مایکل سینگ:  مدیر ارشد امور خاورمیانه در شورای امنیت ملی ایالات متحده در زمان دولت جورج دبلیو بوش

نشریه آمریکایی فارن افرز در تحلیلی به قلم « مایکل سینگ» در تبیین و بررسی آینده مذاکرات وین و راهبرد ایالات متحده نسبت به ایران می نویسد: «  تهران از ایالات متحده تضمین هایی می خواهد که دولت بایدن در صورت تمایل نمی تواند ارائه دهد. اگر ایران همچنان به مواضع حداکثرگرایانه خود ادامه دهد، دولت بایدن باید تحریم‌های اقتصادی موجود را اعمال کند و گسترش دهد. چنین اقدامی باعث می گردد که مقامات ایرانی بر این تصور نباشند که انتقادات قبلی بایدن از رویکرد فشار حداکثری ترامپ به این معناست که در صورت عدم توافق، تحریم‌ها به سادگی تضعیف یا لغو می‌شوند.»

در بخش ذیل به نکات و گزاره های اصلی این یادداشت اشاره خواهیم کرد

• مواضع ایران در مذاکرات وین نشانگر آن است که محاسبات تهران نسبت به دوران امضای برجام تغییر کرده است، مقامات ایران بر این نظر هستند که لغو تحریم ها آن چیزی نیست که باید انجام شود. هم به این دلیل که شرکت های خارجی حتی در زمان اجرای برجام، تمایلی برای ورود مجدد به ایران را نداشتند و هم به این دلیل که لغو یکجانبه توافق برای ایالات متحده بسیار آسان می باشد. مقامات ایران ضمن شک و تردید نسبت به تمایلات دولت بایدن در لغو تحریم ها، امید زیادی به روابط رو به رشد ایران با چین به عنوان وزنه‌ای در مقابل فشار اقتصادی آمریکا دارند.
• مقامات ایرانی ممکن است بر این نظر باشند که بازگشت به توافق هسته ای نسبت به سایر گزینه های بدیل از اهمیت پایین تری برخوردار باشد. دولت بایدن شاید بتواند با توسعه یک پلن بی شرایط را تغییر دهد. این پلن باید به طوری تنظیم شود که اگر ایران با گزینه دیپلماتیک مخالفت کند و فعالیت هسته ای خود را توسعه دهد، پیامدهای شدیدتری خواهد داشت. همچنین در چارچوب پلن بی، باید به مقامات ایران یک پیشنهاد دیپلماتیک ارائه گردد؛ مبنی بر اینکه از طریق همراهی با تلاش‌های دیپلماتیک در راستای حل و فصل موضوع هسته ای، شانس بیشتری برای بقا خواهند داشت.
• ایالات متحده باید بر تعهد خود به اجرای تحریم‌های دوران ترامپ علیه ایران و پر کردن شکاف در تحریم‌ها که در سال‌های اخیر پدیدار شده است، تأکید کند. مهمترین تحریم‌هایی که با مشکل روبرو شده و باید بر اجرای دقیق آن‌ها تاکید شود، فروش نفت ایران به چین است که از سال ۲۰۲۰ به میزان چشمگیری افزایش یافت. اگر ایالات متحده با شرکای خود هماهنگ تر عمل کند، تحقق چنین تصمیماتی آسان تر خواهد بود.  این مسئله می‌تواند منجر به تحمیل مجدد تحریم‌های اتحادیه اروپا و سازمان ملل شود که فشار را بر ایران افزایش خواهد داد.

نویسنده در بخش پایانی یادداشت می نویسد: «‌دولت بایدن باید خود را برای این احتمال آماده کند که فشار دیپلماتیک و اقتصادی برای بازداشتن ایران از دستیابی به سلاح هسته‌ای کافی نباشد. مقامات ایران قبلاً نشان داده اند که مایلند اجازه دهند مردم در این کشور به خاطر پیشرفت هسته ای، سختی‌های اقتصادی شدیدی را متحمل شوند. در نتیجه، ایالات متحده باید یک پیام واضح ارسال کند که مایل است از تحریم‌ها فراتر رفته و حمله نظامی را به عنوان آخرین راه حل برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای انجام دهد.»