اندیشکده آمریکایی شورای آتلانتیک در تحلیلی به قلم « اندرو پیک» در تبیین و بررسی مذاکرات وین و آینده توافق هسته ای ایران می نویسد: « موافقان و مخالفان برجام باید آگاه باشند که مذاکرات نباید در راستای تاکتیک تاخیر انداختن زمان باشد. باید عامل زمان علیه ایران مورد استفاده قرار بگیرد و دولت آمریکا باید همزمان مذاکرات و تحریم ها را با هم پیش ببرد  و باید از انعطاف پذیری سیاست تحریم‌های آمریکا، برای کاهش صادرات نفت ایران که در سال گذشته افزایش داشته است، استفاده نماید»

در بخش ذیل به نکات و گزاره های اصلی این یادداشت اشاره خواهیم کرد

• با توجه به انعطاف پذیری قوانین تحریمی ایالات متحده، دولت آمریکا می تواند اقدام فوق را بدون ریسک دیپلماتیک پیش ببرد؛ زیرا قدرت تحریم‌ها به جای قوانین و مقررات به أراده قوه اجرایی وابسته است. قطعا ایران برای دستیابی به توافق جدید به میز مذاکرات باز نخواهد گشت، اما ابعاد اقتصادی راهبرد فشار حداکثری دولت ترامپ با موفقیت همراه بوده است. هیچ کدام از دولت های گذشته آمریکا نتوانستند مشابه دولت ترامپ با موفقیت تحریم های ثانویه را اعمال کند. این در حالی است که از سال ۱۹۹۶م یعنی زمانی که قانون تحریم های ایران – لیبی تصویب شد، تحریم های ثانویه روی کاغذ وجود داشته اند. در واقع دلیل اصلی ضعف این تحریم ها این بود که وابستگی زیادی به أراده قوه مجریه داشت و در نهایت هم اجرا نشد.
• همه دولت‌های قبلی، اتحاد دیپلماتیک را ارزشمندتر از تحریم‌های یک جانبه متحدان فرض کرده بودند. هنگام که لایحه جامع تحریم‌ها و عدم سرمایه گذاری ایران در سال ۲۰۱۰ تصویب شد، قانون تحریم ایران – لیبی را تقلیل داد و آستانه سرمایه گذاری در بخش نفتی ایران را کاهش داد و برخی مزایای اضافی را هم در بر گرفت، اما مکانیزم نظری اصلی خود را حفظ نمود. این مسئله با بخش ۱۲۴۵ لایحه مجوز دفاع ملی سال ۲۰۱۲ تقویت شد. طبق این لایحه، تحریم‌های ثانویه به گونه‌ای افزایش یافت که برخی تراکنش‌های خاص با بانک مرکزی ایران را نیز شامل می‌شد.
• با قدرت یابی جو بایدن ، مجددا این تلاش ها ( تحریم ها) را به گونه ای تصحیح کرد که مطابق با سیاست های این دولت در قبال ایران باشد. دولت بایدن در راستای نمایش حسن نیت به ایرانیان برای موافقت آن ها با اعطای برخی امتیازات هسته ای  یا بازگشت به مذاکرات وین با صادرات نفت خام ایران موافقت کرد. ولی مشکل اصلی قدرت یابی سید ابراهیم رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری ایران بود که اکنون هیچ نشانه ای را ابراز نکرده که نشانگر تمایل ایران به پای بندی به توافق باشد. بنابراین مذاکره چیزی نیست که آمریکا بهای آن را بپردازد و در حال حاضر این دقیقاً کاری است که دارد انجام می‌دهد.

نویسنده در بخش پایانی یادداشت می نویسد: « البته خبر خوب در میان این ماجرا این مسئله است که همچنان زمان به نفع آمریکا است. با توجه به مشکلات عدیده اقتصادی ایران، قوانین تحریم‌های ثانویه آمریکا کماکان انعطاف پذیر است و فضا را برای تحرکات دیپلماتیک باز می‌گذارد. دولت بایدن می‌تواند به سادگی مجدداً این تحریم‌ها به خصوص در زمینه صادرات نفتی ایران به چین اعمال کند»