ما در این مقاله ۱۲ نقشه Electoral College (هیئت انتخاب کنندگان رئیس جمهور) را به همراه توضیح کوتاهی از هر نقشه ارائه خواهیم کرد.

انتخابات ۱۹۶۴: جانسون بر گُلدواتر غلبه می کند

لیندون جانسون (Lyndon Johnson ) با کسب ۶۱.۱ درصد از آراء عمومی بر بری گُلدواتر (Barry Goldwater ) با ۳۸.۵ درصد آراء غلبه کرد.

1964. ما برای درک سیاست مدرن آمریکا مجبور به در نظر گرفتن تاثیر و قدرت مسئله نژاد هستیم. به دلیل پذیرش جنبش حقوق مدنی توسط دموکرات ها، انتخابات سال ۱۹۶۴ بعد از سال ۱۸۷۰، اولین انتخاباتی بود که در آن جهموری خواهان اکثریت رای ایالت های جنوبی را کسب کردند. اگرچه بَری گُلدواتر از آریزونا از لیندون جانسون شکست سنگینی خورد، اما علاوه بر پیروز شدن در ایالت خود توانست آرای ایالت های جورجیا، آلاباما، کارولینای جنوبی، می سی سی پی و لوئیزایانا را بدست بیاورد.

( نقشه ۱۹۴۸ نیز یک نقشه از پیش آگاهی دهنده بود، با وجود این که آقای استورم تورموند (Strom Thurmond) در چندین ایالات جنوبی به عنوان کاندیدای فرعی حزب دموکرات در نظر گرفته می شد، اما توانست از خشم ایالت های جنوبی نسبت به رئیس جمهور هَری ترومن (Harry S. Truman) برای حمایت از حقوق مدنی بهره برداری کند. )

انتخابات ۱۹۶۸: نیکسون بر هامفری و والاس غلبه می کند

بر اساس آراء عمومی، ریچارد نیکسون (Richard Nixon) با کسب ۴۳.۴ درصد آراء بر هیوبرت هامفری (Hubert Humphrey) با ۴۲.۷ درصد غلبه کرد. جورج والاس (George Wallace) 13.5 درصد از آراء و ۴۶ رای الکتورال را کسب کرد.

1968. ریچارد نیکسون با بهره گیری از خشم نژادی (به اصطلاح Southern strategy) به ارتباط حزب جمهوری خواه با اقلیت های ایالات جنوبی (Southern whites) ادامه داد. اما آقای نیکسون نتوانست آراء اکثر ایالت های جنوبی گلدواتر از سال ۱۹۶۴ را بدست بیاورد. در صورتی که جورج والاس که یک کمپین به شدت جدایی گرای نژادی را به عنوان یک کاندیدای مستقل اداره می کرد توانست آراء پنج ایالت جنوبی را کسب کند.

آقای نیکسون در کسب آراء Electoral College (کسب ۳۰۱ رای در مقابل ۱۹۱رای) در مقایسه با پیروزی ضعیف خود بر هیوبرت هامفری در آراء عمومی (با کمتر از یک درصد)، بسیار بهتر عمل کرد. یکی از پیامدهای بعد از انتخابات این بود که کنگره جایگزین کردن آراء عمومی به جای آراء Electoral College را مورد بررسی قرار داد، که رئیس جمهور نیکسون نیز در ابتدا از آن حمایت می کرد. این اقدام که جدی ترین تلاش برای پایان دادن به سیستم Electoral College بود، عمدتاً به واسطه مخالفت سیاست مداران ایالات جنوبی کوچک تر که نگران از دست دادن تاثیرگذاری خود بودند شکست خورد.

انتخابات ۱۹۷۲: نیکسون بر مک گوورن غلبه می کند

ریچارد نیکسون با کسب ۶۰.۷ درصد آراء عمومی بر جورج مک گوورن (George McGovern)  با ۳۷.۵ درصد غلبه کرد.

1972. این انتخابات تکمیل استراتژی جنوبی (Southern strategy) بود، اگرچه آقای نیکسون به شدت به آن نیاز داشت. اگرچه ماجراهای Watergate موقعیت او را تضعیف نکرد زیرا مک گوورن فقط رای یک ایالات و District of Columbia را بدست آورد.

ایالت ماساچوست که خانه کِنِدی ها (Kennedys) محسوب می شد، یک ایالت انزوا طلب بود که به لیبرال بودن معروف بود. در چند دهه بعد دو سیاست مدار از ماساچوست به عنوان نامزدهای ریاست جمهوری حزب دموکرات مطرح شده اند (مایکل دوکاکیس (Michael Dukakis) در سال ۱۹۸۸ و جان کری (John Kerry) در سال ۱۹۹۲)؛ دو نفر نیز به عنوان رقبای اصلی نامزدی مطرح شده اند (تد کندی (Ted Kennedy) در سال ۱۹۸۰ و پاول تسونگاس (Paul Tsongas) در سال ۱۹۹۲)؛ و یک نفر نیز به عنوان نامزد جمهوری خواهان مطرح شده است (میت رامنی (Mitt Romney) در سال ۲۰۰۲)، در حالی که برخی از جمهوری خواهان اعتقاد داشتند که او بیش از حد لیبرال یا میانه رو است.

انتخابات ۱۹۷۶: کارتر بر فورد غلبه می کند

جیمی کارتر (Jimmy Carter) با کسب ۵۰.۱ درصد آراء عمومی بر جرالد فورد (Gerald Ford) با ۴۸.۰ درصد غلبه کرد.

