گرین کارت چیست؟

گرین‌کارت مدرکی است که به شهروندانِ غیرآمریکایی حقِ اقامتِ دائم در ایالاتِ متحده ی آمریکا را می دهد. بسیاری از مردمِ کشورهای دیگر به دنبالِ گرین کارت هستند زیرا با آن می توانند در هر کجای ایالاتِ‌ متحده ی آمریکا به طورِ قانونی زندگی و کار کنند و پس از سه یا پنج سال سزاوارِ حقِ شهروندی در این کشور بشوند.

هر ساله، دولتِ آمریکا بیش از یک میلیون گرین کارت صادر می کند که اکثرِ آنها به اعضای خانواده ی شهروندانِ آمریکایی و دارندگانِ کنونیِ گرین کارت تعلق می گیرد. گروهِ بعدی که بیشترین گرین کارتها را نصیبِ خود می کنند کسانی هستند که از دیگر کشورها به دنبالِ یافتنِ شغل در ایالاتِ متحده ی آمریکا هستند.

کسانی که گرین کارت می گیرند از حقوق، منافع و امتیازاتِ اقامتِ دائم در آمریکا بهره مند می شوند. از این افراد با عنوانِ «ساکنانِ دائمِ قانونیِ آمریکا» یا دارندگانِ گرین کارت یاد می شود. حدودِ ۱۳.۲ میلیون دارنده ی گرین کارت وجود دارد که از میانِ آنها، ۸.۹ میلیون نفر واجدِ شرایطِ شهروندی در آمریکا هستند و حدودِ ۶۵۰۰۰ تن از آنان در نیروهای مسلحِ آمریکا مشغول به خدمت می باشند.

بر  طبقِ قوانینِ آمریکا، دارندگانِ گرین کارت، پس از آنکه اکثرِ شواهد ثابت کرد که به مدتِ دست‌ کم پنج سال در ایالاتِ متحده سکونتی مستمر داشته اند و به اصولِ اخلاقی پایبند بوده اند، حقِ شهروندی در آمریکا به آنها اعطا می شود. کسانی که زیرِ ۱۸ سال سن داشته باشند به واسطه ی دستِ کم یکی از والدینِ آمریکاییِ خود شهروندِ آمریکا محسوب می شوند.

به هر یک از ساکنینِ دائم و قانونیِ آمریکا یک «کارتِ اقامتِ دائم» از سوی حکومتِ آمریکا اعطا می شود که به خاطرِ اینکه در گذشته رنگِ آن سبز بوده، به «گرین کارت» به معنیِ کارتِ سبز معروف است. در گذشته نامِ این سند «کارتِ ثبت‌نامِ خارجی‌ها» (alien registration card) یا «کارتِ پذیرشِ ثبتِ نامِ خارجی‌ها» (alien registration receipt card) بود. کارتِ اقامتِ دائم گواهی است بر اینکه دارنده ی آن جزءِ مهاجرینِ‌ قانونی بوده و از همان حقوقِ اساسی‌یی برخوردار است که سایرِ آمریکاییان.

می توان از آن برای اخذِ کارتِ شناساییِ ایالتی و یا گواهینامه ی رانندگی استفاده کرد. جز در مواردِ استثناء، مهاجرینِ ۱۸ سال به بالا به علتِ به همراه نداشتنِ گرین کارت ممکن است تا ۳۰ روز هم در زندان بازداشت شوند.

رسیدگی به تقاضاهای گرین کارت از سوی خدماتِ شهروندی و مهاجرتِ ایالاتِ متحده (USCIS)  انجام می گیرد، اما در برخی موارد ممکن است قاضیِ امورِ مهاجرت یا یک عضوِ‌ شورای استینافِ مهاجرت (BIA)، به نمایندگی از دادستانِ کلِ آمریکا، طیِ حکمی نیابتی، حقِ اقامتِ دائم را اعطا نماید. هر یک از قضاتِ ذی‌صلاحِ فدرال نیز ممکن است با امضا و صدورِ یک حکم همین کار را انجام دهند.

دارندگانِ گرین کارت ممکن است در صورتِ محکوم شدن به جرم «اخراجی» قلمداد شوند، به خصوص اگر جرمِ آنها سنگین و یا اصطلاحاً جرمِ مشددی باشد که دوره ی حبسِ آن طیِ ۱۵ سالِ گذشته سپری شده باشد. کسانی که دادستانِ کل ورودِ آنها به آمریکا را به عنوانِ پناهنده روا داشته و بعدها وضعیتِ آنها را به ساکنانِ دائمِ قانونی ارتقا داده، به لحاظِ قانونی در برابرِ اخراج مصونیتِ مادام العمر دارند، تقریباً وضعیتی مشابه با اتباعی که شهروندِ آمریکا محسوب نمی شوند.

