ما اطلاعات مورد نیاز برای طراحی این جدول را از GoBankingRates جمع آوری کرده ایم که خود، اطلاعات اساسی ذیل را به ترتیب از مدیریت تامین اجتماعی، اداره ی توسعه اقتصادی بخش میزوری و Zillow دریافت کرده است. ما مجموع هزینه های زندگی در هر استان را با توجه به شاخص نرخ اجاره مسکن، شاخص هزینه های معیشتی، شاخص هزینه های مصرفی، شاخص هزینه های ایاب و ذهاب و شاخص هزینه های درمانی به صورت میانگین بررسی کرده و به شکل یک فهرست ترتیب دادیم. سپس میانگین پرداختی ماهانه ی تامین اجتماعی (۱۲۹۵ دلار) را نسبت به ارقام به دست آمده لحاظ کردیم تا مشخص شود افرادی که مهم ترین و یا تنها منبع درآمدشان عواید دریافتی از تامین اجتماعی است در کدام استان ها با بیشترین مشکلات معیشتی مواجه هستند.

این فهرست ده استانی است که به ترتیب، بیشترین اختلاف بین مبلغ پرداختی توسط تامین اجتماعی و مجموع هزینه های زندگی را به خود اختصاص داده اند. اعداد زیر نشان دهنده ی آن درصد از هزینه های زندگی در هر استان است که میانگین مبلغ پرداختی توسط تامین اجتماعی کفاف مخارج آن را می دهد.

1. هاوایی ۷/۲۶ درصد
2. واشنگتن دی سی ۸/۲۸ درصد
3. کالیفرنیا ۱/۲۹ درصد
4. ماساچوست ۶/۳۱ درصد
5. آلاسکا ۱/۳۲ درصد
6. نیویورک ۲/۳۴ درصد
7. نیوجرسی ۲/۳۴ درصد
8. کنتیکات ۴/۳۵ درصد
9. واشنگتن ۴/۳۵ درصد
10. نیوهمپشایر ۳۶ درصد

تصویرسازی فوق نشان دهنده ی یک حقیقت زشت است: پرداختی های تامین اجتماعی به خودی خود حتی کفاف کمترین سطح از هزینه های استاندارد زندگی را برای هیچ یک از دریافت کنندگان نمی دهد. در ۴۵ استان این مبلغ حتی نیمی از هزینه های زندگی را نیز پوشش نمی دهد (با در نظر گرفتن واشنگتن دی سی تعداد این این استان ها به ۴۶ استان می رسد). در میان استان ها آرکانزاس از بهترین وضعیت برخوردار است؛ اما حتی در این استان هم زور عواید تامین اجتماعی به کمتر از ۶۰ درصد هزینه های زندگی می رسد. در بهترین حالت عواید تامین اجتماعی باید کفاف اکثر هزینه های زندگی افراد تحت پوشش را بدهد، اما در بیشتر مناطق این مبلغ حتی برای پرداخت اجاره خانه هم کافی نیست.

به پراکندگی جغرافیایی این رتبه بندی دقت کنید. استان های جنوبی بیشتر در بخش پایینی این فهرست جمع شده اند؛ و این یعنی در این استان ها، عواید تامین اجتماعی بخش بیشتری از هزینه های زندگی را پوشش می دهد. در مقابل، استان های غرب میانه و شمال شرقی اکثرا در بخش بالایی فهرست قرار دارند. این مساله باعث می شود افرادی که مشمول دریافت عواید تامین اجتماعی می شوند، انگیزه ی بیشتری برای مهاجرت به استان های جنوبی را پیدا کنند، چرا که در آن استان ها راحت تر از پس هزینه های زندگی خود برخواهند آمد.

مفهوم این اعداد و ارقام چیست؟ اینکه عواید تامین اجتماعی برای تامین استانداردهای یک زندگی معمولی کافی نیست؛ و این نتیجه گیری چند پیام برای مشمولین عواید تامین اجتماعی دارد: به کار کردن ادامه دهید، برای خود شغلی پیدا کنید، سعی کنید از دیگران کمک بگیرید (مثلا می توانید با فرزندان بزرگ ترتان در یک خانه زندگی کنید)، هزینه های زندگی تان را به شدت کاهش دهید (مثلا به یک استان دیگر نقل مکان کنید) و یا روی پس اندازهایتان حساب کنید (البته اکثر مردم اصلا پس اندازی ندارند). در واقع اکثریت مشمولین عواید تامین اجتماعی را بازنشستگان تشکیل می دهند و طبق گزارش دفتر حسابرسی دولت، ۲۹ درصد از آمریکایی ها فاقد هر نوع پس انداز بازنشستگی هستند.

به طور خلاصه باید گفت: آمریکایی ها پس اندازی برای به راحتی گذراندن دوران بازنشستگی خود ندارند. ذخایر مالی تامین اجتماعی هم تا هشت سال دیگر ته می کشد و دولت مجبور است برای پر کردن خلاء به وجود آمده یا زیر بار قرض برود و یا مالیات ها را افزایش بدهد که در هر صورت باز هم عواید تامین اجتماعی برای گذران زندگی همه ی افراد مشمول، کافی نخواهد بود. همه ی این ها بدین معنی است که دیر یا زود شاهد یک از هم پاشیدگی خواهیم بود.