در این مقایسه، به بررسیِ‌ تفاوتهای میانِ سیاستها و مواضعِ سیاسیِ دو حزبِ جمهوری‌خواه و دموکرات در مسائلِ مهمی همچون مالیات، نقشِ دولت، مستمری‌ها (تأمین اجتماعی، مدیکر)،‌ کنترلِ اسلحه،‌ مهاجرت، خدمات درمانی، سقطِ جنین، محیطِ زیست و نظارتها می پردازیم. این دو حزب اگرچه بر قلمروِ سیاسیِ آمریکا حکمفرما هستند اما در ایدئولوژی و آرمانهای خود با یکدیگر تفاوتهای عمده دارند.

جدول مقایسه

تاریخ دو حزب دموکرات و جمهوریخواه

حزبِ دموکرات ریشه در احزابِ آنتی‌فدرالیستی دارد که در دورانِ استقلالِ آمریکا از سلطه ی بریتانیا فعال بودند. توماس جفرسون، جیمز مدیسون و دیگر چهره های تأثیرگذاری که مخالفِ فدرالیستها بودند، در سالِ ۱۷۹۲ این احزاب را تحتِ حزبِ واحدی با نامِ دموکرات-جمهوریخواه (Democrat – Republican party) سازماندهی کردند.

از این بین، حزبِ جمهوریخواه جوانتر است. این حزب که در ۱۸۵۴ توسطِ فعالانِ مخالف با گسترشِ برده‌داری تأسیس شده بود، با انتخابِ آبراهام لینکلن، نخستین رئیس جمهورِ جمهوریخواه، به شهرت رسید. در تمامِ مدتِ جنگِ داخلیِ آمریکا و دورانِ بازسازی، این حزب بر آمریکا سیطره داشت و در اواخرِ قرنِ نوزدهم، توسطِ فراکسیونهای داخلی و به واسط ی رسوایی هایی که به بار آورد، تضعیف شد.

از زمانِ ایجادِ دودستگی میانِ حزبِ جمهوریخواه در انتخاباتِ ۱۹۱۲، حزبِ دموکرات همواره در موضعِ مخالف با جمهوریخواهان قرار گرفته است، چه در مسائلِ اقتصادی و چه در مسائلِ اجتماعی. از سالِ ۱۹۳۲، چپگراییِ فرانکلین روزولت در اقتصاد، که لیبرالیسمِ آمریکا قویّاً از آن متأثر است، بخشِ عمده ای از نقشه ی اقتصادیِ این حزب را شکل داده است. ائتلافِ موسوم به نیودیلِ وی دولتِ ملی را تا سالِ ۱۹۶۴ در کنترلِ خود داشت.

امروزه حزبِ جمهوریخواه حمایت از کسب‌وکار را در دستورِ کارِ خود قرار داده است، که مبتنی بر لیبرترینیسم و محافظه کاریِ مالی و اجتماعی است.

تفاوت ایدئولوژی ها

ایدئولوژیِ‌ جمهوریخواهان به مسئولیت‌پذیری، حقوق و آزادی های فردی متمایل است. در مقابل، دموکراتها بیشتر به برابری و مسئولیت‌پذیریِ اجتماعی/گروهی گرایش دارند.

با اینکه ممکن است دیدگاهِ افرادِ دموکرات و جمهوریخواه در برخی مسائل تفاوتهای جزئیِ متعددی با هم داشته باشد، اما آنچه در ادامه می آید تفاوتِ کلیِ موضعِ آنها در خصوصِ‌ بعضی از این مسائل است.

