البته که نه. در سراسرِ تاریخِ آمریکا، هردو حزبِ عمده ی این کشور تلاش کرده اند که با بازطراحیِ حوزه های انتخاباتی نتیجه را به نفعِ خود تغییر دهند. اما از آنجا که تقریباً در همه ی ایالتها تعیینِ حوزه ها برعهده ی قانونگذارانِ و فرماندارانِ ایالتی است، هر حزب باید پیش از آنکه به کژحوزه-بندی دست بزند این کرسی ها را در اختیار بگیرد. در انتخاباتِ نهاییِ سالِ 2010، جمهوریخواهان در سراسرِ کشور با قاطعیت پیروز شدند. در سالهای بعدی همین جمهوریخواهان کنترلِ اکثرِ فرمانداری های ایالات را به دست گرفتند. (البته، 11 ایالت هم بودند که هم مجلسِ قانونگذاران و هم فرمانداریِ آنها در دستِ دموکراتها بود، که دوتای آنها یعنی ایالتهای کالیفرنیا و واشینگتن، کارِ تعیینِ حوزه را به کمیسیونهای مستقل واگذار کردند). از این رو، جمهوریخواهان در این مقطعِ زمانی دستشان برای کژحوزه-بندی بسیار بازتر از دموکراتها بوده است. گذشته از آن، خیلی از این پیروزی هایی که نصیبِ جمهوریخواهان شد به لطفِ ایالتهای مهمِ موسوم به ایالتهای «شناور» بوده است که معمولاً هر یک از دو حزب به اندازه ی مساوی در آنها طرفدار دارد (نظیرِ اوهایو، ویرجینیا، کارولینای شمالی، و فلوریدا، به علاوه ی برخی از ایالتهای متمایل به دموکرات ها مانندِ میشیگان و پنسیلوانیا). این امر زمینه را برای کژحوزه-بندی کاملاً مهیا کرد و سبب شد تا ترکیبِ مساویِ مجلسِ نمایندگان به مجلسی با اکثریتِ قاطعِ جمهوریخواهان تبدیل شود. با این همه، دموکراتها هم از پای ننشستند و تلاش کردند تا در مریلند و ایلینوی از کژحوزه-بندی به نفعِ خود استفاده کنند. در مریلند، یکی از حوزه های جمهوریخواه عملاً از صحنه خارج شد، و دموکراتها توانستند از هشت کرسیِ این ایالت هفت تای آن را تصاحب کنند. در ایلینوی نیز دموکراتها حوزه ها را به گونه ای ترسیم کردند که در نتیجه ی آن چهار کرسی را توانستند در اختیار بگیرند، به طوری که سایتِ Christian Science Monitor این اقدام را «شجاعانه ترین حوزه بندیِ دموکراتها طیِ دهه های اخیر» نامیده است. این طراحیِ جدید هرچند به کارِ چندین جمهوریخواهِ مستقر خاتمه داد، اما نمی توان در مقایسه با سایرِ حوزه بندی ها آن را شاهکار دانست، زیرا رأیِ دموکراتها در این ایالت 58 درصد بود و 67 درصد از آنها هم به مجلس راه پیدا کردند، و لذا اختلافِ چندان فاحشی بینِ آراء و کرسی های تصرف شده به چشم نمی خورد.