در روزگارانِ گذشته، بعضی از زیباترین شهرهای دنیا در ساحلِ غربیِ آمریکا قرار داشتند، اما اکنون همان شهرها تبدیل شده اند به منجلابی از کثافت و زباله و موادِ مخدر، آن هم درست جلوی چشمانِ ما. سان فرانسیسکو معروف است به مرکزِ صنعتِ تکنولوژی، و لس آنجلس بزرگترین تولیدکننده ی صنعتِ سرگرمی است. اما با این همه، این دو شهر این روزها بابتِ مسائلِ دیگری در سرتاسرِ دنیا خبرساز شده اند. همین الآن نزدیک به یک چهارمِ بی‌خانمانهای کشورِ آمریکا در ایالتِ کالیفرنیا زندگی می کنند، و روز به روز بر تعدادشان افزوده می شود. وقتی در خیابانهای سان فرانسیسکو  یا لس آنجلس قدم می زنید، محال است با بازارهای روبازِ موادِ مخدر، کوههای عظیمِ زباله، سرنگ‌های دورانداخته و کپه های مدفوعِ انسانی که در همه جا به چشم می خورند مواجه نشوید. الآن که اقتصادِ آمریکا هنوز نسبتاً باثبات است این وضعِ آن است، وای به حالِ وقتی که اقتصاد بی ثبات گردد!

در سان فرانسیسکو، از سالِ 2017 جمعیتِ بی خانمانان 17 درصد رشد کرده است. زمانی که یکی از مسئولانِ سازمانِ ملل پای در خیابانهای این شهر گذاشت، از آنچه مشاهده کرد به شدت وحشت افتاد...

هنگامی که لیلانی فرحه در ماهِ ژوئن از سان فرانسیسکو بازدید می کرد، می دانست که این شهر به داشتنِ کمپهای بی‌خانمانان معروف است. فرحه که چهار سال بود در مقامِ گزارشگرِ ویژه ی سازمانِ ملل در زمینه ی مسکنِ مناسب فعالیت می کرد، پیشتر از زاغه های بمبئی، دهلی، مکزیکوسیتی، جارکارتا و مانیل نیز دیدن کرده بود. به گفته ی او، بحرانِ سان فرانسیسکو با اوضاعِ این شهرها قابلِ مقایسه است.

من خودم هیچگاه به بمبئی، دهلی، مکزیکوسیتی، جارکارتا یا مانیل نرفته ام، و برای همین ناگزیر به گفته های خانمِ فرحه را درموردِ وضعیتِ این شهرها اتکا می کنم.

چطور ممکن است در یکی از ثروتمندترین شهرهای آمریکا چنین وضعیتی حاکم باشد؟

متأسفانه سان فرانسیسکو تا حدِ زیادی خود مقصرِ این وضع است. موادِ مخدر هر روز آزادانه خرید و فروش می شوند، آن هم درست در مرکزِ شهر؛ و مسئولانِ شهری هم کاملاً از این قضیه آگاهند...

برای واکاویِ کانونِ این بحران، اخیراً نیویورک تایمز تحقیقاتی را آغاز کرد تا کثیف ترین بلوکِ‌ این شهر را پیدا کند. این نشریه ابتدا از آمارگیرانِ خود خواست تا فهرستی از خیابانهای شهر را که شهروندان بیشترین شکایت را درموردِ نظافتِ پیاده‌روهای آنها دارند جمع آوری کنند. مشخص شد که خیابانِ Hyde که دارای 300 بلوک است، با بیش از 2200 شکایت طیِ ده سالِ گذشته بیشترین موردِ شکایت را داشته است.

بازدید از این بلوک همان و دیدنِ منظره ی دردناکِ معتادانِ موادِ مخدر و بیمارانِ ذهنیِ ساکنِ این بلوک همانا. خیلی از آنها جزءِ جمعیتِ عظیمِ بی‌خانمانانِ این شهر هستند. در طولِ روز، مصرف‌کنندگانِ مواد میزبانِ فروشندگانی می شوند که در ملأِ عام اقدام به فروشِ هروئین، کراک کوکائین و شیشه در پیاده رو ها می کنند.

