پس از آغاز جنگ 2023 رژیم صهیونیستی و حماس، ایالات‌متحده شروع به ارسال کشتی‌های جنگی و هواپیماهای نظامی به شرق...
مطالعه
بلایی که Uber سر رانندگان تاکسی نیویورک آورده است
۱۴ تیر ۱۳۹۸
بازجویی از ملی پوشان والیبال ایران در آمریکا
۱۴ تیر ۱۳۹۸
درسهایی که از شرایطِ وخیمِ جوّیِ سالِ 2017 باید گرفت
دانشمندان همواره در خصوصِ وخامتِ اوضاعِ جوّی هشدار داده اند، و اینکه در آینده حادتر و مکررتر خواهد شد. لیکن سالِ 2017 همچون بیدارباشی بیرحمانه بود که قدرتِ فوق العاده ی طبیعت و تبعاتِ هولناکِ احتمالیِ گرمتر شدنِ دنیا را به ما هشدار داد.هنوز خیلی چیزها هست که درباره ی عللِ اوضاعِ حادِ جوی نمی دانیم. به راستی چقدرش تقصیرِ تغییراتِ اقلیمی است (به ویژه در هنگامِ توفندها)؟ به هر حال، سالِ 2017 با سرنخهایی که داد، ما را برای آینده آماده تر کرد.
اکنون به ارتباطِ بینِ تغییراتِ اقلیمی با بلایای طبیعیِ سالِ 2017، تا آنجا که دانشمان یاری می دهد، می پردازیم.
سیل و باران
سالی که با یک چنان بارندگی های سیل آسایی در کالیفرنیا آغاز شد، نشان از پربارش ترین زمستانِ کشور هم داشت. پس از سالها خشکسالی، این بارندگی ها به قدری بر زمینهای تشنه باریدن گرفت که نه تنها سیرابشان کرد، بلکه صدها خانه را سیلاب برداشت، جاده ها در زیرِ ریزشِ کوه مدفون شدند، و سطحِ بالای آب می رفت که سدها را ویران کند. در میسوری و آرکانزاس نیز سیلابهای بهاری جانِ بیست تن را گرفت و 1.7 میلیارد دلار خسارت زد.
صدمه دیدنِ آبریزِ سدِ Oroville در کالیفرنیا پس از بارشهای بی سابقه، حدودِ200000 نفر از مردمِ همجوار را مجبور به تخلیه کرد.
یکی از بارزترین نشانه های تغییراتِ اقلیمی تغییر در نسبت و حجمِ بارندگی هاست. افزایشِ گرمای هوا منجر به افزایشِ میزانِ تبخیرِ آب می شود، و به ازای هر یک درجه سانتی گراد افزایشِ دما، گنجایشِ هوا برای نگهداریِ رطوبت هفت درصد بیشتر می گردد.
به گزارشِ National Climate Assessment، میانگینِ بارشِ سالانه در ایالاتِ متحده ی آمریکا نسبت به 1990 پنج درصد افزایش داشته است، البته نواحیِ مختلف از این حیث متفاوت هستند.
برپایه ی یافته های دانشمندان، مقدارِ بارشهای ناشی از بارانهای سیل آسا، نسبت به 1900 ده درصد رشد داشته است که این به واسطه ی گرمتر شدنِ زمین است. بارشهای سهمگین رو به فزونی است، و از بینِ 10 سالی که شدیدترین بارشهای یک روزه را به خود دیده اند، 9 تایش پس از 1990 اتفاق افتاده است.
هوای آکنده از رطوبتِ آمریکا به ایجادِ توفندهای قوی و در نتیجه نزولاتِ آسمانی در این کشور کمک کرده است. جورج هافمن (George Huffman) یکی از کارشناسانِ هواشناسیِ ناسا می گوید: «مرگ و زندگیِ توفندها بسته به میزانِ بارشهایی است که با استفاده از رطوبتِ هوا بر زمین نازل می کنند.»
صدمه دیدنِ آبریزِ سدِ Oroville در کالیفرنیا پس از بارشهای بی سابقه، حدودِ200000 نفر از مردمِ همجوار را مجبور به تخلیه کرد.
