نویسنده در این گزارش سعی کرده پیامد انتصاب رابرت مالی به عنوان نماینده ویژه دولت آمریکا در امور ایران بر راهبرد دولت بایدن در قبال ایران را مورد بررسی قرار دهد. وی معتقد است که دولت بایدن با انتصاب رابرت مالی، اضطراب و نگرانی اسرائیل و متحدان عربی مبنی بر بازگشت سریع بایدن به برجام را افزایش داده است؛ اما مقامات دیگر دولت بایدن به‌خصوص آنتونی بلینکن بر توافق هسته‌ای طولانی‌تر و مستحکم‌تر با ایران تأکید می‌کند و معتقدند که اگر مذاکرات با ایران از سر گرفته شود، با متحدان منطقه‌ای مانند اسرائیل و پادشاهی های عربی خلیج‌فارس مشورت می‌کنند.

نویسنده در بخش دیگر گزارش بر حمایت و پشتیبانی رابرت مالی از دیپلماسی آمریکا با دشمنانش تأکید می‌کند. برای نمونه رابرت مالی شروط ۱۲ گانه مایک پمپئو برای لغو تحریم‌ها علیه ایران را مساوی با سیاست تغییر رژیم دانست و هیچ راهی وجود ندارد که رهبر ایران بتواند با آن موافقت کند؛ اما نویسنده این گزارش معتقد است که اظهارات رابرت مالی نادرست و خواسته‌های پمپئو منطقی می‌باشد زیرا این خواسته‌ها شامل اصلاحات داخلی دموکراتیک یا آزادی زندانیان سیاسی نیست بلکه بیشتر مربوط به خاتمه بخشی به رفتارهای تهاجمی ایران مانند پشتیبانی از گروه‌های تروریستی، توسعه موشک‌ها و گروگان‌گیری اتباع خارجی بود.

نویسنده در بخش پایانی مقاله بر این تأکید می‌کند:

• رژیم ایران به فشارها واکنش نشان می‌دهد زیرا کارزار فشار حداکثری اوباما در بین سال‌های ۲۰۱۱-۲۰۱۳ رژیم را مجبور کرد تا وارد مذاکرات هسته‌ای شود
• انتصاب رابرت مالی ارسال سیگنال به ایران می‌باشد که ایالات‌متحده آمریکا صرفاً بر برجام تمرکز می‌کند و تروریسم منطقه‌ای و جنایات داخلی علیه بشریت را نادیده می‌گیرند. این مسئله همچنین به ایرانیان، سوری، عراقی و لبنانی و سایر افرادی که تحت سرکوب رژیم ایران و گروه‌های نیابتی آن هستند این سیگنال را ارسال می‌کند که دولت بایدن به حقوق بشر آن‌ها اهمیتی نمی‌دهد.