دستِ ترامپ رو شد: داستانِ واقعی و پنهانِ دونالد ترامپ-صعودی زیرکانه، سقوطی جانانه
۵ اسفند ۱۳۹۷
بازگشت کودک ۱۸ ماهه مهاجر به آغوش مادرش پس از یک ماه جدایی
۵ اسفند ۱۳۹۷
خشمِ سفید: حقیقتی ناگفته از تفکیکِ نژادیِ ما
White Rage: The Unspoken Truth of Our Racial Divide
برنده ی جایزه ی National Book Critics Circle Award
از پرفروشهای نیویورک تایمز
اثرِ برگزیده ی سالِ نیویورک تایمز
کتابِ غیرداستانیِ برگزیده ی سالِ واشینگتن پست
بهترین کتابِ Boston Globe در 2016
بهترین کتابِ غیرداستانیِ Chicago Review of Books در 2016
کارول اندرسون، تاریخ شناسِ تحسین شده، با برشمردنِ دستهای قدرتمندی که از زمانِ جنگهای داخلی تا دورانِ شکننده ی کنونی همواره با پیشرفتِ سیاهان در آمریکا مخالفت می کرده اند، به گفتگوهای جاریِ آمریکا پیرامونِ مسأله ی نژاد قالبی نو خواهد داد.
در آگوستِ 2014 که آتشِ اعتراضاتِ سیاهپوستان فرگوسن را فرا گرفت، گزارشگرانِ رسانه از طیف های مختلفِ ایدئولوژیک، از آن با عنوانِ «خشمِ سیاه» یاد کردند. در همان حال، کارول اندرسون طیِ یادداشتی جالبِ توجه در روزنامه ی واشینگتن پست، آنچه را اتفاق افتاده بود «خشمِ سفید» نامید. او خاطرنشان کرده بود: «همه ی حواسها به سمتِ شعله ها جلب شده، غافل از اینکه برافروزنده ی آن چه کسی بوده است.»
از 1865 یعنی زمانِ تصویبِ متممِ سیزدهم، هربار که سیاهپوستانِ آمریکایی در مشارکتِ همگانی در دموکراسیِ کشور سهمی نصیبشان شده است، سفیدپوستان با واکنش های حساب شده و سرسختانه ی خود این دستاوردها را از ایشان بازستانده اند. پایانِ جنگِ داخلی و دورانِ بازسازی مصادف شد با تصویبِ آیین نامه ی سیاهان (Black Codes: مجموعه ای از قوانین که ایالتهای جنوبِ کشور جهتِ بهره کشی و محدودسازیِ سیاهان به تصویب رساندند) و قانونِ جیم کرو (Jim Crow)؛ حکمِ تاریخیِ دادگاهِ عالی در پرونده ی 1954 Brown v. Board of Education (که در اصل با هدفِ رفعِ تفکیک نژادی از مدارس صادر شده بود) منجر به تعطیلیِ مدارسِ دولتی در جنوبِ آمریکا، و در عوض ایجادِ مدارسِ خصوصیِ مخصوصِ سفیدپوستان با صرفِ درآمدهای مالیاتی گردید؛ قانونِ حقوقِ شهروندی در 1964 و قانونِ حقِ رأی در 1965 واکنشی غیرمستقیم اما سفت و سخت را از سوی سفیدپوستان برانگیخت که معروف است به «استراتژیِ جنوب» و «مبارزه با موادِ مخدر»، که با توسل به آن میلیونها سیاهپوستِ آمریکایی از حقِ رأی محروم گردیده و نیکسون و ریگان به کاخِ سفید راه یافتند. و آنگاه، پیروزیِ نخستین رئیس جمهورِ سیاهپوستِ آمریکا منجر به بروزِ خشمِ سفیدی شد که به همان اندازه سرسختانه و بیرحمانه بود.
اندرسون حوادثِ اخیر را با آن مقاطعِ تاریخی که پیشرفتِ اجتماعیِ سیاهپوستانِ آمریکایی با مقاومتهای زیرکانه و آگاهانه مواجه می شد مربوط می داند و نقابِ ظاهریِ حمایت از دموکراسی، احساسِ مسئولیتِ مالی، و مقابله با کلاهبرداری را که مدتهاست بر اینگونه اقدامات خودنمایی می کند کنار می زند تا عقبه ی دیرینِ این خشمِ سفید بر همگان آشکار شود. خشمِ سفید با بیانی اقناعگر و پرشور، تاریخی را نقل می کند که در صحتِ آن تردیدی وارد نیست، و به بحثهایی که حولِ محورِ نژاد در آمریکا می چرخد جهتی نو و مهم می بخشد.