در ادامه اطلاعات بیشتری در خصوص گرین کارت، فرآیند اخذ و موضوعات مرتبط با این بحث ارائه می شود.

گرین‌کارتهای خانوادگی

بستگانِ نزدیکِ شهروندانِ آمریکا و دارندگانِ فعلیِ گرین کارت، شاملِ همسر، فرزند، برادر و خواهر (و نیز همسران و فرزندانِ بالغ و برادران و خواهرانِ این بستگان) می توانند برای خود درخواستِ گرین کارت بدهند. مردان و زنانی که همسرِ آنها متوفی و شهروندِ آمریکا بوده نیز در این گروه جای دارند.

این افراد نیز همچون کسانی که همسرانِ آنها در قیدِ حیات و شهروندِ آمریکا یا دارنده ی گرین کارت هستند و درخواستِ گرین کارتِ ازدواج دارند، برای دریافتِ گرین کارت باید قانونی بودنِ ازدواجِ خود را ثابت کنند.

بسیاری از بستگانِ درجه دو (شاملِ عمه، خاله، عمو، دایی و فرزندانِ آنها و نیز پدربزرگ و مادربزرگ) واجدِ شرایطِ دریافتِ گرین کارت نیستند و فقط در صورتی می توانند تقاضای گرین کارت بدهند که یکی از بستگانِ نزدیکِ آنها شهروندِ آمریکا یا دارنده ی کنونیِ گرین کارت باشد (و یا اینکه مستحقِ یکی دیگر از اقسامِ گرین کارت که در ادامه می آید باشند).

فرآیند تقاضای ویزای خانوادگی برای والدین و فرزندان

شهروندانِ آمریکا می توانند جهتِ گرفتنِ اقامتِ دائم برای بستگانِ خود به قرارِ زیر اقدام کنند:

1. همسران، و فرزندانِ مجردِ زیرِ ۲۱ سال؛
2. والدین (در صورتی که شهروندِ موردِ نظر حداقل ۲۱ سال سن داشته باشد)؛
3. فرزندانِ مجردِ بالای ۲۱ سال
4. فرزندانِ متأهل
5. برادر و خواهر (در صورتی که شهروندِ موردِ نظر حداقل ۲۱ سال سن داشته باشد).

همچنین دارندگانِ اقامتِ دائم در آمریکا می توانند جهتِ اخذِ اقامتِ دائم برای بستگانِ خود به قرارِ زیر اقدام نمایند:

1. همسران، و فرزندانِ مجردِ زیرِ ۲۱ سال
2. فرزندانِ مجردِ بالای ۲۱ سال

بر طبقِ «بولتنِ ویزا» (Visa Bulletin) که ماهانه از سوی وزارتِ خارجه ی آمریکا منتشر می شود، اولویتِ رسیدگی با متقاضیانی است که در حالِ حاضر واجدِ شرایطِ درخواستِ وضعیتِ مهاجرت از طریقِ ویزاهای مهاجرتی یا تغییرِ وضعیت هستند.

برای همسران، فرزندانِ مجرد و والدینِ شهروندانِ آمریکایی چیزی به اسمِ سهمیه ی سالانه وجود ندارد و لذا این متقاضیان نیازی به ماندن در فهرستِ انتظار ندارند و فقط باید تا تکمیلِ فرایندِ موردِ نیاز صبر کنند. اما سایرِ ویزاهای خانوادگی همگی باید در صفِ انتظار بمانند، حتی آنهایی که از سوی شهروندانِ آمریکایی تقاضا می شوند.

صرفِ نظر از اینکه خویشاوندِ سفارش شده در ایالاتِ متحده ی آمریکا ساکن باشد (و بنابراین به احتمالِ زیاد متقاضیِ تغییرِ وضعیت باشد) یا خارج از آن (که در این حالت احتمالاً ویزای مهاجرت به کارِ او بیشتر بیاید)، فرایندِ مربوطه با پر کردنِ فرمِ I-130 (تقاضانامه ی بستگانِ خارجی) آغاز می شود.

این فرم به همراهِ راهنمای آن از وبسایتِ خدماتِ شهروندی و مهاجرتِ ایالاتِ متحده ی آمریکا (U.S. Citizenship and Immigration Services) قابلِ دریافت است.

