واکنش پمپئو به تعیین پاداش برای اخلال در کار سپاه: اولین بار است که چنین اقدامی را علیه نهاد دولتی به کار می گیریم
۱۴ شهریور ۱۳۹۸تلفات طوفان سهمگین دوریان به ۳۰ نفر رسید
۱۴ شهریور ۱۳۹۸شاتل فضایی چَلِنجِر - ماموریت STS-51-L
1986-01-28
شاتل فضایی چَلِنجِر در جریان ماموریت STS-51-L، 73 ثانیه بعد از پرتاب و در حالی که در ارتفاع 15 کیلومتری از سطح زمین قرار داشت، نابود گردید. در این حادثه چلنجر که با سرعت 1.8 ماخ در حال حرکت بود، ناگهان به پهلو و در مسیر حرکت باد تغییر وضعیت داده و بعد از طی مسافتی متلاشی شد. در این سانحه، تمامی هفت سرنشین فضا پیما جان خود را از دست دادند.
شاتل فضایی کلمبیا - ماموریت STS-107
2003-02-01
ماموریت فضاییX-15 Flight 191
1967-11-15
این امر باعث دستپاچگی خلبان و از دست رفتن کنترل فضاپیما گردید. در ارتفاع 266000 پایی (50.4 مایلی و یا 81.1 کیلومتری) از سطح زمین, سفینه شروع به حرکت در یک مسیر دایره ای همراه با چرخش های شدید به دور خود نمود. گرچه خلبان کنترل هواپیما را مجددا بدست گرفت اما فضاپیما که سرعت آن برابر با 4.7 ماخ بود با یک شیرجه معکوس و در حالی که وارونه به سمت زمین حرکت می کرد، سرنگون شده و با زمین برخورد نمود.
ماموریت آپولو 1
27 ژانویه 1967
در طی این تست پروازی موسوم به "plugs-out" که جهت آمادگی برای پرتاب برنامه ریزی شده شاتل در 21 فوریه انجام می گرفت، تمامی سه نفر خدمه پروازی جان خود را از دست دادند.
فضاپیمای SpaceShipTwo VSS Enterprise - ماموریت VSS EnterprisePF04
31 اکتبر 2014
هنگامی که فضاپیمای SpaceShipTwo VSS Enterprise در حین انجام یک تست پروازی قدرتی درون اتمسفری در آسمان کالیفرنیا متلاشی شد مایکل آلسبِری جان خود را از دست داد و پیترسیبُلد به شدت زخمی شد. این سانحه بدلیل بکارگیری زودهنگام سیستم گلایدری رخ داد.
پروژه فضایی جیمنای آ6
12 دسامبر 1968
درپروژه های فضایی سرنشین دار ایالات متحده این اولین حادثه در نوع خود می باشد که در آن موتور خاموش می شود. ماهواره جیمنای 7 که در مدار 185 مایلی (298 کیلومتری) از سطح زمین و دقیقا در بالای تاسیسات فضایی Missile Row به دور زمین می چرخد، واقعه را ثبت کرده و گزارش کرده که توانسته دودهای خروجی از موتور را قبل از خاموش شدنش بطور واضح ببیند.
پروژه فضایی جیمنای 8
17 مارس 1966
پس از آن که سرعت چرخش فضاپیما به یک دور در ثانیه رسید، خلبان آرمسترانگ توانست از" سیستم اصلی کنترل وضعیت فضاپیما" به " سیستمِ ورود مجدد" سویچ کند و بتواند کنترل سفینه را بدست بگیرد. طبق دستورالعمل های ماموریت های فضایی، درچنین مواقعی که فضاپیما از پیشرانه های ورود مجدد به جو زمین استفاده می کند، سفینه باید در کوتاه ترین زمان ممکن بر سطح زمین فرود آید، و بدین ترتیب ماموریت به پایان می رسد.
آپولو 12
14 نوامبر 1969
چهار حسگر گرمایی واقع در بیرون ماژول Lunar Module بطور کامل در آتش سوخته و از بین رفتند و همچنین چندین عدد از تجهیزات اندازه گیری متعلق به " سیستم کنترل واکنشی فضاپیما" بطور موقت از کار افتادند. سیستم برق رسانی از طریق سلول های سوختی چند دقیقه بعد به مدار بازگشت. فضانوردان واقع در فضاپیما مجبور شدند قبل از فعال سازی موتور های مرحله سوم و قبل از عزیمت به ماه، مدت زمان بیشتری را در مدار زمین بمانند تا از کارکرد صحیح سفینه اطمینان حاصل کنند.
