یک فرهنگ خیلی خوب تو امریکا اینه که آدم‌ها بعد از فارغ‌التحصیل شدن از دانشگاه، هنوز هم رابطه‌شون رو حفظ میکنن و در کمیته‌های مختلف برای کمک به دانشگاه فعال‌اند و پول میدن. کالج ما میخواست ۲۵۰ میلیون دلار جمع کنه، ۳۰۰ م جمع کرد!

و تازه کالج ما، کالج مهندسیه. دیگه فکر کنید کالج مدیریت و business که فارغ‌التحصیل‌هاش خیلی پولدارتر هستن، چقدر جمع میکنه. فقط تو دانشکده خود ما، بیست سی تا scholarship هست برای کمک به دانشجوها. از ۲ هزار دلار گرفته، تا ۱۰-۲۰. مثلاً یکیش میگه این کمک هزینه، فقط به دختر لاتین‌تبار که تو رشته روباتیک یا فلان یا فلان میخواد تحصیل کنه اختصاص داره. اون یکی برای کمک هزینه آزمایشگاهه. معمولاً اسم شخص اهدا کننده هم روی scholarship هست و دانشجویی که این “جایزه” رو میگیره، توی رزومه هم مینویسه، که باعث می‌شه رزومه‌اش بهتر بشه و شانس کار گرفتنش بیشتر.
‏
پول‌هاب خیلی بیشتر هم باهاشchair position یا همون کرسی دانشگاهی درست میکنن. مثلا طرف ۲-۳ میلیون دلار میذاره تو بورس، از سودش هر سال چند ده هزار دلار میده برای کرسی دانشگاهی. مثلا‌ خود من، چند ده هزار دلار از پولی که از دانشگاه میگیرم (که میتونه علاوه بر حقوق معمول‌مون باشه یا مقدار حقوق رو افزایش نده ولی در عوض میزان تدریس سالانه‌مون رو کم کنه) از یکی از همین کرسی‌ها میاد. بنابراین عنوان من هم در دانشگاه میشه
‏Leroy and Ruth Fingerson Co-op Professor and Director of the Co-op Program
‏
تصمیم برای اینکه چه کسی scholarship یا کرسی رو بگیره به کمیته مستقل دانشکده واگذار میشه. تو ایران من یا اصلاً این حس تعلق به دانشگاه رو نداشتم، یا خیلی کم. این فرهنگ که “من تونستم خودم رو بکشم بالا، حالا پس به بقیه کمک کنم اون‌ها هم خودشون رو بکشن بالا”، خیلی خیلی بیشتر از ایران، اینجا می‌بینم.