نقش دولت

یکی از تفاوتهای اساسیِ میانِ دموکراتها و جمهوریخواهها به نقشِ دولت مربوط می شود. دموکراتها معمولاً نقشِ فعالتری برای دولت در اجتماع قائلند و بر این باورند که مداخله ی دولت می تواند برابری را در زندگیِ مردم بهبود بخشد و در نیل به اهدافِ بزرگترِ فرصت و برابری کارساز باشد. این در حالی است که جمهوریخواهان معمولاً نقشِ کوچکی برای دولت قائلند؛ چه از نظرِ تعدادِ مردمی که باید در استخدامِ دولت باشند و چه از نظرِ نقش‌آفرینی ها و مسئولیت‌پذیری های دولت در اجتماع. آنان بزرگ بودنِ دولت را خسارت و مانعی در انجامِ امور می دانند. رویکردِ آنها کاپیتالیسمِ داروینی است که بر اساسِ آن، کسب‌وکارهای بزرگ باید در بازارِ آزاد باقی بمانند، بدونِ اینکه دولت بخواهد در آن مداخله و نظارتی داشته باشد.

برای نمونه، دموکراتها معمولاً از نظارتهای محیط‌زیستی و قوانینِ ضدِ تبعیض برای اشتغال حمایت می کنند. جمهوریخواهان اما غالباً چنین نظارتهایی را به ضررِ کسب‌وکار و رشدِ اشتغال می دانند چرا که از نظرِ آنان، اکثراً این قوانین دارای تبعاتی ناخواسته است. لذا طبیعی است که بسیاری از کاندیداهای جمهوریخواهِ ریاست جمهوری آژانسِ محافظت از محیطِ زیست‌ (EPA) را که یک نهادِ دولتی است به عنوانِ نمونه ای از آژانسهای «بی‌خاصیتِ» دولتی که باید تعطیل شوند، تمسخر می کنند.

یک نمونه ی دیگر طرحِ بن‌های غذایی است. جمهوریخواهانِ کنگره خواستارِ محدود شدنِ طرحِ کمک‌هزینه ی تأمینِ غذا (یا SNAP) هستند، در حالی که دموکراتها خواهانِ گسترشِ آنند. استدلالِ دموکراتها این است که بالا بودنِ نرخِ بیکاری سبب شده است تا خیلی از خانواده ها به این کمکها نیازمند باشند. جمهوریخواهان هم استدلال می کنند که در این طرح حقه‌بازی و سوء استفاده زیاد اتفاق می افتد و لذا تداومِ آن سببِ اتلافِ پول است. جمهوریخواهان همچنین خواستارِ مسئولیت‌پذیریِ فردیِ هرچه بیشتر هستند، برای همین میل دارند مقرراتی وضع کنند که ذینفعانِ طرحهای بهزیستی را ملزم کند تا هرچه مسئولیت‌پذیرتر باشند (نظیرِ آزمایشِ الزامیِ موادِ مخدر) و خودشان به دنبالِ کار بروند.

موضعِ دموکراتها و جمهوریخواهان در خصوص مسائل جنجالی

دموکراتها و جمهوریخواهان در بسیاری از مسائلِ جنجال‌برانگیز دیدگاههای مختلف دارند، که برخی از آنها در زیر آمده است. آنچه می خوانید نگرشهای غالب و کلیِ هر حزب است و باید توجه داشت که در هر حزب سیاستمدارانِ زیادی هستند که در این گونه مسائل دیدگاههای متفاوت و ظریف‌تری دارند.

نیروهای مسلح

جمهوریخواهان: ترجیح می دهند هزینه ی نظامی افزایش یابد و موضعِ سرسختانه تری در مقابلِ کشورهای نظیرِ ایران دارند و میلِ بیشتری به استفاده از گزینه ی نظامی.

دموکراتها: ترجیح می دهند هزینه های نظامی کاهش یابد و تمایلِ کمتری به استفاده از قدرتِ نظامی در مقابلِ کشاورهایی نظیرِ ایران، سوریه و لیبی دارند.