در مراحلِ بعدیِ این فرایند، اطلاعاتِ مربوط به سرگذشتِ ذینفع (متقاضیِ سفارش‌شده) و معایناتِ پزشکی موردِ نیاز خواهد بود.

اسنادِ بیشتر نظیرِ گواهیِ پلیس نیز بسته به اینکه ویزای مهاجرتی (فرایندِ کنسولگری) موردِ درخواست باشد یا تغییرِ وضعیت، ممکن است موردِ نیاز باشد.

صاحبان گرین کارت و خانواده‌هایشان

آن دسته از دارندگانِ گرین‌کارت که با یک شهروندِ غیرآمریکایی ازدواج کرده اند می توانند به طورِ قانونی همسران و فرزندانِ صغیرِ خود را با خود به آمریکا بیاورند، اما باید منتظر بمانند تا وزارتِ امنیت تقاضایشان را دریافت کند.

همسرِ خارجیِ دارنده ی گرین کارت پیش از ورود به آمریکا باید منتظرِ تأییدِ ویزای مهاجرت از سوی وزارتِ خارجه بماند. از آنجا که تعدادِ این ویزاها در طولِ سال محدودیت دارد، زمانِ انتظار برای این تأیید ممکن است از چند ماه تا چند سال به طول بیانجامد.

در این اثنا، این شخص قانوناً حقِ ورود به آمریکا را ندارد، مگر اینکه از طرقِ دیگری یک ویزا برای خود جور کند. دارندگانِ گرین کارت ممکن است ترجیح دهند تا هنگامِ اخذِ شهروندیِ آمریکا صبر کنند و سپس سفارشِ همسر و فرزندانِ خود را  بکنند، چرا که این پروسه برای کسانی که شهروندِ آمریکا باشند خیلی سریعتر انجام می شود.

با این حال، خیلی از صاحبانِ گرین کارت ابتدا برای همسر و فرزندانِ خود تقاضا می دهند و پس از آنکه شهروندِ آمریکا شدند تقاضای خود را تمدید می کنند.

اینکه دارندگانِ گرین کارت تا سالیانِ متمادی از خانواده هایشان جدا می مانند مشکلِ جدیدی نیست. برای رفعِ این مشکل، بیل کلینتون قانونی را با عنوانِ LIFE ACT به تصویب رساند تا با عرضه ی ویزایی به اسمِ ویزای وی (V visa) اعضای خانواده ی صاحبِ گرین کارت به هم ملحق شوند. این قانون در ۳۱ دسامبرِ ۲۰۰۰ منقضی شد و ویزای وی دیگر در دسترس نیست.

هر چند وقت یکبار لوایحی در کنگره مطرح می شوند تا ویزای وی را احیا کنند، اما هیچیک تا کنون موفق نشده اند.

گرین کارت شغلی

از طریقِ گرین کارتِ شغلی، چند گروه از کارکنان می توانند درخواستِ اقامتِ دائم بدهند. در برخی موارد، همسران و فرزندانِ آنها نیز واجدِ شرایطِ دریافتِ گرین کارت می شوند.

در جدولِ زیر انواعِ گرین کارتهای شغلی به همراهِ مشاغلِ مربوطه فهرست شده است:

• تواناییِ ویژه به مهارتی گفته می شود که به طورِ مستمر در داخل یا خارج موردِ تحسین قرار گرفته باشد. دستاوردهای فرد در رشته ی مربوطه باید از طریقِ اسناد و مدارکِ مبسوط به اثبات رسیده باشد.
• تواناییِ منحصربه‌فرد عبارت است از تخصصِ مستند در یک زمینه که به وضوح فراتر از سطحِ عادی در آن زمینه باشد.

پروسه ی تقاضا برای ویزاهای شغلی

بسیاری از مهاجران این مسیر را ترجیح می دهند؛ مسیری که نوعاً مستلزمِ آن است که یک کارفرما بنا بر شغلی که در آینده مفروض گرفته، سفارشِ فردِ مهاجر (ذینفعِ خارجی) را بکند (یعنی از وزارتِ امنیت برای او تقاضا بدهد). در بعضی گروهها، متقاضی ممکن است بدونِ نیاز به سفارش‌کننده یا اسپانسر، از جانبِ خود تقاضا بدهد.

