مقررات زدایی از دهه ی 1970 تا 1980 بر اساس این فرض انجام می شد که حذف نظارت دولت بر سیستم اقتصادی منجر به شکوفایی اقتصادی خواهد شد و سرمایه را از وال استریت (بانک ها) به مین استریت (معیشت مردم) منتقل خواهد کرد اما در نهایت حاصل مقررات زدایی این بود که بانک ها و وام گیرنده ها دست به ریسک های بالاتری زدند و با استفاده از سرمایه مشتریان به نوعی شرط بندی و قمار روی آوردند.
تمامی این مسائل زمانی به اوج خود رسید که در اواخر سال 2000 بحران مالی امریکا را در خود غرق کرد و کاشف به عمل آمد که بانک ها با استفاده از این آشفته بازار در ازای اعطای وام ضمانت های سنگینی از مردم طلب می کنند که تامین آن تقریبا غیرممکن است. نهایتا وقتی بازار مسکن زیر بار بازپرداخت این وام های سنگین کاملا از هم پاشید، بازارهای اقتصادی در سرتاسر جهان را با خود پایین کشید.
به عبارت دیگر این وال استریت بود که اقتصاد جهانی را با رکود شدید مواجه کرد؛ پس قدرت وال استریت را نباید دست کم گرفت اما آنچه که حائز اهمیت است اتفاقی ست که متعاقبا رخ داد. به جای اینکه موسسات مالی آسیب دیده در این جریان به علت گرفتن وام های سنگین که از پس ادای قرض آن برنمی آمدند از میان برداشته شوند، با هزینه و سرمایه ی مردم مجددا آغاز به کار کردند.
وزارت خزانه داری امریکا به ریاست هنری پالسون، شانزده تریلیون دلار هزینه صرف احیاء موسسات مالی کرد. پالسون همچنین مدیر اجرایی سابق شرکت گلدمن ساش بود که برای احیاء مجدد سیزده بیلیون دلار هزینه صرف آن شد
پرواضح است که وال استریت حجم هنگفتی از ثروت در اختیار دارد که در نتیجه ی آن نقش بسیار مهمی به کمک مدیران اجرایی سابق که حالا در مناصب دولتی مشغول به کار هستند ایفا می کند.
بنابراین وقتی نامزدی همچون برنی سندرز اعلام می کند که قصد دارد وال استریت را به زیر بکشد، ایده ی بسیار خوبی به نظر می رسد؛ لکن از آنچه که به نظر می آید سخت تر است