طوفان ها
بروک لانگ (Brock Long ) سرپرستِ FEMA می گوید: «اگر بگوییم این فصل از توفند ها در تاریخ بی سابقه بوده سخنِ گزافی نگفته ایم».
هاروی، آیرما، و ماریا همگی جزءِ طوفانهای دسته چهارمِ قدرتمند و باران‌زا هستند که سرعتِ آنها از 130 مایل بر ساعت فراتر رفته است. هاروی منجر به بارانهای هراس انگیزی درست بر فرازِ شهرِ هیوستون گردید. حجمِ 24 الی 34 گالون بارشی که در آنجا اتفاق افتاد آن چنان سنگین بود که در برخی نقاط سطحِ زمین را بیش از نیم اینچ به پایین راند.
دانشمندانِ هواشناسی پیش بینی می کنند که در صورتِ گرمتر شدنِ زمین، در آینده شاهدِ تعدادِ بیشتری از این نوع طوفانها خواهیم بود.
توفندِ هاروی در ایالاتِ تگزاس و لویزیانا چیزی بینِ 24 تا 34 گالون بارش را سبب شد.
البته شکی نیست که از نظرِ علمِ تغییراتِ اقلیمی، با گرمتر شدنِ کره ی زمین باید منتظرِ توفندهای شدیدتر، بارندگی های بیشتر، و سیل های ساحلیِ سهمگین تر به علتِ بالا آمدنِ سطحِ دریا بود؛ اما مسأله ای که هست این است که ما هنوز قطعِ به یقین نمی دانیم آیا توفندها تماماً نتیجه ی تغییراتِ اقلیمی است یا خیر. تام نوتسون (Tom Knutson ) از هواشناسانِ بنیادِ NOAA که تخصص در زمینه ی توفندها دارد می گوید: «واقعاً هیچ برای ما مسجل نیست که عاملِ انسانی در شکل گیریِ چرخندهای استوایی و توفندها دخیل باشد.»
باید دانست که اطلاعاتِ مربوطه کافی نیست و تنها پس از دهه ی 1970 است که هواشناسان به کمکِ ماهواره پیگیرِ توفندها شدند، و چه بسا ثبتِ سوابقِ توفندها، که به دهه ی 1800 باز می گردد، حاویِ اطلاعاتی ناقص یا نادرست در خصوصِ سرعت و شدتِ باد باشد.توفندهایی که در اعصارِ متمادیِ گذشته سواحلِ آتلانتیک را به بادِ تازیانه می گرفته اند چه کیفیتی داشته اند، نمی دانیم. ما اطلاعاتمان بسیار محدودتر از این حرفهاست که بخواهیم تعیین کنیم وضعیتِ نرمال چیست و غیرنرمال کدام است.
هرچند حکم به اینکه یک چنین طوفانهای شدید و مکرری حاصلِ تغییراتِ جوی و اقلیمی بوده باشد مشکل است، لیکن اقلیم‌شناسان در دو سلسله تحقیقاتِ جداگانه به این نتیجه رسیده اند که بارانهای رکوردشکنِ ناشی از توفندِ هاروی (که در بخشِ اعظمی از شهرِ هیوستونِ تگزاس حجمِ آن به درستی اندازه گیری شده است) به احتمالِ زیاد در اثرِ تغییراتِ اقلیمی چنین شدت گرفته اند.
مایکل وینر (Michael Wehner) یکی از محققانی که در تألیفِ مقاله ای تازه منتشر شده در همین رابطه در Geophysical Research Letters مشارکت داشته، می گوید: «احتمالاً تغییراتِ اقلیمی ئی که انسان به وجود آورده مجموعِ بارشهای توفندِ هاروی را در هیوستون و اطرافِ آن 19 الی 37 درصد افزایش داده است.» تحقیقاتی دیگر نیز در Environmental Research Letters منتشر شده که به نتیجه ای مشابه رسیده و تأثیرِ تغییراتِ جوی در افزایشِ سیلابها را 15 درصد تخمین زده است.
کارن ون در ویل (Karin van der Wiel)، دیگر نویسنده ی تحقیقِ اخیر، خاطرنشان می کند که: «حتی با وجودِ تغییراتِ اقلیمی، بارندگی هایی نظیرِ هاروی در طولِ تاریخ سخت نادر بوده است و شاید هر چند هزار سال یکبار اتفاق می افتاد. اما اکنون الگوی رخدادِ وقایعِ سهمگینِ این چنینی تغییر کرده است و احتمالِ وقوعِ آنها در مقایسه با دورانِ پیشاصنعتی یک تا یک و نیم برابر بیشتر گشته است.»