فرآیندِ سه مرحله ای که در بالا به اختصار گفته شد با جزئیاتِ بیشتری در زیر شرح داده شده است. پس از تکمیلِ این فرایند، از متقاضیِ خارجی انتظار می رود جهتِ تعیینِ وضعیتِ مهاجرتِ خویش، جوازِ شغلِ موردِ نظر را کسب کند و به آن بپردازد، زیرا تقاضای او نهایتاً مبتنی بر اشتغالِ او در آن شرکت و در آن سمتِ خاص می باشد.

۱- تقاضای مهاجرت: اولین مرحله عبارت است از کسبِ مجوزِ شغلی که پیش‌نیازِ تقاضای مهاجرت است.

۲- مجوزِ شغلی: کارفرما باید از لحاظِ قانونی تأیید کند که به استخدامِ یک فردِ خارجی برای یک سمتِ خاص نیازمند است و هیچ شهروندِ آمریکایی یا مقیمِ قانونیِ دائمی وجود ندارد که حداقل شایستگی های پر کردنِ این سمت را داشته باشد و به همین دلیل باید یک فردِ خارجی را استخدام کرد.

برای اثباتِ این وضعیت به چند چیز نیاز است از جمله: نمونه ای از آگهیِ شغلیِ مربوطه؛ مهارتهای موردِ نیازِ این شغل؛ اعلامِ مستندِ دستمزدِ متعارفِ این سِمت؛ و تواناییِ کارفرما برای پرداختِ دستمزد. این کار در حالِ حاضر از طریقِ یک سیستمِ الکترونیکی به نامِ PERM قابلِ انجام است. به تاریخِ مشخصی که برای مجوزِ شغلی درخواست داده می شود تاریخِ اولویت (priority date) می گویند.

در برخی موارد، اتباعِ خارجیِ زبده و ماهر (دارای معافیتِ منافعِ ملیِ EB1 و EB2، نظیرِ محققان، قهرمانانِ ورزشی، هنرمندان و مدیرعاملان) و کارکنانِ فهرستِ A (Schedule A) نظیرِ پرستاران و فیزیوتراپیست ها از این مرحله معاف هستند. رسیدگی به این مرحله را وزارتِ کارِ ایالاتِ متحده بر عهده دارد. مجوزِ شغلی تا ۶ ماه از زمانِ تأیید معتبر خواهد بود.

۳- تقاضای مهاجرت کارفرما : کارفرما به نمایندگی از متقاضیِ خارجی برای اخذِ شماره ویزا درخواست می دهد. این درخواست فرمِ I-140 یا درخواستِ مهاجرت برای کارکنانِ خارجی نام دارد، و رسیدگی به آن بر عهده ی وزارتِ امنیتِ داخلی است.

ویزاهای مهاجرتِ شغلی (EB) انواعِ متعددی دارد (شاملِ EB1-EA، EB2-NIW، EB5) که گرچه ممکن است شرایطِ آن سختگیرانه تر باشد، اما زمانِ انتظارِ آنها کوتاه تر است. خیلی از تقاضاها در دسته ی EB3 قرار دارند. در حالِ حاضر، این فرایند تا ۶ ماه طول می کشد. در بسیاری از انواعِ EB امکانِ تسریعِ رسیدگی در این مرحله وجود دارد که به «پروسه ی طلایی» معروف است.

۴- موجودی ویزای مهاجرتی: پس از آنکه وزارتِ امنیتِ داخلی با درخواستِ مهاجرت موافقت کرد، این درخواست جهتِ اختصاصِ ویزا به مرکزِ ملیِ ویزا (NVC) ارسال می گردد. در حالِ حاضر این مرحله حولِ محورِ مفهومی به نامِ تاریخِ اولویت می چرخد.

۵- تاریخ اولویت: ویزا در صورتی موجود می شود که تاریخِ اولویت (priority date) پیش از تاریخِ آخرین مهلت (cutoff date) باشد که در بولتن ویزای وزارتِ خارجه اعلام شده است، و به عبارتِ دیگر وضعیتِ ویزای مهاجرتیِ متقاضی «جاری» (current) اعلام گردد. وضعیتِ «جاری» نشان می دهد که شماره ویزا برای کلیه ی متقاضیانی که در یک دسته ی مهاجرتیِ مشابه قرار دارند موجود شده و در دسترس است.

تقاضاهایی که تاریخِ اولویتِ آنها پیش از تاریخِ آخرین مهلت باشد در حالتِ عادی به صدورِ ویزا منتهی می شوند، بنابراین، این دسته از متقاضیان واجدِ شرایطِ صدورِ نهایی می باشند. ممکن است همین که مرکزِ ملیِ ویزا یک شماره ویزا را به یک تقاضای معین تخصیص دهد، به فردِ متقاضی ویزا اختصاص داده شود.