مسئولان اگر واقعاً بخواهند می توانند خرید و فروشِ مواد را متوقف کنند.

هرکجا بازارِ معامله ی موادِ غیرقانونی داغ باشد، خواه ناخواه جرایمِ نقصِ اموال (سرقت و آسیب به اموال) نیز به وفور مشاهده می شود. در حالِ حاضر در هیچ شهرِ آمریکا به اندازه ی سان فرانسیسکو نرخِ نقصِ اموال بالا نیست...

سان فرانسیسکو در جرایمِ نقصِ اموال در کلِ کشور حرفِ اول را می زند. سرقت، دستبرد، و تخریبِ اموال بخشی از این نوع جرایم است. بیش از همه، نرخِ دستبرد به خودرو خیره کننده است: در سالِ 2017، بیش از 30000 مورد از این جرم گزارش شده است، و میانگینِ فعلیِ آن روزانه 51 مورد است. سایرِ تخلفاتِ کوچکتر  نظیرِ دادوستدِ مواد، مزاحمتِ خیابانی، برپاییِ چادر، بدن‌نمایی، مستی در ملأِ عام، حمله ی فیزیکی، و آشوبگری نیز شایع هستند.

در لس آنجلس نیز اوضاع بهتر از این نیست. راستش را بخواهید، از نظرِ خیلی ها حتی لس آنجلس وضعیتِ بدتری دارد.

جمعیتِ بی‌خانمان در این شهر 16 درصد نسبت به سالِ گذشته رشد داشته است و محله ها را یک به یک دارد دربرمی‌گیرد. لس آنجلس روزگاری یکی از زیباترین شهرهای دنیا بود، اما اکنون دارد به خرابشده ای تبدیل می شود که آن سرش ناپیداست.

تا نیم قرنِ پیش اگر کسی پیش‌بینی می کرد که ایستگاهِ پلیس یا شهرداریِ لس آنجلس در معرضِ شیوعِ تیفوسِ شپشی قرار خواهد گرفت، دیگران در عقلِ او شک می کردند. هرچه باشد، شهری که سیستمِ آزادراهِ مدرن را به ما ارزانی داشته محال است به قسطنطنیه ی قرنِ ششمِ میلادی در عهدِ ژوستینین شباهت پیدا کند. با این همه، شیوعِ تیفوس و هپاتیتِ عفونیِ A اتفاقی است که این روزها در خیابانهای کالیفرنیا در حالِ وقوع است. پیاده روهای شهرهای بزرگِ این ایالت مملو از سوزنهای مستعمل، مدفوعِ انسانی، و زباله هستند. کارشناسانِ بهداشت هشدار می دهند که سهل‌انگاریِ مسئولانِ شهری موجب شده است تا (با افزایشِ بلای ویرانگرِ ککها، شپشها و موشها) زمینه برای بازگشت به دورانِ تاریکِ شیوعِ طاعون یا بدتر از آن فراهم شود.

محله ی اسکید راو (Skid Row) کانونِ مشکلِ بی‌خانمانی در لس آنجلس است و من جداً توصیه می کنم اگر می خواهید شخصاً صحت و سقمِ این قضیه را بررسی کنید هیچگاه پا به این منطقه نگذارید.

باورش سخت است که در سالِ 2019 مردمِ آمریکا واقعاً در چنین شرایطی زندگی می کنند، آنچه در زیر می خوانید چیزی است که یک گزارشگر در حینِ بازدید از این محله شاهدش بوده است:

اگر بخواهید بدانید بحرانِ بی‌خانمانها در کالیفرنیا تا چه حد وخیم است، کافی است چهار مایلِ مربع از خیابانِ Main در مرکزِ لس آنجلس به سمتِ شرق بپیچید. این منطقه که به اکسید راو معروف است، مدتهاست سکونتگاهِ فقیرترین ساکنانِ شهر است و این روزها بیشتر به کابوسی هولناک شباهت دارد.