اما هنوز یک چیز مجهول است: آیا آنچه وقوعِ این سه طوفانِ هولناکِ متوالی (هاروی، آیرما، ماریا) را محتمل تر کرد به راستی تغییراتِ اقلیمی بوده است؟
ما معمولاً به هر یک از توفندها جداگانه نگاه می کنیم. باید دید که احتمالِ رخدادِ سه حادثه ی غیرعادی، پشتِ سر هم و در یک فصل، و خسارتِ 250 دلاریِ ناشی از آنها چقدر است. این آن نقطه ی کورِ ماجراست.
ما معمولاً به هر یک از توفندها جداگانه نگاه می کنیم. باید دید که احتمالِ رخدادِ سه حادثه ی غیرعادی، پشتِ سر هم و در یک فصل، و خسارتِ 250 دلاریِ ناشی از آنها چقدر است. این آن نقطه ی کورِ ماجراست.
موجِ گرما
در ژوئنِ سالِ 2017، غربِ آمریکا گرمایی زودرس را به خود دید که تا کنون تجربه نکرده بود. و چه پروازها که به خاطرِ آن کنسل شد. در 21 ژوئن، از منطقه ی اوکتیو ولز (Ocotillo Wells) واقع در سن دیگوی کالیفرنیا دمای 124 درجه فارنهایت گزارش شد که گرمترین دمای ثبت شده در سن دیگو است.
این نقشه حکایتگرِ افزایشِ دمایی است که امسال نسبت به میانگینِ دمای سالهای 1895 تا 2017 داشتیم.
در شمالِ کشور یعنی واشینگتن نیز، رکوردِ 98 درجه فارنهایت در ماهِ ژوئن به ثبت رسید. این گرمای سوزان در سراسرِ جولای در شمالِ شرقیِ اقیانوسِ آرام ادامه داشت، و پس از آن موجِ دیگری از گرما در ماهِ اکتبر در شمالِ مرکزی (غربِ میانه) آغاز گشت که دمای آن در لس آنجلس و حوالیِ آن سه رقمی شد و رکوردی جدید را ثبت کرد.
آتش‌سوزی
شاید تعجب کنید اگر بدانید یکی از مهمترین عواملِ سلسله آتش‌سوزی های این سال بارش بود. با فرارسیدنِ زمستانی پربارش، پوششهای گیاهیِ غربِ آمریکا، تشنه از خشکسالی های اخیر، با ولعِ تمام آب نوشیدند و این، سببِ رویشِ سریع و گسترده ی درختان، چمنزارها و درختچه ها در بهار گردید. سپس گرمای شدید در تابستان و پاییز فرا رسید و همه ی این گیاهان را خشک کرد و آنها را به هیزمِ آتشهای بعدی تبدیل نمود.در تابستان آتش‌سوزی ها درگرفت و هوایی اختناق آور را در سراسرِ واشینگتن، اوریگان، آیداهو، مونتانا و کالیفرنیا منتشر ساخت. در ماههای بعدی آتش سوزی های گسترده ی جدیدی رخ نمود و سببِ خسارتهای بی سابقه شد. شعله های اطرافِ لس آنجلس که مستعدِ سوختن تا آخرِ سال است از آن جمله است. آتش سوزیِ توماس در نواحیِ سانتا باربارا و ونتورا با گستره ای بیش از 280000 جریب، بزرگترین آتش در تاریخِ کالیفرنیا است. در سراسرِ ایالاتِ متحده ی آمریکا، تا کنون بیش از 9.5 میلیون جریب در آتش سوخته است و سالِ 2017 را به دومین سالِ آتشبار از لحاظِ وسعتِ آتش‌سوزی تبدیل کرده است.
یکی از آتش نشانانِ شهرِ لس آنجلس در حالِ نظاره ی شعله هایی که لحظه به لحظه نزدیکتر می شوند، 9 اکتبر
البته مشکل بتوان این آتش‌سوزی ها که بخشِ گسترده ای از آمریکا را در کامِ خود کشیده اند را جزءِ بلایای طبیعی به شمار آورد، چرا که در هر مرحله از شکل گیری و تشدیدِ آنها اقداماتِ انسانی دخالت داشته است.
