- جاده‌ها بسیار صاف هستن و به ندرت پیچ دارن. این، بخشی‌ش بخاطر اینه که عمده‌ی زمین‌های ایالت از مراتع پوشیده شده و کوه به ندرت داره. بخش دیگه‌ش به این علته که طراحی جاده‌ها با کمترین پیچ و منحنی انجام شده.

- تابحال چند صد مایل در ایالت‌های آیوا و مینه‌سوتا رانندگی کردم، حتی یک پلیس در جاده ندیدم. برعکس شهرها که حضور پلیس در اون‌ها پر رنگ هست، جاده‌هایی که تابحال رفتم بی‌پلیس بودن.

- علاوه بر نظم در رانندگی و کیفیت خودروها، یکی از نکات بسیار بسیار مهم در تعدادِ کمِ تصادفات‌شون رو این میدونم که سرعت اتومبیل‌ها در جاده، بسیار همگن و یکنواخت هست. یکی از علت‌های این مساله، مجهز بودن عمده‌ی خودروها به سیستم سرعت ثابت (کروز کنترل) هست. همین مساله باعث میشه نیاز به تغییر خط در جاده و سبقت گرفتن که عملی خطرساز هست، به نسبت ایران خیلی کمتر باشه.

- بسیاری از خودروها به چراغ‌های اتوماتیک مجهز هستن. یعنی سنسورهایی دارن که به تناسبِ روشنی و تاریکی هوا، نور چراغ‌های خودرو رو تنظیم میکنن.

- سبقت از راست در جاده‌ها آزاده. این مساله بی‌اشکال هست به شرطی که سرعت‌ اتومبیل‌ها همگن و متعادل باشه.

- پهنه‌های وسیعی از دشت، توربین کاری شده بود! منظورم توربین‌های عظیم بادی هستند، چیزی مثل نیروگاه بادی منجیل در گیلان. در مسیر شهر دی‌موین (مرکز ایالت آیوا) به اوماها (شهری در ایالت نبراسکا)، ده‌ها برابر نیروگاه منجیل، توربین نصب کرده بودند و در قسمت‌هایی از جاده، ۱۸۰ درجه که دور خودمون نگاه می‌کردیم، پر بود از توربین‌های چرخان. عکس‌ها و فیلم‌هایی که در ادامه قرار میدم گویا هستند...