قوانین کنترل اسلحه

دموکراتها خواهانِ سختگیریِ بیشتری در زمینه ی کنترلِ اسلحه هستند؛ به عنوانِ مثال، با حقِ حملِ مخفیانه ی سلاح در مکانهای عمومی مخالفند. جمهوریخواهان با قوانینِ کنترلِ اسلحه مخالفند و قویاً از متممِ دوم (حقِ حملِ سلاح) و نیز حقِ حملِ مخفیانه ی سلاح حمایت می کنند.

سقط جنین

دموکراتها از حقِ سقطِ‌جنین و قانونی بودنِ آن حمایت می کنند. جمهوریخواهان عقیده دارند که سقطِ جنین نباید قانونی باشد و حکمِ قضاییِ Roe v. Wade مبنی بر قانونی بودنِ این عمل باید لغو شود. بعضی از جمهوریخواهان تا آنجا پیش رفته اند که با تسهیلاتِ ضدِ بارداری نیز مخالفت می کنند، از جمله با بیمه های درمانیِ اجباری‌ئی که روشهای ضدِ‌بارداری را پوشش می دهند.

اختلافِ نظرِ دیگری که در همین زمینه مطرح است تحقیقات پیرامونِ سلولهای بنیادیِ جنینی است، که دموکراتها با آن موافق و جمهوریخواهان مخالفند.

حقوق دگرباشان جنسی

دموکراتها عموماً از حقوقِ برابرِ هم‌جنس‌خواهان نظیرِ‌ حقِ ازدواج و پذیرشِ فرزند حمایت می کنند. جمهوریخواهان اما باور دارند که ازدواج باید بینِ زن و مرد تعریف شود و لذا از ازدواجِ هم‌جنس‌خواهان حمایت نمی کنند و حقِ پذیرشِ فرزندخوانده را برای آنان قائل نیستند.

دموکراتها از حقوقِ تراجنسیتی ها نیز حمایتِ بیشتری می کنند. این در حالی است که برای مثال،‌ دونالد ترامپ، رئیس جمهورِ جمهوریخواهِ آمریکا پس از حدوداً یک ماه از آغازِ به کارش،‌ قانونِ حمایت از دانش آموزانِ تراجنسیتی را که به آنها امکانِ استفاده از سرویس های بهداشتیِ‌ مخصوصِ تراجنسیتی ها را می داد لغو نمود.

حالا که ازدواجِ هم‌جنس‌خواهان در سراسرِ آمریکا قانونی است، نبرد به دیگر مسائلِ مشابه نظیرِ حقوقِ تراجنسیتی ها و قوانینِ ضدِ تبعیضِ حامیِ دگراندیشانِ جنسی کشیده شده است. برای مثال، دموکراتها خواهانِ قوانینی هستند که با فروشندگانی که از ارائه ی کالا و خدمات به مصرف‌کنندگانِ هم‌جنس‌خواه سرباز می زنند برخورد کند.

مجازات اعدام

در آمریکا اکثراً متفق‌اند که مجازاتِ اعدام باید قانونی باشد. با این حال، خیلی از دموکراتها هم با آن مخالفت می کنند و حزبِ دموکرات در نشستِ سالِ ۲۰۱۶ خواهانِ لغوِ مجازاتِ اعدام شده بود.

مالیات

دموکراتها حامیِ مالیاتِ‌ تصاعدی هستند؛ مالیاتِ تصاعدی یعنی اینکه اشخاصِ دارای درآمدِ بالاتر، درصدِ مالیاتی که باید پرداخت بکنند هم بیشتر باشد. این همان سیستمِ مالیاتی ئی است که هم اکنون دولتِ‌ فدرال بر اساسِ آن مالیاتِ بر درآمد را وضع می کند. برای مثال، درآمدهای تا ۱۰۰۰۰ دلار مالیاتِ ۱۰درصدی دارند اما درآمدهای بالای ۴۲۰۰۰ دلار مشمولِ مالیاتِ ۳۹.۶ درصدی می شوند.