آپولو 13
11 آپریل 1970
در جریان پرتاب فضاپیمای ساترن 5 و در مرحله دوم پرتاب، یکی از پنج موتور زودتر از موعد مقرر خاموش شد.
در حقیقت موتور مرکزی دو دقیقه زودتر خاموش شد و در نتیجه بقیه موتورها برای جبران این مشکل در مراحل دوم و سوم جمعا بمدت 34 ثانیه بیشتر از حد استاندارد روشن ماندند.
بعدتر مشخص شد که خاموش شدن زودهنگام موتور به دلیل "نوسانات پوگو" درآن بوده است.
فضاپیما توانست خود را به مدار پروازی برساند و در نتیجه به هدف خود یعنی قابلیت پرواز مداری اطراف ماه نائل شود.
آپولو 13
13 آپریل 1970
ترکیدن محفظه اکسیژن مایع باعث شد ماژول خدمات نتواند نیروی الکتریکی لازم را تولید کند و در نتیجه به فضا پیما که در مسیر رفتن به سمت ماه بود صدمه وارد کند. با این وجود سرنشینان فضاپیما توانستند به سلامت به زمین بازگردند. آن ها با این که سفینه فرماندهی را از دست دادند اما با استفاده از سفینه ماه نشین بعنوان یک قایق نجاتکه در سفرهای فضایی برای کمک به جان افراد و بازگشت به زمین طراحی شده است، توانستند از مهلکه جان سالم بدر ببرند.
فضاپیمای چلنجر - STS-51-F
29 جولای 1985
5 دقیقه و 45 ثانیه قبل از پرتاب، یکی از سه موتور اصلی فضاپیمای چلنجر بدلیل دمای بالا زودتر از موعد مقرر خاموش شد. در همان زمان، دومین موتور اصلی نیز تقریبا به همین دلیل از کار افتاد اما این مورد از چشمبخشکنترل کننده پرواز دور نمایند و با اقدام سریع و به موقع آنان مشکل حل شد.
ماهواره پیشرفته ارتباطی - STS-51
12 سپتامبر 1993
فضاپیمای شاتل STS-93
23 ژولای 1999
راکت دلتا
14 آپریل 1964
در تکمیل قسمت سوم یک راکت دلتا ماهواره ای با نام "رصدخانه خورشیدی حرکت کننده در مدار" در طی عملیاتی در یک ساختمان تاسیساتتست چرخش مداری در منطقه ای با نام کیپ کندی به آن اضافه شد. در جریان این عملیات که 11 کارگر در محل حضور داشتند 205 کیلوگرم از سوخت جامد مربوط به مرحله سوم منفجر شد.
تیتان 4
9 سپتامبر 1990
در تکمیل قسمت سوم یک راکت دلتا ماهواره ای با نام "رصدخانه خورشیدی حرکت کننده در مدار" در طی عملیاتی در یک ساختمان تاسیساتتست چرخش مداری در منطقه ای با نام کیپ کندی به آن اضافه شد. در جریان این عملیات که 11 کارگر در محل حضور داشتند 205 کیلوگرم از سوخت جامد مربوط به مرحله سوم منفجر شد.
تست موتور فضاپیمای Spaceship Two
26 جولای 2007
در جریان تست سیستم های راکت که بوسیله شرکت Scaled Composites انجام پذیرفت در هنگام تست تزریق دی نیتروژن منوکسید، انفجار رخ داد.
ماهواره ونگارد تی وی 3
6 دسامبر 1957
تنها چند ثانیه پس از پرتاب در منطقه کیپ کاناورال و در ارتفاع تقریبی چهار پایی از سطح زمین راکت به سطح زمین سقوط کرد.در کمال ناباوری، ماهواره نصب شده روی راکت توانست از این سانحه جان سالم به در ببرد و هم اکنون در موزه تحقیقاتی Smithsonian در معرض دید عموم قرار دارد.
