دولتِ ترامپ از نیروهای مسلحِ آمریکا خواسته است تا لیزرها و پهپادها و موشکهای جدیدی طراحی کنند تا موشکهای دشمن را در همان ثانیه های نخستِ شلیک منهدم کنند.

علی الاصول، موشک وقتی حمله‌پذیرتر است که سرعتش کندتر باشد. اما از دیدِ کارشناسان، این رویکردِ دفاعیِ «انهدام در ابتدای راه» می تواند برای نیروهای دفاعی خطرآفرین باشد. به همین دلیل است که تلاشِ پیشینِ‌ آمریکا برای پیشبردِ‌ این طرحِ دفاعِ موشکی به شکست انجامید.

دونالد ترامپ در 17 ژانویه ی 2019 طیِ سخنانی سیاسی و بی‌سروته در پنتاگون، الحاقیه ی دولتِ خود بر طرحِ دفاعِ موشکی را مطرح کرد. وی قولِ ساختِ نوعی سپرِ دفاعیِ نفوذناپذیر را داد.

او گفته بود: «هدفِ ما ساده است: اطمینان از اینکه می توانیم هرگونه موشکی را از هرکجا در هر زمان و مکان که به سمتِ آمریکا شلیک شود ردیابی و منهدم کنیم.»

حمله به موشکها در «مرحله ی بوستر»، یعنی همان ثانیه های نخستِ شلیک، بخشی از این هدف است. در الحاقیه ی موشکیِ مذکور آمده است: «رهگیریِ موشکهای مهاجم در مرحله ی بوستر شانسِ مقابله با تهدیداتِ موشکی را افزایش می دهد و محاسباتِ متجاوزان را در هم ریخته، اعتمادِ آنها به قدرتِ موشکی‌شان را کاهش می دهد.»

ایده ی دفاع در مرحله ی بوستر در دولتهای بیل کلینتون و جرج دبلیو بوش محبوبیتِ زیادی داشت اما در دولتِ عملگرای باراک اوباما به کناری افکنده شد. حالا الحاقیه ی ترامپ بر طرحِ دفاعِ موشکی (که برای اولین بار پس از سالِ 2010 ارائه می شود) این ایده را زنده کرده است.

کلینتون و بوش میلیاردها دلار صرفِ پیشبردِ بوئینگِ YAL-1 کردند که یک حاملِ لیزرِ شیمیایی بود. انتظار از YAL-1 این بود که اطرافِ سکوهای پرتابِ موشکهای دشمن گشت بزند و بلافاصله پس از پرتاب، آنها را منهدم سازد.

خودِ YAL-1 اما هدفی بزرگ و آسیب‌پذیر بود. رابرت گیتز (Robert Gates) وزیرِ دفاعِ دولتِ اوباما در سالِ 2009 برنامه ی YAL-1 را لغو کرد. وی اظهار داشت: «هیچ نیروی نظامی‌ئی را نمی شناسم که این طرح را کارآمد بداند.»

در سالهای اخیر صحبت از تجهیزِ پهپادها به لیزر برای انجامِ مأموریتی مشابه است. بازبینیِ ترامپ در طرحِ دفاعِ موشکی به این حرف و حدیث ها رسمیت بخشیده است.

برحسبِ این الحاقیه، «ساختِ تکنولوژی های لیزریِ پرانرژی و فشرده و کارآمد ما را امیدوار می کند که در آینده بتوانیم با کمترین هزینه موشکهای دشمن را در مرحله ی بوستر و در همان بدوِ شلیک منهدم سازیم.»

«با این کار می توان نهایتِ بهره را از پیشرفتهای تکنولوژیِ سابق گرفت، از جمله پیشرفتهایی که در انتشارِ پرتو و کنترلِ پرتو حاصل شده ست. [وزارتِ دفاع] در حالِ ساختِ یک نمایشگرِ لیزریِ کم‌توان است تا از این طریق تکنولوژی های لازم برای نصبِ لیزر بر سکوهای هوابردِ بی‌سرنشین را ارتقا داده و بتواند موشکها را در مرحله ی بوستر رهگیری و منهدم نماید.»

در این الحاقیه همچنین توصیه شده است که از جنگنده های رادارگریزِ F-35 برای عملیاتِ انهدام در مرحله ی بوستر استفاده شود، با این فرض که یک هواپیمای رادارگریز قادر است برفرازِ حریمِ هواییِ دشمن به پرواز درآید تا از فاصله ای نزدیک به پایگاههای موشکی به گشت‌زنی بپردازد.