از پرفروشهای نیویورک تایمز
اثرِ برگزیده ی سالِ نیویورک تایمز
کتابِ غیرداستانیِ برگزیده ی سالِ واشینگتن پست
بهترین کتابِ Boston Globe در 2016
بهترین کتابِ غیرداستانیِ Chicago Review of Books در 2016
کارول اندرسون، تاریخ شناسِ تحسین شده، با برشمردنِ دستهای قدرتمندی که از زمانِ جنگهای داخلی تا دورانِ شکننده ی کنونی همواره با پیشرفتِ سیاهان در آمریکا مخالفت می کرده اند، به گفتگوهای جاریِ آمریکا پیرامونِ مسأله ی نژاد قالبی نو خواهد داد.
در آگوستِ 2014 که آتشِ اعتراضاتِ سیاهپوستان فرگوسن را فرا گرفت، گزارشگرانِ رسانه از طیف های مختلفِ ایدئولوژیک، از آن با عنوانِ «خشمِ سیاه» یاد کردند. در همان حال، کارول اندرسون طیِ یادداشتی جالبِ توجه در روزنامه ی واشینگتن پست، آنچه را اتفاق افتاده بود «خشمِ سفید» نامید. او خاطرنشان کرده بود: «همه ی حواسها به سمتِ شعله ها جلب شده، غافل از اینکه برافروزنده ی آن چه کسی بوده است.»
از 1865 یعنی زمانِ تصویبِ متممِ سیزدهم، هربار که سیاهپوستانِ آمریکایی در مشارکتِ همگانی در دموکراسیِ کشور سهمی نصیبشان شده است، سفیدپوستان با واکنش های حساب شده و سرسختانه ی خود این دستاوردها را از ایشان بازستانده اند. پایانِ جنگِ داخلی و دورانِ بازسازی مصادف شد با تصویبِ آیین نامه ی سیاهان (Black Codes: مجموعه ای از قوانین که ایالتهای جنوبِ کشور جهتِ بهره کشی و محدودسازیِ سیاهان به تصویب رساندند) و قانونِ جیم کرو (Jim Crow)؛ حکمِ تاریخیِ دادگاهِ عالی در پرونده ی 1954 Brown v. Board of Education (که در اصل با هدفِ رفعِ تفکیک نژادی از مدارس صادر شده بود) منجر به تعطیلیِ مدارسِ دولتی در جنوبِ آمریکا، و در عوض ایجادِ مدارسِ خصوصیِ مخصوصِ سفیدپوستان با صرفِ درآمدهای مالیاتی گردید؛ قانونِ حقوقِ شهروندی در 1964 و قانونِ حقِ رأی در 1965 واکنشی غیرمستقیم اما سفت و سخت را از سوی سفیدپوستان برانگیخت که معروف است به «استراتژیِ جنوب» و «مبارزه با موادِ مخدر»، که با توسل به آن میلیونها سیاهپوستِ آمریکایی از حقِ رأی محروم گردیده و نیکسون و ریگان به کاخِ سفید راه یافتند. و آنگاه، پیروزیِ نخستین رئیس جمهورِ سیاهپوستِ آمریکا منجر به بروزِ خشمِ سفیدی شد که به همان اندازه سرسختانه و بیرحمانه بود.
اندرسون حوادثِ اخیر را با آن مقاطعِ تاریخی که پیشرفتِ اجتماعیِ سیاهپوستانِ آمریکایی با مقاومتهای زیرکانه و آگاهانه مواجه می شد مربوط می داند و نقابِ ظاهریِ حمایت از دموکراسی، احساسِ مسئولیتِ مالی، و مقابله با کلاهبرداری را که مدتهاست بر اینگونه اقدامات خودنمایی می کند کنار می زند تا عقبه ی دیرینِ این خشمِ سفید بر همگان آشکار شود. خشمِ سفید با بیانی اقناعگر و پرشور، تاریخی را نقل می کند که در صحتِ آن تردیدی وارد نیست، و به بحثهایی که حولِ محورِ نژاد در آمریکا می چرخد جهتی نو و مهم می بخشد.
