با نزدیک شدن به آخرِ این هفته و بزرگداشتِ تأسیسِ قدیمیترین دموکراسیِ جهان، که بسیاری از محاسنش را از بزرگترین دیکتاتوریِ‌ جهان وام گرفته بود، بد نیست به خاطر داشته باشیم که آمریکا حقیقتاً کشوری استثنایی است، چه از لحاظِ مزایا، چه از لحاظِ معایب. نمودارها و نقشه های زیر ۲۱ دلیلِ نامبر وان بودنِ آمریکا را برمی‌شمارند.

چه با معیارِ نرخِ برابریِ ارز در نظر بگیریم و چه با شاخصِ PPP (برابریِ قدرتِ خرید)، آمریکا هنوز بزرگترین اقتصادِ دنیاست. بر اساسِ معیارِ نرخِ برابریِ ارز، آمریکا بیش از یک پنجمِ تولیدِ ناخالصِ داخلیِ دنیا را از آنِ خود کرده است.

نرخِ زندانیانِ آمریکا ۷۱۶ نفر به ازای هر ۱۰۰۰۰۰ نفر جمعیت است که بالاترین نرخ در جهان است. همچنین، نرخِ زندانیانِ سی و شش ایالتِ آمریکا بالاتر از هر کشوری در دنیاست. آزادی اختیاری نیست، به ویژه اگر پشتِ میله های زندان باشید.

پدیده ای آمریکایی تر از شورتِ جین وجود دارد؟ معلوم است که نه. آمریکایی ها سه برابرِ کانادایی ها و ده برابرِ بریتانیایی ها واژه ی «jorts» که به معنای شورتِ جین است را در گوگل جست‌وجو می کنند.

در مرخصیِ زایمانِ با حقوق، آمریکا در بینِ کشورهای سازمانِ توسعه و همکاریِ اقتصادی رتبه ی آخر را داراست و به عبارتی باز هم رتبه ی اول است،‌ منتها در ندادنِ مرخصیِ زایمانِ با حقوق. ما [آمریکایی ها] در این جهت با کشورهای لیبریا، پاپوا گینه ی نو، و سوازیلند مساوی هستیم. منتها در دیگر زمینه ها از این کشورها وضعِ بهتری داریم.

همه ی ما می دانیم که درمان در کشورِ ما [آمریکا] شدیداً گران است. اما خوب است بدانیم که شدتِ این گرانی چقدر است.

درست است که همین چند لحظه قبل گفتم هیچ چیزی آمریکایی تر از شرتِ جین نیست. اما شاید بهتر باشد حرفم را پس بگیرم، چون اسلحه آمریکایی تر است. تقریباً به ازای هر یک مرد، یک زن و یک کودک در آمریکا یک اسلحه وجود دارد. من نمی دانم در این کشور چقدر شرتِ جین هست، اما می دانم که به اندازه ی اسلحه نیست.

آمریکا از نظرِ مردمِ آمریکا نامبروان است. دستِ کم در سالِ ۲۰۱۲ که اینطور بوده است. در این سال، مردمِ آمریکا بیش از مردمِ دیگر کشورها نسبت به آمریکا نظرِ مساعد داشته اند. عجیب است که در سالِ ۲۰۱۳، فیلیپین، فلسطینِ اشغالی و غنا در حمایت از آمریکا گوی سبقت را از خودِ آمریکایی ها ربوده اند. چطور ممکن است مردمِ دیگر کشورها بیش از خودِ آمریکایی ها به این کشور افتخار کنند؟ نمی دانم، اما وقتی شما نامبروان باشید همه چیز ممکن است.

ایالاتِ متحده اولین کشوری بود که دست به کشتارِ مردم با پهپاد زد. ما کشوری هستیم که با پهپاد بیشترین آدمها را می کشیم. صرفِ نظر از مسائلِ غامضِ حقوقی و اخلاقیِ آن، ما ملتی هستیم که بیشترین حمایت را از کشتنِ مردم با پهپاد می کنیم.

راستش را بخواهید، اتحادیه ی اروپا بیش از آمریکا پنیر تولید می کند، اما این اتحادیه کشور نیست. البته در این یافته، فرض بر این است که پنیرهای آمریکایی پنیرهای درست و حسابی هستند، که البته همین طور هم هست.

از ۷۰۰۰۰ عقابِ سرسفیدِ دنیا نیمی از آنها در آلاسکا زندگی می کنند. ۲۰۰۰۰ تای دیگر هم در ۴۸ ایالتِ دیگرِ آمریکا زندگی می کنند، که معنایش این است که لقبِ «مرکزِ عقابهای سرسفیدِ دنیا» شایسته ی ماست، نه کانادا. گوزنِ موس و شربتِ افرا ارزانیِ کانادا، ولی عقابِ سرسفید از آنِ ماست.

هیچ کشورِ دیگری به گردِ بودجه ی نظامیِ ما هم نمی رسد. در ۲۰۱۲، بودجه ی نظامیِ ما ۶۸۳ میلیارد دلار بوده است. رتبه ی دوم مختصِ چین است با یک چهارمِ این مبلغ.

آمریکا کانونِ توفانها و توفندهای دنیاست.

فرانسه بیش از همه این نوع ویسکی را وارد و مصرف می کند. اما آمریکایی ها بیشتر خرجِ آن می کنند. در اینجا هم همانندِ حوزه ی درمان و سلامت، ما بیشتر خرج می کنیم و کمتر نصیبمان می شود؛ این روشِ آمریکاست.

آمریکایی ها بیش از مردمِ هر کشورِ دیگری از توئیتر استفاده می کنند. توئیتر ابزارِ معرکه ایست. با استفاده از آن می توانید دموکراسی را گسترش دهید و دیکتاتورها را سرنگون کنید! اما در عمل، اکثرِ ما آمریکایی ها آن را برای به اشتراک گذاشتنِ تصاویرِ پانداهای قرمز و حضور در مبارزاتِ احمقانه ای صرف می کنیم که می دانیم هیچگاه در آنها پیروز نخواهیم شد.

ما در ثروتمند شدن خیلی خیلی خوب هستیم، به خصوص وقتی پای سهمِ یک درصدی ها از درآمدِ کشور در میان باشد. چرا؟ چون سیاستهای مالیاتیِ ما شدیداً به نفعِ افرادِ پردرآمد است.

آمریکا بزرگترین صادرکننده ی محصولاتِ ذرت در جهان است. طبیعتاً بزرگترین مصرف کننده ی شربتِ ذرت در جهان هم خودِ آمریکاست.

ما بیش از هر ملتِ دیگری در دنیا تلویزیون نگاه می کنیم. در بینِ خودِ آمریکایی ها، اهالیِ ویرجینیای غربی از همه بیشتر تلویزیون تماشا می کنند، با میانگینِ تقریباً ۴ ساعت در روز.

ما نه تنها تازه‌مادرها را به سرِ کار می آوریم، بلکه از طریقِ حقوق ندادن به مرخصی های استعلاجی، کارکنانِ مریض را هم مجبور می کنیم خود را به سرِ کار برسانند. نکند همین رازِ بالا بودنِ نرخِ بهره‌وریِ ما باشد؟

حتی اگر دیگر هم در دموکراسی بهترین نباشیم، بیشتر از هر ملتِ دیگری از این موهبت برخوردار بوده ایم.