جمهوریخواهان حامیِ کاهشِ مالیات برای فقیر و غنی هستند. آنها بر این عقیده اند که دولت هرقدر کوچکتر باشد به عایدیِ کمتری از محلِ مالیاتها برای بقای خویش نیاز دارد. بعضی از جمهوریخواهان موافقِ «مالیاتِ ثابت» هستند، به این معنا که همه ی مردم، صرفِ نظر از سطحِ درآمدشان، درصدِ یکسانی از درآمدِ خود را مالیات بدهند. از نظرِ آنان، بالاتر بودنِ نرخِ مالیات برای اغنیا نوعی جنگِ طبقاتی است.

حداقل دستمزد

دموکراتها طرفدارِ افزایشِ حداقل دستمزد هستند،‌ و از اعمالِ حداقل دستمزد در ایالتهای اصطلاحاً قرمز (عمدتاً جمهوریخواه) توسطِ دولتِ فدرال نیز حمایت می کنند. اکثرِ طرحهای دموکراتها امروزه با هدفِ افزایشِ حداقل دستمزدها از ساعتی ۷.۲۵ دلار به ۱۵ دلار ارائه می شود. استدلالِ آنها این است که حداقل دستمزد باید آنقدر بالا باشد که شخصی که تمام وقت کار می کند زیرِ خطِ فقر نباشد.

استدلالِ‌ جمهوریخواهان اما این است که افزایشِ حداقل دستمزد به کسب‌وکارها آسیب می زند، و سبب می شود کارگرانِ کمتری استخدام شوند. به علاوه رشدِ اقتصادیِ آحادِ جامعه را نیز کند می سازد. استدلالِ دیگرِ جمهوریخواهان این است که از آنجا که هزینه ی زندگی در هر ایالت متفاوت است، این تفاوت باید در قوانینِ‌ ناظر به حداقل دستمزد لحاظ شود نه اینکه در همه ی ایالتها دستمزدِ ۱۵ دلاری وضع شود (که از نظرِ آنان برای بعضی از ایالتها خیلی بالاست).

سیاست خارجی

سیاستِ خارجیِ آمریکا در طولِ تاریخ و صرفِ نظر از اینکه دولتِ دموکرات سرِ کار باشد یا جمهوریخواه، کمابیش ثابت بوده است. متحدانِ اصلیِ آمریکا همیشه قدرتهای غربی‌ئی نظیرِ  بریتانیا و فرانسه بوده اند. متحدانِ آمریکا در خاورمیانه نیز کشورهایی نظیرِ فلسطینِ اشغالی، عربستانِ سعودی و بحرین بوده و هستند.

با این وجود، با توجه به روابطی که دولتِ اوباما با برخی کشورها برقرار کرد، تفاوتهایی نیز به چشم می خورد. برای مثال، اسرائیل و آمریکا همواره اتحادی قوی با هم داشته اند. اما روابطِ اوباما با نتانیاهو، نخست وزیرِ رژیمِ‌ صهیونیستی، پرتنش بوده است. یکی از عواملِ اصلیِ این تنش سیاستِ دولتِ اوباما در قبالِ ایران بوده است. آمریکا در اولین دوره از دولتِ اوباما تحریمهای ایران را تشدید کرد. اما در دورِ دوم مذاکراتی را آغاز کرد که امکانِ بازرسیِ بین المللی از تأسیساتِ هسته ایِ ایران را فراهم می ساخت. آمریکا و ایران همچنین در خصوصِ تهدیداتِ داعش وجوهِ اشتراکی پیدا کردند. این آشتی موجبِ رنجشِ رقیبِ‌ دیرینه ی ایران یعنی اسرائیل شد، گرچه عملاً در اتحادِ مستحکمِ آمریکا و اسرائیل خللی ایجاد نکرد. جمهوریخواهانِ کنگره با توافق با ایران و لغوِ تحریمهای آن مخالف بودند. آنها همچنین از نتانیاهو دعوت کردند تا علیهِ این توافق سخنرانی کند.