مرکزِ ملیِ ویزا با ارسالِ نامه ای اعلام می دارد که متقاضی واجدِ شرایطِ تغییرِ وضعیت هست، و متقاضی مخیر است یا مستقیماً از طریقِ وزارتِ امنیت و یا از طریقِ درخواست از کنسولگریِ آمریکا در کشورِ خود، وضعیتِ خویش را تغییر دهد.

مدتِ انتظاری که برای این پروسه لازم است، تعیین می کند که متقاضی از چه زمانی می تواند منتظرِ تغییرِ وضعیتِ مهاجرتیِ خود باشد. به خاطرِ سهمیه هایی که به ویزاهای دسته ی EB اختصاص داده شده، تعدادِ تقاضاهای تأیید شده بیش از موجودیِ ویزاها است. حجمِ بالای تقاضاها برای ویزا باعثِ به تعویق افتادنِ انبوهی از تقاضاهایی گردیده است که با اینکه تأیید شده اند اما تغییرِ وضعیت برای آنها انجام نشده است.

علاوه بر این، به خاطرِ نواقصی که در نحوه ی رسیدگی به تقاضاها در وزارتِ امنیت و وزارتِ خارجه وجود دارد، همه ی سهمیه های موجود برای ویزا در همان سالی که مشخص شده به متقاضی اختصاص نمی یابد. و از آنجا که سهمیه های هر سال قابلِ انتقال به سالِ مالیِ جدید نیستند، تا چندین سال این سهمیه ها تقریباً‌ بلا استفاده می مانده اند و در نتیجه به درخواستهای معوقه افزوده می شده اند.

۶- صدور ویزای مهاجرتی: هنگامی که ویزای مهاجرتی در مرکزِ ملیِ ویزا موجود گردد، می توان ویزا را برای شخصِ خاص صادر کرد. اگر متقاضیِ خارجی هم اکنون در آمریکا باشد، مخیر است که پروسه ی گرین کارت را از طریقِ تغییرِ وضعیت در آمریکا یا از طریقِ اقداماتِ کنسولی در خارج نهایی کند.

چنانچه وی خارج از آمریکا باشد می تواند صرفاً از طریقِ کنسولگریِ آمریکا تقاضای ویزای مهاجرتی بدهد. وزارتِ امنیت به افرادِ خارجی این اجازه را نمی دهد که به طورِ همزمان هم از طریقِ کنسولگری اقدام کند و هم درخواستِ تغییرِ وضعیت بدهد. داشتنِ معاینه ی پزشکی از یک پزشکِ موردِ تأییدِ وزارتِ امنیتِ داخلی پیش از پر کردنِ فرمِ I-485 (تغییرِ وضعیت) ضروری است.

این معاینه شاملِ تستِ خون و واکسن های خاص می شود، مگر اینکه متقاضی اثبات کند که قبلاً واکسنهای موردِ نیاز را دریافت کرده است. پزشکِ موردِ نظر به متقاضی یک نامه ی مهر و موم شده شاملِ فرمِ تکمیل شده ی I-693 به همراهِ تقاضانامه ی I-485 خواهد داد. (در فرمهای معاینه ی پزشکیِ بعد از ۲۵ فوریه ی سالِ ۲۰۱۰ دیگر نیازی به تستِ اچ.آی.وی نیست.)

۷- تغییر وضعیت: پس از آنکه متقاضی مجوزِ شغلیِ خود را اخذ کرد و یک شماره ویزا به او اختصاص داده شد، آخرین مرحله تغییرِ وضعیتِ او به اقامتِ دائم است. درخواستِ تغییرِ وضعیت از طریقِ فرمِ I-485 با عنوانِ تقاضای اقامتِ دائم و یا تغییرِ وضعیت، تسلیمِ وزارتِ امنیت می شود.

اگر ویزای مهاجرتی موجود باشد، وزارتِ امنیت اجازه ی «تکمیلِ همزمان» را خواهد داد، به این معنی که فرمِ I-140 و I-485 را با هم تحویل می گیرد یا حتی فرمِ I-485 را پیش از تأییدِ فرمِ I-140 تحویل می گیرد.