خشمِ سفید: حقیقتی ناگفته از تفکیکِ نژادیِ ما
White Rage: The Unspoken Truth of Our Racial Divide
برنده ی جایزه ی National Book Critics Circle Award
از پرفروشهای نیویورک تایمز
اثرِ برگزیده ی سالِ نیویورک تایمز
کتابِ غیرداستانیِ برگزیده ی سالِ واشینگتن پست
بهترین کتابِ Boston Globe در 2016
بهترین کتابِ غیرداستانیِ Chicago Review of Books در 2016
کارول اندرسون، تاریخ شناسِ تحسین شده، با برشمردنِ دستهای قدرتمندی که از زمانِ جنگهای داخلی تا دورانِ شکننده ی کنونی همواره با پیشرفتِ سیاهان در آمریکا مخالفت می کرده اند، به گفتگوهای جاریِ آمریکا پیرامونِ مسأله ی نژاد قالبی نو خواهد داد.
در آگوستِ 2014 که آتشِ اعتراضاتِ سیاهپوستان فرگوسن را فرا گرفت، گزارشگرانِ رسانه از طیف های مختلفِ ایدئولوژیک، از آن با عنوانِ «خشمِ سیاه» یاد کردند. در همان حال، کارول اندرسون طیِ یادداشتی جالبِ توجه در روزنامه ی واشینگتن پست، آنچه را اتفاق افتاده بود «خشمِ سفید» نامید. او خاطرنشان کرده بود: «همه ی حواسها به سمتِ شعله ها جلب شده، غافل از اینکه برافروزنده ی آن چه کسی بوده است.»
از 1865 یعنی زمانِ تصویبِ متممِ سیزدهم، هربار که سیاهپوستانِ آمریکایی در مشارکتِ همگانی در دموکراسیِ کشور سهمی نصیبشان شده است، سفیدپوستان با واکنش های حساب شده و سرسختانه ی خود این دستاوردها را از ایشان بازستانده اند. پایانِ جنگِ داخلی و دورانِ بازسازی مصادف شد با تصویبِ آیین نامه ی سیاهان (Black Codes: مجموعه ای از قوانین که ایالتهای جنوبِ کشور جهتِ بهره کشی و محدودسازیِ سیاهان به تصویب رساندند) و قانونِ جیم کرو (Jim Crow)؛ حکمِ تاریخیِ دادگاهِ عالی در پرونده ی 1954 Brown v. Board of Education (که در اصل با هدفِ رفعِ تفکیک نژادی از مدارس صادر شده بود) منجر به تعطیلیِ مدارسِ دولتی در جنوبِ آمریکا، و در عوض ایجادِ مدارسِ خصوصیِ مخصوصِ سفیدپوستان با صرفِ درآمدهای مالیاتی گردید؛ قانونِ حقوقِ شهروندی در 1964 و قانونِ حقِ رأی در 1965 واکنشی غیرمستقیم اما سفت و سخت را از سوی سفیدپوستان برانگیخت که معروف است به «استراتژیِ جنوب» و «مبارزه با موادِ مخدر»، که با توسل به آن میلیونها سیاهپوستِ آمریکایی از حقِ رأی محروم گردیده و نیکسون و ریگان به کاخِ سفید راه یافتند. و آنگاه، پیروزیِ نخستین رئیس جمهورِ سیاهپوستِ آمریکا منجر به بروزِ خشمِ سفیدی شد که به همان اندازه سرسختانه و بیرحمانه بود.
اندرسون حوادثِ اخیر را با آن مقاطعِ تاریخی که پیشرفتِ اجتماعیِ سیاهپوستانِ آمریکایی با مقاومتهای زیرکانه و آگاهانه مواجه می شد مربوط می داند و نقابِ ظاهریِ حمایت از دموکراسی، احساسِ مسئولیتِ مالی، و مقابله با کلاهبرداری را که مدتهاست بر اینگونه اقدامات خودنمایی می کند کنار می زند تا عقبه ی دیرینِ این خشمِ سفید بر همگان آشکار شود. خشمِ سفید با بیانی اقناعگر و پرشور، تاریخی را نقل می کند که در صحتِ آن تردیدی وارد نیست، و به بحثهایی که حولِ محورِ نژاد در آمریکا می چرخد جهتی نو و مهم می بخشد.