کشورِ دیگری که دولتِ دموکراتِ اوباما در سیاستهای دیرینه ی خود در قبالِ‌ آن بازنگری کرد کوبا بود. رند پالِ جمهوریخواه از برقراریِ رابطه با کوبا حمایت کرد اما دیدگاهِ او موردِ تأییدِ اکثریتِ جمهوریخواهان نبود. جمهوریخواهانی نظیرِ مارکو روبیو و تد کروز که هر دو از نامزدهای ریاست جمهوری بودند آشکارا با عادی سازیِ ورابط با کوبا مخالفت کرده اند.

مهاجرت

اغلب از سیاستمدارانِ هر دو حزب می شنویم که می گویند: «سیستمِ مهاجرتیِ آمریکا معیوب است.» با این حال، دودستگیِ سیاسی آنقدر عمیق است که اجازه نمی دهد قوانینِ فراجناحی تصویب شوند و سیستمِ مهاجرتی را اصلاحی اساسی کنند.

مهاجران غیرقانونی

به طورِ کلی، حزبِ دموکرات به دلسوزتر بودن نسبت به مهاجران معروف است و قانونِ دریم (DREAM Act) که به مهاجرانِ غیرقانونی‌ئی که در کودکی به آمریکا مهاجرت کرده اند حقِ سکونتِ مشروط می دهد، در بینِ آنان از حمایتِ گسترده ای برخوردار است. این لایحه هیچگاه تصویب نشد اما دولتِ دموکراتِ اوباما برای برخی از مهاجرانِ غیرقانونیِ واجدِ شرایط مجوزهایی را صادر کرد.

اخراج

چه دولتهای دموکرات و چه دولتهای جمهوریخواه از اخراج استفاده و استقبال کرده اند. تعدادِ مهاجرانِ غیرقانونی‌ئی که در زمانِ اوباما اخراج شدند بیش از رؤسای جمهورِ پیش از اوست. در دولتِ ترامپ هم فرایندِ اخراج، اگر نگوییم سرعت گرفته، اما ادامه داشته است.

مهاجرت قانونی

جمهوریخواهان از مهاجرتِ قانونی ئی که شایسته‌سالار و منفعت‌طلبانه باشد حمایت می کنند. در کشورهایی نظیرِ کانادا و استرالیا که ویزای ورودِ قانونی را به افرادِ دارای مهارتهای موردِ نیاز و مفید به حالِ اقتصاد می دهند همین سیستم پیاده می شود. حال آنکه در ویزای «خانواده‌محور» این چیزها لحاظ نمی شود و ممکن است ویزا برای همه موجود نباشد. سیستمِ منفعت‌محور همچنین با ورودِ مهاجرانِ درمانده و بیچاره و بی‌نفعی که صرفاً به دنبالِ رهایی و آزادی از وضعِ کنونیِ خود هستند مخالف است.

حقوق شهروندی

آبراهام لینکلن به حزبِ جمهوریخواه تعلق داشت، لذا این حزب ریشه در آزادی های فردی و الغای برده داری دارد. گفتنی است ۸۲ درصدِ جمهوریخواهانِ سنای آمریکا به قانونِ حقوقِ شهروندیِ ۱۹۶۴(Civil Rights Act of 1964) رأی دادند، در حالی که فقط ۶۹ درصدِ دموکراتها به آن رأی دادند. شاخه ی جنوبیِ حزبِ دموکرات (در ایالتهای جنوبیِ آمریکا) شدیداً مخالفِ تصویبِ حقوقِ شهروندی بود.