۸- اقدام از طریقِ کنسولگری: این اقدام جایگزینِ تغییرِ وضعیت است، اما برای تکمیل نیاز به درخواستِ ویزای مهاجرتی دارد. در گذشته (تا پیش از ۲۰۰۵)، این پروسه کمابیش سریعتر از تغییرِ وضعیت انجام می شد، به همین دلیل گاهی برای اجتناب از معوقاتِ بلندبالا (که گاه تا دو سال هم به طول می انجامیدند) موردِ استفاده قرار می گرفت.

منتها، به سببِ اصلاحاتِ مؤثری که اخیراً در سیستمِ وزارتِ امنیت ایجاد شده، به روشنی معلوم نیست تقاضا از طریقِ کنسولگری سریعتر انجام می شود یا تغییرِ وضعیتِ معمول. البته ریسکِ اقدام از طریقِ کنسولگری نیز به نظر بالاست، چرا که اگر کنسولگری با درخواستِ متقاضی مخالفت کند، هیچ مرجعِ دیگری برای رسیدگی به تقاضا وجود ندارد یا خیلی کم است.

یکی از راههای اصلی برای اینکه اعتبارِ کنگره را ارزیابی کنیم این است که ببینیم نظرِ مردم درباره ی کنگره چیست. هرچه باشد، کنگره نماینده ی مردم است و نه صرفاً نهادی برای تصویبِ قوانین. اگر مردم از عملکردِ آن راضی باشند یعنی هنوز به سوءِ عملکرد گرفتار نیامده است.

لیکن برپایه ی نظرسنجی های متعدد، کنگره هیچگاه به اندازه ی سالهای اخیر منفور نبوده است. برای نمونه، داده های گالوپ نشان می دهد که صلاحیتِ کنگره در منظرِ عموم اکنون کمتر از هر زمانِ دیگری است که این موسسه ی ارزشمند جویای آن شده است:

گرین کارتهای بشردوستانه

برای پناهندگانِ سیاسی و پناهجویان

کسانی که به واسطه ی نژاد، مذهب، ملیت، دیدگاههای سیاسی و یا عضویت‌شان در یک گروهِ اجتماعیِ خاص، در داخلِ کشورشان موردِ آزار و اذیت قرار گرفته اند یا می ترسند که موردِ ایذاء قرار بگیرند می توانند از طریقِ تقاضای ویزا از خارج یا داخلِ آمریکا، حمایتِ این کشور را خواستار شوند (تا آنها را به عنوانِ پناهجو بپذیرد یا با تداومِ پناهندگیِ آنها موافقت کند).

این افراد می توانند پس از گذشتِ دستِ کم یک سال حضورِ فیزیکی در آمریکا از زمانِ پذیرشِ پناهندگی یا پناهجویی‌شان، درخواستِ گرین‌کارت بدهند. فرزندان و همسرانِ (و در برخی موارد دیگر اعضای خانواده ی) پناهجویان و پناهندگان نیز می توانند در داخلِ خاکِ آمریکا خواستارِ حمایتِ این کشور شده و نهایتاً درخواستِ گرین کارت بدهند.

برای قربانیانِ قاچاقِ انسانی

قربانیانِ قاچاقِ انسانی که در آمریکا زندگی می کنند (خواه به طورِ قانونی یا غیرِ قانونی)، می توانند درخواستِ ویزای تی (T visa) بدهند تا به مدتِ چهار سال بتوانند در آمریکا بمانند. با این حال از شروطِ ویزای اقامتی این است که در پیگرد و بازجوییِ قاچاق‌چیانِ انسان همکاری نمایند (مگر آنکه قربانی زیرِ ۱۸ سال سن داشته باشد که در این صورت نیازی به همکاری های مجدانه ی او نیست).

برای اینکه متقاضی واجدِ شرایطِ گرین کارت باشد می بایست در یکی از بازه های زمانیِ زیر (هر کدام که کوتاهتر باشد) شخصاً در آمریکا زندگی کرده باشد:

• سه سال پس از دریافتِ ویزای تی
• در طولِ مدتِ پیگرد و بررسیِ قاچاقِ انسانی

همچنین ضروری است متقاضی سایرِ شرایطِ استحقاق را نیز دارا باشد، از جمله احرازِ پایبندی به اخلاق (به این معنی که وی جرایمِ خاصی نظیرِ کلاهبرداری، فحشا، یا قتل را مرتکب نشده باشد) از زمانِ دریافتِ ویزا تا زمانِ موافقت با صدورِ گرین کارتِ آنها.

یکی دیگر از شرایطِ استحقاق این است که برای دولتِ آمریکا محرز شود که متقاضی در صورتِ اخراج از آمریکا سخت به مشکل می خورد، مثلاً آسیبِ جدی می بیند (فهرستِ کاملی از شرایطِ استحقاقِ گرین کارت را اینجا ببینید.)

