کتابی دربابِ پنهانکاری، نظامی گری، اعمالِ نفوذ، و سانسور... در کانونِ دموکراسیِ جهان، و کسانی که با اینها در ستیزند. سینمای امنیتی با استناد به هزاران صفحه سندی که مبتنی بر قانونِ آزادیِ اطلاعات (Freedom of Information Act) نگاشته شده، به طرزی بی سابقه برملا می سازد که پروژه ی امنیتِ ملی – که سیا و پنتاگون در رأسِ آن قرار دارند – روی بیش از هشتصد فیلمِ هالیوودی و بیش از هزار نمایشِ تلویزیونی کار و برنامه ریزی کرده است.

در تحقیقاتِ جدید حجمِ این برنامه ریزی ها کمتر از میزانِ واقعی برآورد شده است، که یکی از دلایلش آن است که دولت مدتهای مدیدی است که از درزِ این گونه اطلاعات جلوگیری می کند، به ویژه در قرنِ 21 که همکاریِ دولت و هالیوود جدی تر و گسترده تر شده است.

سینمای امنیتی برای نخستین بار پرده از تغییراتِ ویژه ای بر می دارد که دولت بنا به دلایلِ سیاسی در فیلمنامه ی صدها فیلمِ پربیننده نظیرِ تبدیل شوندگان (Transformers)، آواتار، ملاقات با والدین (Meet the Parents)، و ترمیناتور اعمال کرده است.

این دست اعمالِ نفوذها جلوی هرگونه روایتِ مهمی را که درباره ی یکی از مواردِ زیر باشد می گیرد: قاچاقِ مواد از سوی سیا، فروشِ سلاحهای غیرقانونی؛ ساختِ سلاحهای میکروبی در ارتش؛ همکاریِ ارتش های خصوصی با کمپانی های نفتی؛ رفتارِ دولت با اقلیتها؛ شکنجه؛ کودتاها؛ و ناتوانیِ دولت در پیشگیری از حادثه ی یازدهِ سپتامبر.