تیم براون، رئیسِ مرکزِ اقلیم‌شناسیِ نواحیِ غربِ NOAA گفته است: «زندگیِ اجتماعی در این مناطقِ به شدت قابلِ اشتعال همانقدر زمینه سازِ آتش‌سوزی است که شرایطِ اقلیمی. با این تفاوت که جمعیت و توسعه ی شهری در این قسمتها پس از دهه ی 1960 رشدِ بسیار چشمگیری داشته است.»تغییراتِ اقلیمی هم به بسیاری از این آتش سوزی ها دامن می زند. محققان دریافته اند که تغییراتِ اقلیمی ئی که انسان در آنها نقش داشته است میزانِ خشکیِ جنگلهای غرب را 55 درصد افزایش داده است و این خود عاملِ بزرگی در ایجادِ آتش سوزی هاست، و وسعتِ مناطقِ تحتِ اشتعال را دو برابر کرده است.
اما به مانندِ بحثِ توفندها، درخصوصِ نقشِ تغییراتِ اقلیمی بر آتش سوزی ها نیز تردیدهایی وجود دارد: افزایشِ دما و کمبودِ بارندگی در نواحیِ معتدلی همچون کالیفرنیای شمالی مسلماً خطرِ آتش‌سوزی را افزایش داده است، اما در اقلیمهای ذاتاً گرم و خشکی نظیرِ لس آنجلس این تأثیر خیلی کمتر است.
به علاوه، دانشمندان به هیچگونه نشانه ای از تأثیرِ اقلیم بر تغییرِ الگوی آتش‌سوزی در این منطقه برنخورده اند. البته ناگفته نماند که در تحقیقاتی که در سالِ 2015 در Environmental Research Letters انتشار یافت، محققان پیش‌بینی کرده اند که وسعتِ حریق در کالیفرنیای جنوبی تا اواسطِ قرنِ حاضر به سببِ افزایشِ گرمای زمین 77 درصد گسترش یابد.
چرا خسارتهای این بلایا میلیاردی است؟
آیرما مالدانادو (Irma Maldanado) به همراهِ طوطی و سگش، ایستاده برفرازِ بقایای خانه اش در کروزال، پورتو ریکو، 27 سپتامبر
سالِ 2017 در سراسرِ جهان خسارت‌بارترین سال از لحاظِ بلایای طبیعی از کار درآمده است. در ایالاتِ متحده، به واسطه ی توفندها و آتش‌سوزی ها خسارت‌بارترین سال بوده است.
این قبیل رویدادهای جویِ پرخسارت بخشی از یک روندِ درحالِ پیشروی است. از سالِ 1980، شمارِ بلایایی که در ایالاتِ متحده بالای 1 میلیارد دلار هزینه به بار آورده به 218 مورد رسیده است. مرکزِ تحقیقاتِ کنگره در اوایلِ سال گزارش داد که خسارتی که بدونِ لحاظِ تورم به بلیه ی طبیعی اختصاص یافته است، طیِ جهشی ناگهانی و 46 درصدی، از متوسطِ 6.2 میلیارد دلار بینِ سالهای 2000 تا 2006 به 9.1 میلیارد دلار در سالهای 2007 تا 2013 رسیده است.
و طبقِ تصریحِ دیوانِ محاسباتِ آمریکا، این میزان خسارات همچنان در حالِ افزایش است.
این طوفان ها گرچه به خودیِ خود عظیم و ویرانگر بوده اند، اما در مواجهه با شهرهای رو به رشد تأثیرِ آنها تشدید شده است. از آنجا که مردم پس از بلایای خانمان‌سوز بر سرِ تصاحبِ املاک با یکدیگر رقابت می کنند، در کالیفرنیا و فلوریدا ارزشِ املاک سر به فلک گذاشته است. این بدان معناست که هر زمان بلایی نازل شود، هزینه ی تعمیرِ کلیه ی زیرساختها و املاکِ شخصی سرسام آور می گردد.