برخی از اعضای خانواده ی قربانی نیز مادامی که هم خودشان و هم قربانی واجدِ کلیه ی شرایط باشند مستحقِ درخواستِ گرین کارت هستند.

برای قربانیانِ جرم

قربانیانِ بدرفتاری های شدیدِ جسمی یا روانی که در آمریکا، (خواه به صورتِ قانونی یا غیر قانونی) زندگی می کنند، می توانند از طریقِ تقاضای ویزای یو (U visa)، از آمریکا طلبِ حمایت کنند.

برای اخذِ ویزای یو، تقاضای قربانی می بایست از سوی یک نهادِ نظارتی تأیید شود. متقاضیانِ ویزای یو نیز همانندِ دارندگانِ ویزای تی می بایست در پیگرد و بازجوییِ کسانی که مرتکبِ جرایمِ خاصی نظیرِ کودک‌ربایی، تعرضاتِ جنسی و شکنجه شده اند همکاریِ‌ لازم را داشته باشند.

با این حال، شرایطِ استحقاقِ این متقاضیان جهتِ دریافتِ گرین کارت مواردِ دیگری است، از جمله:

• حضورِ فیزیکی در آمریکا به مدتِ حداقل سه سال از زمانِ دریافتِ ویزای یو.
• عدمِ خروج از آمریکا از زمانِ درخواستِ گرین کارت تا هنگامِ تأیید یا ردِ درخواست.
• موافقت با همکاری در پیگرد و بررسیِ جرایمِ خاص از زمانِ دریافتِ ویزای یو تا هنگامِ تأیید یا ردِ درخواستِ گرین کارت.

فرزندان، والدین، برادر، خواهر و همسرِ قربانی نیز مادامی که هر دو طرف واجدِ کلیه ی شرایط باشند،‌ می توانند درخواستِ گرین کارتِ شخصیِ خود را بدهند.

برای قربانیانِ بدرفتاری

به موجبِ قانونِ خشونت علیهِ زنان (VAWA)، قربانیانِ خشونتهای خانوادگی (ضرب و جرح یا خشونتِ شدید) می توانند برای نجاتِ خود از وضعِ موجود درخواستِ گرین کارت بدهند. اگرچه این قانون با هدفِ کمک به زنان ایجاد شده است، اما شاملِ حالِ هم مردان و هم زنان می شود، و نیز شاملِ والدین و فرزندانشان که قربانیِ بدرفتاری بوده اند.

قربانیِ بدرفتاری می تواند بدونِ اطلاع یا اذنِ خویشاوندِ بدرفتارِ خود شخصاً درخواستِ گرین کارت بدهد. خویشاوندِ بدرفتار می تواند یکی از افرادِ‌ زیر باشد:

• همسرِ کنونی یا سابق که شهروندِ آمریکا یا دارنده ی گرین کارت است
• یکی از والدین که شهروندِ آمریکا یا دارنده ی گرین کارت است.
• فرزندی که شهروندِ آمریکاست

گرین کارت لاتاری

دولتِ آمریکا هر ساله از طریقِ لاتاریِ گرین کارت (که نامِ رسمیِ آن «طرحِ لاتاریِ ویزای گوناگونی» است)، به طورِ تصادفی ۵۰۰۰۰ نفر را از میانِ مجموعِ شرکت‌کنندگان از شش ناحیه ی جغرافیایی (از جمله آفریقا، آسیا، اقیانوسیه) انتخاب می کند.

فقط ساکنینِ کشورهایی که در گذشته کمتر مهاجرتی از آنها به آمریکا اتفاق افتاده (مانندِ الجزایر، لبنان و اسلواکی) می توانند در این قرعه‌کشی یا لاتاری شرکت کنند. (مشاهده ی فهرستِ کاملِ کشورهایی که شهروندانشان واجد یا فاقدِ شرایطِ لازم برای شرکت در لاتاریِ ۲۰۲۰ هستند) حداکثر سهمِ هر یک از کشورها از گرین کارت ۷درصد است.

اکثرِ متقاضیانِ لاتاری در زمانِ شرکت در این قرعه کشی در کشورِ خود زندگی می کنند، اما برخی نیز تحتِ دیگر عناوینِ مهاجرتی، از پیش ساکنِ آمریکا هستند.