ساکنان در چادرهایی می خوابند که با سرنگهای مستعمل و مدفوع احاطه شده است، اثاثیه ی آنها در سطلهای آشغال و چرخ‌دستی های خرید چپانده شده. برخی هایشان با برزنت برای خود سایه بان ساخته اند و برخی دیگر از نزدیکترین تیرِ برق برای خود برق کشیده اند. برخی ساکنین از موشهای ولگردِ پیاده روها تیفوس گرفته اند. حتی یکی از ساکنین را دیدم که با آبی که از یک شیرِ آتش‌نشانیِ شکسته نشت می کرد مشغولِ استحمام بود.

اینجا جایی است که اگر خیلی مواظب نباشیم بقیه ی مردمِ کشور نیز از آن سر در خواهند آورد. پیامدهای بد معلولِ سیاستهای بد است، و مدیرانِ ما مدتهای مدیدی است که کشور را به این مسیرِ غلط انداخته اند.

اکثرِ مسئولانِ ما به جای یافتنِ ریشه های این معضل، گویا عقیده دارند که درگیر شدن در تجربه های اجتماعیِ عجیب و غریب راهی برای حلِ مشکلاتِ ماست.

برای مثال، شهردارِ لس آنجلس، اریک گارستی، بر این عقیده است که می توان مشکلِ بی خانمانان را با ساختِ خانه های نقلی در حیاط خلوتِ‌ خانه های شخصی حل کرد...

بخشی از رسالتِ ما به انجام رساندنِ طرحی آزمایشی است که مجموعه ی خیریه ی بلومبرگ (Bloomberg Philanthropies) هزینه ی میلیون دلاریِ آن را تقبل کرده است. این طرح به صاحب‌خانه ها کمک می کند واحدهایی را در حیاطِ خلوتِ ملکِ شخصیِ خود نصب کنند. آنها در قبالِ مبلغی 10000 دلاری الی 30000 دلاری قادر خواهند بود از مستأجرانِ بی‌خانمان کرایه های اندکی دریافت کنند که حال یا از طریقِ بن یا با درآمدِ شخصی‌شان آن را تأمین کرده اند. شهرداری همچنین در نظر دارد تا از طریقِ ایجادِ فرایندی واسطه ای، برای صاحبخانه ها مستأجر و برای مستأجرها صاحبخانه جور کند.

آقای شهردار می گوید: «بحرانِ بی‌خانمانهای شهرِ ما اقتضا می کند که خلاقانه عمل کنیم». به گفته ی او اگر طرحِ حیاطِ خلوت جواب بدهد، می توان آن را در جاهای دیگر نیز پیاده سازی کرد.

بنابراین اگر شما در لس آنجلس زندگی می کنید، به زودی شاهدِ سرنگها و کپه های مدفوعِ انسانی خواهید بود که از اسکید راو به داخلِ حیاط خلوتهای منزلتان سرازیر خواهد شد.

در همین حال، در لس آنجلس هر شب مرگ عده ای از مردمِ بی خانمان را در آغوش می کشد. به آمارهای تکان دهنده ی زیر نگاهی بیندازید:

تعدادِ مردمِ بی خانمانی که در لس آنجلس جان می دهند بی سابقه است و در همین یک سالِ گذشته 918 نفر بوده است. جنازه ی آنها گاه در صندلی های اتوبوس، گاه در دامنه ی تپه ها، گاهی بر ریلهای راه آهن و گاه کنجِ پیاده روها پیدا می شود.

مرگ و میرِ بی خانمانها در پنج سالِ گذشته 76درصد رشد داشته است و از رشدِ جمعیتِ آنها پیشی گرفته است.

و سال به سال بحرانِ بی خانمانها وخیمتر می شود.

بافتِ جامعه ی ما به معنای واقعی پیشِ چشمانمان دارد از هم متلاشی می شود. همه ی ما شاهدِ این رخداد هستیم اما ظاهراً مدیرانِ ما از حلِ این مشکل کاملاً عاجزند.

اگر با همین وضع پیش برویم، خدا می داند در چند سالِ آینده چه بر سرِ کشورمان خواهد آمد. باشد که بیشتر بیندیشیم.