با این همه، هنوز نمی توان به درستی هزینه ی طوفان ها را ارزیابی کرد . خیلی از برآوردها مبتنی بر املاکی است که مشمولِ بیمه هستند، حال آنکه این املاک تنها بخشی از کلِ ویرانی هایند. طیِ دهه ی اخیر، تنها 30درصد از خسارتهای طبیعیِ سراسرِ دنیا مشمولِ بیمه بوده اند. این یعنی 1.7 تریلیون دلار از خسارتها آنهایی هستند که مشمولِ بیمه نیستند.
به علاوه، گفتنِ اینکه هزینه ی بازسازیِ منطقه ای همچون پورتو ریکو، که هنوز در خاموشی به سر می برد، 95 میلیارد دلار است، گویای همه ی رنجها و مصیبت هایی که این طوفان در واقع ایجاد کرده نیست. حدودِ 43 درصد از 3.3 میلیون مردمی که ساکنِ این جزیره هستند زیرِ خطِ فقر زندگی می کنند، لذا ارزشِ دلاری خساراتِ وارده ممکن است در اصل کمتر از جاهایی مثلِ هیوستونِ تگزاس باشد که خانه هایشان بزرگتر و امکاناتشان گران قیمت تر است.
اینک پرسشِ اصلی این است که چه کسی باید خسارت بدهد؟ سازمانِ مدیریتِ بحرانِ فدرال (FEMA) اعلامِ آمادگی کرده است که امسال 3.3 میلیارد دلار را در قالبِ طرحِ «شخص و خانواده»ی خود، در کمک به خسارت‌زدگان، و 1.4 میلیارد دلار را هم برای خسارتهای عمومی پرداخت کند. اما تأمینِ آن کارِ مشکلی است، زیرا طوفانها و آتش‌سوزی های عظیم ذخایرِ این صندوق را تحلیل برده اند. یک بسته ی 81 میلیارد دلاری هم دولت برای کمک به پورتو ریکو، تگزاس، فلوریدا، و کالیفرنیا تصویب کرده است که احتمالاً به خاطرِ تعطیلاتِ پیشِ روی کنگره، برای هفته ها به تعویق بیفتد.
بلایای طبیعی آثارِ طولانی‌مدتی بر سلامتیِ انسان دارد
بلیه ی سالِ 2017 جانِ صدها انسان را گرفت. توفندِ ماریا بیش از همه بی رحم بود و در پورتو ریکو بیش از 1000 نفر را به کامِ مرگ کشاند. توفندِ هاروی مسئولِ مرگِ 82 نفر بود. آتش‌سوزیِ تابز (Tubbs) در کالیفرنیای شمالی 22 نفر را از بین برد. حد اقل شش مورد مرگ و میر هم به واسطه ی موجهای گرمای این سال رخ داد.
اما از صدماتِ خاموش ولی طولانی مدتِ این طوفانها، آتش‌سوزی ها، سیلاب ها و گرما ها نیز نباید غافل شد.گرما را به ندرت به عنوانِ عاملِ مرگ و میر ذکر می کنند، حال آنکه گرما می تواند عاملِ حملاتِ قلبی، سکته ها و ایست های تنفسی باشد. دمای بالا همچنین موجبِ تشدیدِ آلاینده های خطرناکی مثلِ اوزون می شود که با بیماری های تنفسی نظیرِ آسم مرتبط اند.
استنشاقِ دودِ ناشی از آتش‌سوزی ها نیز می تواند در طولِ زمان مهلک باشد، چون ذراتِ ریزِ دودِ موجود در هوا آسم را تشدید می کنند، سببِ التهاب می شوند و به قلب و شش ها صدمه می زنند.
محققان دریافته اند که وقتی تراکمِ ذراتِ بسیار ریزِ دودِ چوبها (کوچکتر از 2.5 میکرون) به بیش از 10 میکروگرم در هر مترِ مربع برسد، مصرفِ افشانه های مخصوصِ آسم 7 درصد افزایش می یابد. کاتلین اودل (Katelyn O’Dell )، که در زمینه ی خطراتِ دودِ آتش‌سوزی‌ها بر سلامتِ انسان تحقیق می کند می گوید: «و اگر در هر متر 100 میکروگرم از این ذرات موجود باشد، طبقِ پیش بینی ها مصرفِ افشانه های آسم 100 درصد افزایش خواهد یافت. خیلی از آتش سوزی های امسال شرایطی را ایجاد کرد که آلودگیِ هوا را از این سطح هم فراتر برد.