مهاجران می توانند از طریقِ کشورِ مهاجرفرست، و نه لزوماً از راهِ شهروندی، مستحقِ گرین کارت بشوند. هر آن کس که از راهِ این لاتاری یا قرعه کشی انتخاب شود، فرصتِ تقاضا برای سکونتِ دائم در آمریکا را به دست خواهد آورد. نیز می تواند برای همسر و هریک از فرزندانِ مجردِ خود که زیرِ ۲۱ سال سن داشته باشند تقاضا بدهد.

برندگانِ این قرعه کشی (و خانواده ی او در صورتِ تقاضا)، در صورتی که اجازه ی اقامتِ دائم پیدا کنند، ویزای مهاجرتی به پاسپورتشان الحاق می شود که باید ظرفِ مدتِ شش ماه بعد از صدور، در یکی از درگاههای ورودیِ ایالاتِ متحده ی آمریکا «فعال» شود.

اگر فرد هم اکنون در داخلِ آمریکا باشد، می تواند تغییرِ وضعیتِ خود را پیگیری نماید. فردِ تازه‌مهاجر مهری را بر روی ویزای خود دریافت می کند که ورودِ قانونی به خاکِ آمریکا را تأیید می کند، و از آن به بعد اجازه دارد تا همیشه در آمریکا زندگی و کار کند. در نهایت، گرین کارت طیِ چند ماهِ آینده، نوعاً از طریقِ پست، به دستِ او خواهد رسید.

جرمِ کلاهبرداری در لاتاریِ گرین کارت

کلاهبرداری در قرعه کشیِ گرین کارت سال به سال افزایش می یابد. نهادهای جعلی با وعده ی تحویلِ فرمهای تقاضا، از متقاضیان پول می گیرند. اکثرِ نهادها برای سرویسِ توزیع فعالیت نمی کنند. بعضی از آنها ادعا می کنند که می توانند شانسِ برنده شدن در قرعه کشی را بالا ببرند که ادعای نادرستی است و چه بسا حتی در فرایندِ‌ تقاضا تأخیر ایجاد کنند یا اساساً آن را تحویل ندهند.

بعضی دیگر وعده ی بلیطِ رایگانِ هواپیما یا دیگر مزایا (نظیرِ ارسالِ تقاضا طیِ سالهای آینده یا وجوهِ نقد) را به برندگان می دهند. هیچ تضمینی برای این ادعاها وجود ندارد، و این مؤسسات به هزار و یک دلیل از عمل به وعده های خود سر باز می زنند. به متقاضیان توصیه می شود تنها از طریقِ وبسایتهای رسمیِ دولتِ آمریکا که آدرسِ آنها به .gov. ختم می شود اقدام نمایند.

کلاهبرداریِ ایمیلی در لاتاریِ گرین کارت

یکی دیگر از راههای شیادی در این لاتاری این است که کلاهبرداران با وانمود به اینکه از کارمندانِ وزارتِ خارجه یا دیگر ارگانهای دولتی هستند به قربانیانِ بالقوه ایمیل بزنند و از آنها بخواهند به عنوانِ بخشی از «هزینه ی رسیدگی»، مبلغی را به صورتِ آنلاین منتقل یا واریز کنند.

این ایمیلهای جعلی با هدفِ سرقتِ پول از قربانیانِ ساده‌لوح طراحی می شوند. فرستندگان برای شباهتِ هرچه بیشترِ ایمیل هایشان به مکاتباتِ دولتیِ رسمی اغلب از ایمیل ها و لوگوهای قلابی استفاده می کنند. یک راهِ ساده برای تشخیصِ اینکه کدام ایمیل جعلی است این است که به «.gov.» ختم نشود.

یکی از شایعترین ایمیلهای جعلی آنهایی است که از گیرنده می خواهد مبلغی را با استفاده از وسترن یونیون (Western Union) به حسابِ فردی (اسامی مختلف است) در لندن، میدانِ فرمانداری (Grosvenor Square)، ساختمانِ ۲۴ واریز کند.

این ایمیل ها از آدرسهای مختلفی فرستاده می شوند و خود را از سوی وزارتِ خارجه ی آمریکا جا می زنند. وزارتِ امنیتِ داخلی در سایتِ خود اطلاعاتی درموردِ این کلاهبرداریِ ایمیلی و نحوه ی گزارشِ ایمیلهای جعلی به مراجعِ ذیربط منتشر کرده است.

دولتِ آمریکا نیز درباره ی این نوع از کلاهبرداری یا اقداماتِ سودجویانه ی مشابهِ آن هشدارهایی را منتشر کرده است.