با این حال، بعد از تصویبِ قانونِ حقوقِ شهروندی، نوعی وارونگیِ نقش اتفاق افتاد. تاد پوردوم (Todd Purdum)، نویسنده ی کتابِ «ایده ای که محقق شد» (An Idea Whose Time Has Come)، که درباره ی پشتِ پرده ی تصویبِ حقوقِ شهروندی است، در مصاحبه با NPR به این مطلب اشاره می کند:

سیگل (SIEGEL): چه تعداد از حزبِ جمهوریخواه در کنگره از لایحه ی حقوقِ شهروندی در آن زمان حمایت کردند؟ و چند نفر به پایان‌بخشی به اطاله ی بررسی رأی دادند؟

پوردوم:  عرض شود که رأیِ نهایی در سنا به این لایحه ۷۳ به ۲۷ بود، یعنی از ۳۳ نفر جمهوریخواه، ۲۷ نفر به آن رأی داده بودند. لذا از نظرِ درصدی، جمهوریخواهان بسیار بیشتر از دموکراتها از این لایحه حمایت کردند، چه در سنا و چه در مجلسِ نمایندگان.

سیگل: چیزی که در ابتدا شنیدیم این بود که چند هفته بعد از آنکه لیندون جانسون این لایحه را امضا می کند، جمهوریخواهان می روند و بری گلدواتر (Barry Goldwater) را برای انتخابات ریاست جمهوری نامزد می کنند، فردی جمهویخواه که علیهِ حقوقِ شهروندی رأی داده است. و دستاوردی که برجای گذاشته بودند را به باد دادند.

پوردوم: به نوعی می توان گفت که این سرآغازِ تغییرِ حزبِ جمهوریخواهِ لینکلن به حزبِ جمهوریخواهِ سفیدپوستان است؛ چیزی که بی تعارف تا همین امروز هم به ویژه در ایالتهای جنوبی پابرجاست و به وجهه ی حزبِ جمهوریخواه به عنوانِ یکی از ارکانِ انتخاباتِ ریاست جمهوری آسیب زده است.

به عقیده ی جمهوریخواهان، دیدگاهِ پوردوم مغالطه است،‌ چرا که گلدواتر از تلاشهایی که در گذشته برای تصویبِ قانونِ حقوقِ شهروندی و برای رفعِ تفکیکِ نژادی صورت گرفته بود حمایت کرده بود، اما از قانونِ ۱۹۶۴ خوشش نمی آمد زیرا به نظرِ او تعدّی به حقوقِ ایالتها بود.

در هر صورت، حقیقتِ موجود حاکی از آن است که اقلیتهایی همچون هیسپانیکها و سیاهپوستانِ آمریکایی خیلی بیشتر احتمال دارد که به دموکراتها رأی دهند تا به جمهوریخواهان. با این حال، جمهوریخواهانِ برجسته ای را هم داریم که سیاهپوست هستند، نظیرِ کولین پاول، کاندولیزا رایس، هرمن کین، کلارنس توماس، میشل استیل و آلان وست؛ یا هیسپانیک اند، مانندِ مارکو روبیو، تد کروز، آلبرتو گونزالس و بریان ساندوال.

قوانین شناسایی رأی دهندگان

گروههای فعال در حوزه ی آزادی های مدنی نظیرِ ACLU از جمهوریخواهان به علتِ وضعِ قوانینِ شناسایی بر رأی دهندگان انتقاد می کنند: جمهوریخواهان عقیده دارند که این قوانین برای جلوگیری از تقلبِ رأی دهندگان ضروری است در حالی که دموکراتها مدعی هستند که چیزی به اسمِ تقلب در بینِ رأی دهندگان وجود ندارد و این قوانین حقِ رأی را از سیاهپوستان و هیسپانیک هایی که معمولاً فقیرتر هستند و نمی توانند کارتهای شناسایی داشته باشند سلب می کند.