پژوهشگران پیش بینی می کنند که با افزایشِ خطرِ آتش‌سوزی در قرنِ حاضر به سببِ تغییراتِ جوی، مرگ و میر ها و بیماری های مرتبط با آلودگیِ ناشی از دودِ چوب ها نیز افزایش یابد، تا جایی که منافعِ ناشی از پاک‌سازیِ آلودگی های صنعتی را از بین ببرد.توفندها می توانند سببِ خراش، کبودی، کوفتگی یا غرق‌شدگی نیز بشوند. وقتی طوفان برق را قطع کند، صدها مصیبتِ دیگر ایجاد می شود. جولیا بلوز (Julia Belluz) از نویسندگانِ Vox در باره ی توفندِ ماریا چنین می نویسد: «تقریباً هر گونه خدماتِ درمانی را که نگاه کنی به برق وابسته است. از تماسِ تلفنی با اورژانس تا دسترسی به سوابقِ درمانی تا به کار انداختنِ تجهیزاتِ حیاتی ئی همچون ماشینهای همودیالیز یا دستگاههای تنفسِ مصنوعی.»
دودِ ناشی از آتش‌سوزیِ توماس در 12 دسامبر در کارپینتریای کالیفرنیا.
بلایای طبیعی نه تنها برای جسمِ انسان، که برای سلامتِ روح و روانِ انسان هم زیانبار است. به اظهاراتِ ساندرو گالی (Sandro Galea)، رئیسِ دانشکده ی سلامتِ عمومیِ دانشگاهِ بوستون، پس از وقوعِ توفندِ هاروی در تگزاس توجه کنید: «باید منتظرِ انواعِ مشکلاتِ روحی-روانی بود. از جمله افسردگی و اختلالِ اضطرابِ پس از ضایعه. بیش از همه گروههای متأثر می شوند که دسترسیِ سریع به امداد و نجات ندارند.» >
چارلز بنایت، که مطالعاتِ خود را در زمینه ی ضایعه های روحی (تراما) در دانشگاهِ کلرادو دنبال می کند، در بحبوحه ی موجِ توفندها چنین گفته است: «همه ی ما آستانه ای داریم که اگر ببینیم یکی از عزیزانمان دارد در آبهای خروشان دست و پا می زند و غرق می شود، مسلماً گرفتارِ اختلالِ اضطرابِ پس از ضایعه می شویم.»
پس از بلایای عظیم، طبقِ تحقیقات، شیوعِ بیماری های
روحی-روانی در میانِ بازماندگان 5 تا 15 درصد افزایش می یابد
ما همواره در معرضِ بلایای طبیعی قرار داشته ایم. اما شرایطِ اقلیمی اکنون در حالِ تغییر است.
نشان هایی وجود دارد مبنی بر اینکه سیاست‌گذارانی در سطحِ محلی و فدرال در تغییراتِ اقلیمی و ایجادِ آب و هواهای حاد شدیداً دست دارند. حتی برخی اراده ها به تشدیدِ این وضع کمک می کنند.مهندسانِ ساخت و ساز مدتهاست می دانند که هیوستون شدیداً مستعدِ وقوعِ سیل است، اما بسازبفروش‌ها به گونه ای عمل می کنند که انگار همه چیز در امن و امان است. هرگونه توسعه ی ساخت و ساز در آینده مستلزمِ توسعه ی شبکه ی فاضلاب است.
در حالِ حاضر هیچ سیستمی برای مقابله با خساراتِ فزاینده ی جوی نداریم. اکنون زمانِ ایجادِ آن است.
با بالا آمدنِ سطحِ دریا و افزایشِ احتمالِ فاجعه برای ساکنینِ ساحلی، برخی از برنامه ریزان طرحِ تخلیه ی مناطقِ مستعدِ سیل یا آتش‌سوزی را (موسوم به عقب‌نشینیِ استراتژیک) داده اند. نیز، بنا بر پیش‌بینی هایی که می گویند این وقایع بارها و بارها تکرار خواهند شد، لازم است جهتِ احتیاط مبالغی را برای بازسازی‌های آینده پس انداز کنیم.
