امروز بلک‌فرایدی بود، اوج شلوغی فروشگاه‌ها. آخرین ساعت کاری فروشگاه تارگت (ساعت ۱۱ تا ۱۲ شب)، رفتیم اونجا برای خرید مقداری خوار و بار. شعبه‌ی بزرگی بود و حتماً امروز حسابی شلوغ بوده.

رفتیم برای پرداخت. متصدی، یک جوان امریکایی با ریش بلندِ بلوند بود که قیافه‌ش به مسلمان‌ها نمیخورد. یه کارتن کوچک توی سفارشات‌مون بود. پرسید اینو بذارم توی این پلاستیک‌های قرمزِ بزرگ یا می‌گیرید دست‌تون؟ گفتم پلاستیک بهتره.

- بعدی رو هم پس میذارم توی همین پلاستیک چون از یه نوع هستن.
- باشه خوبه
- میوه‌ها رو هم براتون میذارم توی یه پلاستیک کوچک، از این سفیدها.
- آره خوبه
- خب الآن دیگه این پلاستیک سفید پر شده. برای اینکه یه وقت پاره نشه بقیه رو میذارم توی یه پلاستیک سفید دیگه (لبخند)
- ممنون
- جمع هزینه‌ی امشب شما شد ۵۰ دلار... کارت رو لطفاً بکشید. حالا باید امضا کنید... حالا کارت رو بردارید. ایول، شبِ خوش و تعطیلات آخر هفته‌ی بهتری داشته باشید.
بینِ اخلاق و رفتارِ متصدیان فروشگاه‌هایی مثل تارگت (کلاس بالا) با فروشگاهی مثل والمارت (کلاس پایین) تفاوت زیادی وجود داره. واضحاً خوش خلقی در فروشگاه‌های پر زرق و برقی مثل تارگت و های‌وی، دیکته شده توسط مدیران این کمپانی‌ها به کارکنان و متصدیان‌شون هست. با این حال، این میزان از خوش‌خلقی که امشب دیدم، اونم در این شرایط و این روز سخت، یه اتفاق عجیب غریب بود.

وقتی سوار ماشین می‌شدم هنوز هنگ بودم که چطور یه نفر میتونه در چنین روز شلوغی و در ساعت پایانی شیفت کاری‌ش، اینجور با حسن خلق با مشتری رفتار کنه...