«جان سیاهان اهمیت دارد»

جنبشِ «جانِ سیاهان اهمیت دارد» (Black Lives Matter movement) جنبشی عموماً دموکراتیک است. از سوی دیگر، جمهوریخواهان بیشتر درباره ی تیراندازی به مأمورانِ پلیس ابرازِ نگرانی می کنند. در مجمعِ جمهوریخواهان در سالِ ۲۰۱۶ از افرادی که به دستِ مهاجرانِ غیرقانونی کشته شده بودند سخن به میان آمد و یک کلانتر از شعارِ «جانِ پلیس ها اهمیت دارد» (blue lives matter) رونمایی کرد. از سوی دیگر، مجمعِ دموکراتها انجمنی تشکیل داد برای تکریمِ مادرانِ مردان و زنانِ سیاهپوستی که در مواجهه با پلیس کشته شدند.

لوگوهای احزاب دموکرات و جمهوریخواه

فهرست ایالتهای قرمز و آبی

متأثر از پوششِ تلویزیونیِ انتخاباتهای ریاست جمهوری در گذشته، قرمز را رنگِ جمهوریخواهان و آبی را رنگِ دموکراتها می دانند. بنابراین، مثلاً منظور از ایالتهای قرمز ایالتهایی است که نامزدِ جمهوریخواهِ ریاست جمهوری در آنها برنده می شود.

حزبِ دموکرات، که زمانی در ایالتهای جنوبِ شرقیِ آمریکا غلبه داشت، اکنون قویترین حزب در ایالتهای شمالِ شرقی، ناحیه ی Great Lakes و نیز سواحلِ اقیانوسِ آرام (به ویژه سواحلِ کالیفرنیا) و هاوایی است. دموکراتها همچنین قویترین حزب در شهرهای بزرگند. اخیراً کاندیداهای دموکرات در بعضی از ایالتهای جنوبی نظیرِ‌ویرجینیا، آرکانزاس و فلوریدا و نیز ایالتهایی مثلِ کلرادو، مونتانا، نوادا و نیومکزیکو هم خوش درخشیده اند.

از سالِ ۱۹۸۰، پایگاهِ جغرافیاییِ جمهوریخواهان (ایالتهای اصطلاحاً قرمز) در جنوب و غربِ کشور قویتر و در شمالِ شرق و ساحلِ اقیانوسِ آرام ضعیفتر از همه بوده است. بیشترین نفوذِ سیاسیِ حزبِ جمهوریخواه در ایالتهای منطقه ی Great Plains به ویژه اوکلاهاما، کانزاس و نبراسکا و نیز در ایالتهای غربیِ آیداهو، وایومینگ و یوتا می باشد.

ایالتهای قرمز از ایالتهای آبی بیشتر است

در فوریه ی ۲۰۱۶، گالوپ گزارش داد که برای اولین بار پس از آمارگیریِ نخستینِ این مؤسسه، ایالتهای قرمز از ایالتهای آبی بیشتر شده اند.

نقشه ای که ایالتهای متمایل به جمهوریخواهان را به رنگِ قرمز و ایالتهای متمایل به دموکراتها را به رنگِ آبی نشان می دهد.

در ۲۰۰۸، ۳۵ ایالت به حزبِ دموکرات گرایش داشتند و این تعداد اکنون به ۱۴ ایالت تقلیل یافته است. در برخی زمانها، تعدادِ ایالتهای جمهوریخواه از ۵ ایالت به ۲۰ ایالت هم رسیده است. گالوپ ۱۶ ایالت را «رقابتی» نامیده است، به این معنی که به هیچ حزبی گرایش ندارند. وایومینگ، آیداهو و یوتا جمهوری‌خواه‌ترین ایالتها بوده اند و ورمونت، هاوایی و رودآیلند دموکرات‌ترین ایالات.

رئیس‌جمهوران مشهور جمهوریخواه و دموکرات

جمهوریخواهان از زمانِ ریاست جمهوریِ ریچارد نیکسون تا کنون (۴۸ سال) ۲۸ سال بر مسندِ کاخِ سفید تکیه داشته اند. رؤسای جمهورِ مشهورِ دموکرات عبارت بوده اند از: فرانکلین روزولت، که نیو دیل را در آمریکا باب کرد و ۴ دوره رئیس جمهور بود؛ جان اف. کندی، که در خلالِ حمله به خلیجِ خوکها و بحرانِ موشکیِ کوبا رئیس جمهور بود و در زمانِ ریاستِ خود ترور شد؛ بیل کلینتون، که از سوی مجلسِ نمایندگان استیضاح شد؛ و باراک اوباما و جیمی کارتر که هر دو برنده ی جایزه ی صلح نوبل بودند.