اما هیچ یک تا کنون انجام نشده است.
ماهواره ی فضاییِ International Space Station از فرازِ تگزاس، عکسهایی را از هنگامِ وقوعِ توفندِ هاروی و به زیرِ آب رفتنِ سواحلِ این ایالت تهیه کرده است.
از سویی، طرحهایی نظیرِ National Flood Insurance Program (بیمه ی ملیِ سیل) که از سوی دولتِ فدرال ارائه شده، و به صاحبخانه ها در تأمینِ خساراتِ سیل کمک می کند، عملاً مردم را تشویق می کنند تا املاکِ خود را در مناطقی که احتمالِ سیلابهای مجدد وجود دارد بازسازی کنند. مصداقِ بارزِ آن خانه ای در هیوستون به ارزشِ 115000 دلار است که طیِ 16 سال 18 بار گرفتارِ سیل شده است و 800000 دلار هزینه روی دستِ دولت گذاشته است.
حتی بدونِ فرضِ تغییراتِ اقلیمی، همه می دانیم که توفندها و طوفانها خطرناکند و از زمانی که یادمان می آید خسارتهای ناگواری به مردمِ ساحل‌نشین وارد کرده اند. لویزیانا به خاطرِ سیل هایش زبانزد است. آریزونا به سببِ گرماهای سه رقمی اش مشهور است. غربِ آمریکا هم که همواره با آتش‌سوزی‌هایش تداعی می شود.نظیرِ همین مشکلات را در بیمه های آتش‌سوزیِ کالیفرنیا مشاهده می کنیم که به صاحبانِ خانه امکانِ بازسازیِ منازلِ محروق را می دهد، گرچه برخی بیمه‌گران مناطق و خانه هایی را که احتمالِ آتش‌سوزی‌شان بالاست مستثنا می کنند. و چون تعرفه های بیمه بالاست، افرادِ کمتری خود را مشمولِ این بیمه ها می کنند، در نتیجه هزینه ی بازسازی بر دوشِ دولتِ فدرال می افتد.
در عینِ حال، قانونِ استافورد (Stafford Act) خدماتِ دولتِ فدرال برای مناطقِ خسارت‌دیده را محدود به سامان‌دهیِ وضعِ فعلی کرده. این یعنی برای مناطقی همچون پورتو ریکو، که پس از توفندِ ماریا آسیب‌پذیریِ زیرساختهای انرژیِ آن نمایان شد، بودجه ی چندانی جهتِ مقاوم‌سازیِ خطوطِ برق، ژنراتورها، و ترانسفورماتورها در برابرِ بلیه ی آتی در نظر گرفته نشده است.
اما تغییراتِ اقلیمی هم دارد صورت می گیرد، و لطماتِ بالقوه ی این سوانح رو به افزایش است. در تحقیقی که اخیراً در خصوصِ حوادثِ جوّی صورت گرفته (2016) دانشمندان تصریح کرده اند که رخ دادنِ سه مورد از این حوادث، بدونِ دخالتِ انسان در جوّ ممکن نبوده است: گرمای جهانیِ بی‌سابقه، موجِ گرما در آسیا، و حرارتِ غیرِ معمولِ آبهای شمالِ اقیانوسِ آرام. جفر روزنفلد (Jeff Rosenfeld)، سرویراستارِ نشریه ی بولتنِ جامعه ی هواشناسیِ آمریکا (Bulletin of the American Meteorological Society) که گزارشِ مذکور را در خود انعکاس داده، می گوید: «تا بحال چنین بیانی را در هیچ مقاله ای ندیده بودم. تقریباً مطمئنیم که وقوعِ این حوادث بدونِ تغییراتِ اقلیمیِ ایجادشده توسطِ انسان ناممکن است.»
طوفان هایی بس بزرگتر در راه است. شعله هایی بس بزرگتر در کمین است. موجهای گرماییِ طولانی تری خواهد بود. بلایای جوّی احتمالاً بزرگتر و شدیدتر و پرهزینه تر و پرتکرارتر از قبل باز خواهند گشت. آنها را قریب الوقوع می بینیم. و بایسته است که از همین الآن برای آنها آمادگی کسب کنیم.
