حقیقتِ انکارناپذیری که درباره ی کلانشهرِ واشینگتن دی. سی وجود دارد این است که چهار ناحیه از پنج ناحیه‌ای که میانگینِ درآمدِ خانوارِهایشان بالای ۱۰۲۰۰۰ دلار در سال است در این شهر واقع شده اند (پنجمینِ آنها ناحیه‌ی لس آلاموس در ایالتِ نیومکزیکو است، که ناحیه ایست مملو از کارگران و پیمانکارانِ فدرال). این چهارناحیه عبارت اند از: آرلینگتون، فیرفکس و لاودِن (Loudoun) در ویرجینیا، و ناحیه‌ی هوارد در مریلند. این نواحی چندان هم کوچک نیستند و میلیونها انسان را در خود جای داده اند. ناحیه‌ی موتگمری در مریلند نیز از حیثِ ثروت بسیار به این چهارناحیه نزدیک است، و حتی حومه‌های متوسطی مثلِ پرینس جرج (Prince George) هم متوسطِ درآمدشان از متوسطِ درآمدِ کشور بالاتر است و بعضاً از متوسطِ درآمدِ خانوارهای درونِ شهر. همه ی اینها سبب شده تا واشینگتن ثروتمندترین منطقه‌ی ایالاتِ متحده باشد. این وضعیت، از یک طرف باعث شده تا فرهنگِ تن-پروری در بینِ پایتخت نشینان رخنه کند و از سویی، فقر را در مرکزِ این شهر به لکه‌ای انگشت نما بدل کرده است.