از پرفروشهای نیویورک تایمز
اثرِ برگزیده ی سالِ نیویورک تایمز
کتابِ غیرداستانیِ برگزیده ی سالِ واشینگتن پست
بهترین کتابِ Boston Globe در 2016
بهترین کتابِ غیرداستانیِ Chicago Review of Books در 2016
کارول اندرسون، تاریخ شناسِ تحسین شده، با برشمردنِ دستهای قدرتمندی که از زمانِ جنگهای داخلی تا دورانِ شکننده ی کنونی همواره با پیشرفتِ سیاهان در آمریکا مخالفت می کرده اند، به گفتگوهای جاریِ آمریکا پیرامونِ مسأله ی نژاد قالبی نو خواهد داد.
در آگوستِ 2014 که آتشِ اعتراضاتِ سیاهپوستان فرگوسن را فرا گرفت، گزارشگرانِ رسانه از طیف های مختلفِ ایدئولوژیک، از آن با عنوانِ «خشمِ سیاه» یاد کردند. در همان حال، کارول اندرسون طیِ یادداشتی جالبِ توجه در روزنامه ی واشینگتن پست، آنچه را اتفاق افتاده بود «خشمِ سفید» نامید. او خاطرنشان کرده بود: «همه ی حواسها به سمتِ شعله ها جلب شده، غافل از اینکه برافروزنده ی آن چه کسی بوده است.»
از 1865 یعنی زمانِ تصویبِ متممِ سیزدهم، هربار که سیاهپوستانِ آمریکایی در مشارکتِ همگانی در دموکراسیِ کشور سهمی نصیبشان شده است، سفیدپوستان با واکنش های حساب شده و سرسختانه ی خود این دستاوردها را از ایشان بازستانده اند. پایانِ جنگِ داخلی و دورانِ بازسازی مصادف شد با تصویبِ آیین نامه ی سیاهان (Black Codes: مجموعه ای از قوانین که ایالتهای جنوبِ کشور جهتِ بهره کشی و محدودسازیِ سیاهان به تصویب رساندند) و قانونِ جیم کرو (Jim Crow)؛ حکمِ تاریخیِ دادگاهِ عالی در پرونده ی 1954 Brown v. Board of Education (که در اصل با هدفِ رفعِ تفکیک نژادی از مدارس صادر شده بود) منجر به تعطیلیِ مدارسِ دولتی در جنوبِ آمریکا، و در عوض ایجادِ مدارسِ خصوصیِ مخصوصِ سفیدپوستان با صرفِ درآمدهای مالیاتی گردید؛ قانونِ حقوقِ شهروندی در 1964 و قانونِ حقِ رأی در 1965 واکنشی غیرمستقیم اما سفت و سخت را از سوی سفیدپوستان برانگیخت که معروف است به «استراتژیِ جنوب» و «مبارزه با موادِ مخدر»، که با توسل به آن میلیونها سیاهپوستِ آمریکایی از حقِ رأی محروم گردیده و نیکسون و ریگان به کاخِ سفید راه یافتند. و آنگاه، پیروزیِ نخستین رئیس جمهورِ سیاهپوستِ آمریکا منجر به بروزِ خشمِ سفیدی شد که به همان اندازه سرسختانه و بیرحمانه بود.
اندرسون حوادثِ اخیر را با آن مقاطعِ تاریخی که پیشرفتِ اجتماعیِ سیاهپوستانِ آمریکایی با مقاومتهای زیرکانه و آگاهانه مواجه می شد مربوط می داند و نقابِ ظاهریِ حمایت از دموکراسی، احساسِ مسئولیتِ مالی، و مقابله با کلاهبرداری را که مدتهاست بر اینگونه اقدامات خودنمایی می کند کنار می زند تا عقبه ی دیرینِ این خشمِ سفید بر همگان آشکار شود. خشمِ سفید با بیانی اقناعگر و پرشور، تاریخی را نقل می کند که در صحتِ آن تردیدی وارد نیست، و به بحثهایی که حولِ محورِ نژاد در آمریکا می چرخد جهتی نو و مهم می بخشد.
