودجه ای اضافی برای انجام آزمایش کرونا، ردیابی آن و حمایت از بیمارستان ها است. میزان آن در حدود 3 تریلیون دلار است و از این طرح فقط چند هفته پس از آن که رئیس جمهور ترامپ بسته کمک اقتصادی خود را به ارزش حدود 2 تریلیون دلار امضا کرد، رونمایی شد.

جمهوریخواهان این لایحه را نوعی ولخرجی توصیف کرده اند و آن را مورد تهاجم و انتقاد قرار داده اند. حتی آمریکایی هایی که از این بیماری و تبعات اقتصادی آن رنج می برند، ممکن است از مقدار آن کمی متحیر شوند. آیا واقعا دولت باید در سه ماه 5 تریلیون دلار هزینه کند؟ آیا آمریکا توانایی دارد چنین مبلغی را وارد اقتصاد خود کند؟ فعالیت های تجاری کوچک تقریبا در حدود 50 درصد در سطح کشور افت کرده است. صدها هزار شرکت دچار ورشکستگی شده اند.

با وجود برخی اقدامات اما به سختی می توان گفت که یک سوم آمریکایی ها کار می کنند. گزارش اشتغال ماه آینده به احتمال زیاد نشان خواهد داد که برای اولین بار از زمان جنگ جهانی دوم، اکثر آمریکایی ها بطور رسمی شاغل نیستند. جروم پاول، رئیس فدرال رزرو گفت: دامنه و سرعت این رکود بدون سابقه است. کمک به جلوگیری از خسارت های اقتصادی طولانی مدت و حمایت مالی بیشتر می تواند پرهزینه باشد اما ارزش آن را دارد و احیای اقتصادی ما را با قدرت بیشتری به پیش می برد. برای درک اینکه چرا آمریکا به یک بسته حمایت مالی دیگر نیاز دارد، اجازه دهید بررسی کنیم که ما در کجای کمک دولت هستیم.

در ماه مارس، دولت آمریکا قانون کرز (CARES) را تصویب کرد که به روش های گوناگون به خانواده ها و مشاغل کوچک کمک می کرد. معروف ترین بند آن ، شاید پرداخت ماهیانه 1200 دلار برای ده ها میلیون خانواده بود. بیمه بیکاری هفته ای 600 دلار کاهش پیدا کرد. کنگره همچنین برای تسریع در توزیع پول نقد اضطراری در مشاغل کوچک و متوسط یک برنامه محافظتی ایجاد کرد. در حالی که قانون کرز یک شروع چشمگیر بود و بزرگترین بسته محرک یا کمک مالی که تاکنون در تاریخ آمریکا امضا شده است، بود اما کافی نبود.

هزاران واحد از واحد های تجاری و مشاغل کوچک نتوانستند بودجه لازم را در روزهای اول دریافت کنند و اکنون دولت های ایالتی و محلی با یک فاجعه از دست دادن درآمد مالیاتی ناشی از بخش فروش و مالیات بر درآمد روبرو هستند که می تواند آنها را وادار به کمک به صدها هزار نفر از مردم بکند و بودجه مراقبت های بهداشتی را در میانه یک بیماری همه گیر کاهش دهد.

جلوگیری از یک رکود بزرگ اقتصادی دیگر، نیاز به بودجه بیشتری دارد، این موضوع باید حداقل در چهار جهت گسترش یابد. ایده ها ی ارائه شده در زیر نتیجه مصاحبه با منابعی در کنگره است. برای خانواده ها با پیش بینی بیکاری 20 درصدی دولت فدرال باید جایگزینی برای بخش بزرگی از درآمد بخش خصوصی پیدا کند و قدمی در این راستا بردارد. این شامل اضافه کردن پرداخت مستقیم به خانواده ها در محدوده 1000 دلاری، تمدید سود بیمه بیکاری 600 دلاری و اقدامات مربوط به غذا و مسکن مانند اجاره و وام برای خانواده هایی که ممکن است با از دست دادن مسکن خود روبرو شوند است.

لایحه تسکین اقتصادی ایده آل همچنین باید به پاداش استخدام برای کارگرانی که از مزایای بیکاری استفاده می کنند، منجر به تسریع در بهبود بازار کار شود. هزینه کل آن 1.2 تریلیون دلار برآورد می شود. در بخش مشاغل بخشش وام برای بسیاری از شرکت های کوچک تاثیری نداشته است. صنعت گردشگری و همچنین رستوران ها، هتل ها و سالن های تئاتر تقریبا نیمی از خسارات شغلی را در طول بحران به خود اختصاص داده اند اما تنها 10 درصد از کل پول بسته کمک مالی را دریافت کرده اند.

دولت فدرال باید وام هایی با بهره صفر را به مشاغل کوچک تضمین کند که آنها بتوانند طی سال های طولانی آن را بازپرداخت کنند. این امر امروز به شرکت ها این اجازه را می دهد که بتوانند هزینه های خود را با دوران پس از همه گیری تطبیق دهند و هزینه کل آن 600 میلیارد دلار برآورد می شود.