رؤسای جمهورِ مشهورِ جمهوریخواه عبارتند از: آبراهام لینکلن، که برده داری را لغو کرد؛ تدی روزولت، که به خاطرِ کانالِ پاناما شهرت دارد؛ رونالد ریگان، که به جنگِ سرد با گورباچوف پایان داد؛ و بوشِ پدر و بوشِ پسر در دورانِ معاصر. ریچارد نیکسون هم رئیس جمهورِ جمهوریخواهی بود که به دنبالِ رسواییِ واترگیت مجبور به استعفا شد.

برای مقایسه ی نامزدهای ریاست جمهوریِ دو حزب در انتخاباتِ‌ ۲۰۲۰ اینجا را ببینید: دونالد ترامپ در برابرِ جو بایدن.

سلطه بر کاخ سفید

این نمودار نشان می دهد که از سالِ‌ ۱۹۰۱ کدام حزب در کاخِ سفید مستقر بوده است. می توانید فهرستِ رؤسای جمهورِ آمریکا را در ویکی‌پدیا ببینید.

این سیرِ زمانی نشان می دهد که از ۱۹۰۱ تا زمانِ حاضر کدام حزب در کاخِ سفید مستقر بوده است. رؤسای جمهورِ جمهوریخواه به رنگِ قرمز و رؤسای جمهورِ دموکرات با رنگِ آبی مشخص شده اند.

جمعیت‌شناسیِ جمهوری‌خواهان و دموکراتها

در این نمودار، اطلاعاتِ جالبی ارائه شده درباره ی اینکه حمایت از هر حزب در هر نژاد، ناحیه و منطقه در انتخاباتِ میان‌دوره ایِ ۲۰۱۸ به چه صورت بوده است.

گروهِ تحقیقاتیِ Pew یکی از مؤسساتی است که به طورِ منظم از شهروندانِ آمریکا نظرسنجی می کند تا میزانِ حمایت از یا وابستگی به هر حزب را در میانِ گروههای جمعیتیِ مختلف مشخص نماید. برخی از تازه ترین نتایجِ آنها در زیر ارائه شده است.

گرایشهای حزبی بر حسبِ سن

به طورِ کلی حمایت از حزبِ دموکراتها بیشتر در رأی دهندگانِ جوانتر شایع است. هرچه سنِ جمعیت بالاتر می رود، حمایت از جمهوریخواهان پررنگتر می شود.

بر اساس جنسیت

به طورِ کلی، زنان به حزبِ دموکرات گرایش دارند، در حالی که در بینِ مردان حمایت از این دو حزب تقریباً نصفانصف است.

بر اساس نژاد

حمایت از احزاب می تواند در نژادها و قومیتهای مختلف نیز کاملاً متفاوت باشد. برای مثال، در انتخاباتِ ریاست جمهوریِ سالِ ۲۰۱۲، میت رامنی نامزدِ جمهوریخواه تنها ۶ درصد از آرائِ سیاهپوستان را جمع کرد، و در ۲۰۰۸ جان مک‌کین تنها ۴درصدِ آنها را از آنِ خود نمود.

بر اساس سطح تحصیلات

حمایت از دو حزبِ جمهوریخواه و دموکرات بر حسبِ تحصیلات نیز متفاوت می شود؛ حمایت از حزبِ دموکرات در بینِ فارغ التحصیلانِ دانشگاهی و نیز در بینِ دیپلمه ها و زیرِ دیپلمه ها دارند مشهودتر است.