هم اکنون F-35 «می تواند موشکهای کروزِ دشمن را ردیابی و منهدم کند و در آینده خواهد توانست به رهگیرهایی مجهز شود که موشکهای بالستیکِ دشمن را در مرحله ی بوستر موردِ شلیک قرار دهد.»

هانس کریستنسن (Hans Kristensen) و مت کردا (Matt Korda) در این باره می نویسند: «به دلیلِ‌ سرعتِ نسبتاً کمِ موشکهای دشمن و اینکه در مرحله ی ابتداییِ نبرد امکانِ واکنشِ متقابل وجود ندارد، درباره ی رهگیری در مرحله ی بوستر (حمله به موشکهای دشمن بلافاصله پس از پرتاب) خیلی جار و جنجالِ تبلیغاتی می شود.

اما حتی پهپادهای لیزردار و یا موشک‌زنِ F-35 نیز قادر به گشت‌زنیِ 24 ساعته نیستند. رهگیری در مرحله ی بوستر اساساً نیازمندِ این است که از قبل از شلیکِ موشک باخبر باشیم تا بتوانیم رهگیرهای آمریکا را در موضعِ حمله مستقر کنیم.»

در الحاقیه ی ترامپ به این مسأله توجه شده است و به پنتاگون توصیه شده تا سنسورهای جدیدی برای استقرار در فضا بسازد که از قبل پرتابِ احتمالیِ یک موشک را اعلام کنند. در این الحاقیه آمده است: «استقرارِ این سنسورها در فضا مزایای قابلِ توجهی دارد. چنین سنسورهایی با بهره گیری از نمای گسترده ای که از فضا قابلِ رؤیت است، عملیاتِ رهگیری و هدف قرار دادنِ تهدیداتِ پیشرفته ی احتمالی را بهبود می بخشند.»

با این حال، لورا گریگو (Laura Grego)، کارشناسِ موشکی در Union of Concerned Scientists هشدار می دهد که چنین سنسورهایی «به راحتی از کار می افتند، به آسانی موردِ حمله قرار می گیرند و به شدت هم گران هستند.»

اگر آمریکا کلیه ی تجهیزاتِ دفاع در مرحله ی بوستر را در فضا مستقر کند، نیاز به گشت‌ِ هواییِ 24 ساعته مرتفع خواهد شد. در این اصلاحیه آمده است که وزارتِ دفاع «جهتِ طراحیِ لایه ای دفاعی مستقر در فضا که بتواند دفاع در مرحله ی بوستر را عملیاتی کند، خوش‌آتیه ترین تکنولوژی ها را شناسایی و زمان، هزینه و پرسنلِ موردِ نیاز برای آنها را برآورد خواهد کرد.»

با این وجود، حتی تجهیزاتِ دفاعیِ فضایی نیز باید به اهدافِ خود نزدیک باشند. رهگیری از فضا در مرحله ی بوستر به رهگیرهایی نیاز دارد که در همان نزدیکیِ هدف مستقر بشوند. و این مستلزمِ آن است که خود را در معرضِ شبکه ی راداریِ دشمن قرار بدهند. این را کریستنسن و کردا یادآور می شوند.

«خودِ رهگیرها نیز می باید آنقدرها سریع باشند که موشکهای شتاب‌گیرنده را تعقیب کنند، که این از نظرِ فناوری حتی در سالهای آتی نیز امری غیرمحتمل است.»

«دفاعِ موشکی در مرحله ی بوستر، خواه با استفاده از انرژیِ جنبشی باشد یا انرژیِ هدایت‌شونده، و خواه از خشکی باشد یا دریا، از هوا باشد یا فضا،‌ شدنی و عملی نیست.» این نتیجه ی تحقیقاتِ آکادمیِ ملیِ علوم در سالِ 2012 است.

کریستنسن و کردا می نویسند: «در مجموع، الحاقیه ی دفاعِ موشکیِ دولتِ ترامپ مجموعه ای است از راهکارهای گران‌قیمت، ناکارآمد و بی‌ثبات‌کننده برای حلِ مشکلاتی که دفاعِ موشکی نمی تواند از عهده ی آنها بر بیاید.»