آپولو 6
6 آپریل 1968
این نوسانات شامل تغییراتی در سیستم پیشرانه فضاپیما هستند که معمولا بدلیل میزان متغیر سوختی که به پیشرانه ها می رسد، رخ می دهد که این مساله به نوبه خود باعث یک پرتاب غیرپایدار شده و ممکن است در خاموش شدن دو موتور از موتورهای شاتل ها تاثیر بگذارد.
بنابراین حتی اگر فضا پیما بتواند با موفقیت به فضا راه یابد باز هم این معضل نشان داده که ممکن است برای فضانوردان چندان بی خطر هم نباشد.
ماهواره هواشناسی GOES-G
3 می 1986
طبق برنامه قرار بود یک ماهواره هواشناسی با نام GOES-G به فضا فرستاده شود، اما لحظاتی بعد از پرتاب، صاعقه با راکتی که این ماهواره را حمل می کرد برخورد نمود و نقص الکتریکی حاصله باعث شد راکت با سرعت زیادی به سمت زمین برگردد.
ناسا توانست راکت را قبل از برخورد با سطح زمین نابود کند.
فضاپیمای دلتا 2
17 ژانویه 1997
نیروهای هوایی ایالات متحده قصد داشت که یک ماهواره با عنوان GPS IIR-1 را به مدار بفرستد و دلتا 2 برای این منظور در نظر گرفته شد، اما بدلیل یک ترک بسیار باریک در لوله جداری، بوستر راکت با آسیب شدید فیزیکی مواجه شده و از بین رفت.
در نتیجه سوخت مایع و جامد استفاده نشده از فضاپیما به پایین سرازیر شد و باعث نابودی تجهیزات گرانقیمت، ساختمان ها و خودروهای پارک شده در زیر آن شد.
راکت فالکن 9
28 ژوئن 2015
هنگامی که شرکت اسپیس ایکس توانست قدرتمندترین راکت موجود در دنیا را اوایل امسال به سوی آسمان ارسال کند، احتمالا الیلان ماسک به خود خیلی بالیده است اما واقعیت این است که این پرتاب برای ایلان ماسک که در آفریقای جنوبی متولد شده است، با موفقیت پیش به نرفت.
در سال 2015، شرکت تصمیم گرفت راکت فالکن 9 را به فضا روانه کند تا بتواند تجهیزات مورد نیاز پایگاه هوایی بین المللی را به آن برساند، اما سه دقیقه بعد از پرتاب، راکت منفجر شد و ماموریت ناتمام ماند.
در عرض ده ثانیه راکت منفجر و تکه تکه شد. کپسول دراگون حاوی سوخت مرکزی به داخل اقیانوس سقوط کرد.
مهندسان مرکز پایگاه فضایی کندی با بررسی حادثه به این نتیجه رسیدند که دلیل حادثه، ترکیدن محفظه نگهدارنده اکسیژن مایع واقع در قسمت بالایی فالکن 9 بوده است، البته در این گزارش، ساختار نادرست راکت نیز بعنوان یکی دیگر از متهمان این حادثه معرفی شده بود.
ماهواره گلوری
مارس 2011
ناسا یک ماهواره 424 میلیون دلاری به نام گلوری را برای اهداف هواشناسی در تاریخ مارس سال 2011 به فضا پرتاب نمود، اما راکت Taurus XL حامل این ماهواره با ورود به جو با مشکلاتی مواجه شد. دماغه مخروطی شکل راکت نتوانست از موشک جدا شود و در نتیجه راکت به آب های اقیانوس آرام سقوط کرد.
راکت Starship SN9
فوریه 2021
به گزارش روزنامه دیلی میل، پس از بارها تأخیر و تنش میان اداره هوانوردی فدرال آمریکا (FAA) به دلیل نقض مجوز، اسپیس ایکس نمونه اولیه راکت استارشیپ به نام SN۹ را از مقر خود در بوکاچیکا در حوالی ایالت تگزاس به هوا پرتاب کرد که به شدت با زمین برخورد کرد.
راکت SN۹ که به سه موتور رپتور مجهز شده تا ارتفاع ۶.۱ مایلی (۱۰ کیلومتری) اوج گرفت و با افزایش ارتفاع موتورهای خود را یکی پس از دیگری به نوبت برای آماده شدن برای فرود خاموش کرد.