1976. این نقشه همانند نقشه های دیگر نیست: دموکرات ها بار دیگر بر جنوب مسلط شده اند. آنها چگونه این کار را انجام دادند؟ دلیل آن برخی شرایط غیر معمول از جمله: Watergate و البته عذرخواهی جرالد فورد ار آقای نیکسون بود. این حقیقت که جیمی کارتر یک جنوبی بود بر این موضوع تاثیر گذار نبوده است. اکثر رای دهندگان جنوبی به عنوان دموکرات ثبت نام کرده بودند. علت دیگری غیرعادی بودن آن این بود که این انتخابات تنها انتخاباتی بود که دموکرات از سال ۱۹۶۸ تا ۱۹۹۲ در آن پیروز شده بودند.

انتخابات ۱۹۸۰: ریگان بر کارتر غلبه می کند

رونالد ریگان (Ronald Reagan) با کسب ۵۰.۷ درصد آراء عمومی بر جیمی کارتر (Jimmy Carter)  با ۴۱.۰ درصد غلبه کرد. جان اندرسون ۶.۶ درصد آراء را کسب کرد.

1980. آقای کارتر آراء موطن خود یعنی ایالت جورجیا و چند ایالت دیگر را بدست آورد. ویرجینیای جنوبی هنوز پایگاه دموکرات ها محسوب می شد و از سال انتخابات ۱۹۹۶ نیز آن را حفظ کرده بود.

این نقشه مجدداً بر روند کسب رای جمهوری خواهان در جنوب که از سال ۱۹۶۴ آغاز شده بود تاکید می کرد ( زیرا به آقای گلدواتر به دید پدر انقلاب محافظه کارانه رونالد ریگان نگریسته می شد).

انتخابات ۱۹۸۴: ریگان بر مونداله غلبه می کند

رونالد ریگان  با کسب ۵۸.۸ درصد آراء عمومی بر والتر مونداله (Walter Mondale)  با ۴۰.۶ درصد غلبه کرد.

1984. ایالت مینه سوتا موطن نامزد دموکرات والتر مونداله، تنها مانده است. این ایالت از سال ۱۹۵۶ به غیر از سال ۱۹۷۲، همیشه به دموکرات ها رای داده است، به طوری که بعد از سال ۱۹۵۶ وفادارترین ایالت به حزب دموکرات محسوب می شود. فقط منطقه کلمبیا در مقایسه با مینه سوتا رای بیشتری را به دموکرات ها داده است. اما مینه سوتا دیگر به عنوان یک ایالت آبی رنگ شدید محسوب نمی شود و جای آن را ایالت هایی مانند ورمونت، هاوایی و کالیفرنیا گرفته اند. دموکرات ها در سال های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۴ فقط با اختلاف چند درصد اندک بیشتر موفق شدند تا در این ایالت پیروز شوند.

انتخابات ۱۹۸۸: بوش بر دوکاکیس غلبه می کند

جورج اچ دبلیو بوش (George H.W. Bush) با کسب ۵۳.۴ درصد آراء عمومی بر مایکل دوکاکیس (Michael Dukakis)  با ۴۵.۶ درصد غلبه کرد.

1988. اگرچه این انتخابات به یک پیروزی آسان برای جمهوری خواهان منجر شد، اما شما در نقشه به طور خفیف می توانید به عامل تقسیم بندی منطقه ای آبی – قرمز که در چند دهه اخیر وجود داشته پی ببرید. ایالت های واشینگتن و اورگون آبی شده اند و آبی مانده اند. در این انتخابات تغییر کنترل ایالات ساحل غربی به سمت دموکرات ها در حال انجام بود.

انتخابات ۱۹۹۲: کلینتون بر بوش و پروت غلبه می کند

بیل کلینتون (Bill Clinton) با کسب ۴۳ درصد آراء بر جورج اچ دبلیو بوش با ۳۷.۴ و راس پروت (Ross Perot) با ۱۸.۹ درصد غلبه کرد.

1992. این نقشه احتمالاً مهم ترین نقشه از دهه ۱۹۶۰ از لحاظ تغییر حزبی است. دموکرات ها در بیشترین گستردگی خود از زمان آخرین پیروزی خود برای تصدی بر کاخ سفید در سال ۱۹۷۶ توسط کارتر قرار داشتند، که توسط بیل کلینتون از ایالت جنوبی آریزونا کسب شد. او به عنوان یک دموکرات میانه رو تر عمل می کرد و او و همکارانش، الگور و تنسی، ثابت کردند که جذابیت بیشتری در بین جنوبی ها و سفیدپوستان آپالاچی دارند.

ایالت کالیفرنیا به واشینگتن و اورگون در صف آبی پیوست و اکثر ایالت های شمال شرقی و میانه بالایی غربی خود را بیشتر به عنوان ایالت های دموکرات تثبیت کردند.

راس پروت ۱۸.۹ درصد آراء عمومی را بدست آورد، اما هیچ آراء الکتورالی را کسب نکرد. و برخلاف برخی از عقاید عمومی، حضور او را به انتخاب نشدن جورج اچ دبلیو بوش ربط داد.

انتخابات ۱۹۹۶: کلینتون بر دول غلبه می کند

بیل کلینتون با کسب ۴۹.۲ درصد آراء عمومی بر باب دول (Bob Dole) با ۴۰.۷ درصد غلبه کرد. راس پروت ۸.۴ درصد آراء را کسب کرد.

1996. این نقشه شبیه نسخه ۱۹۹۲ است. این آخرین تغییر رنگ آبی برای آپالاچی ها و برخی از ایالت های جنوبی در حاشیه رودخانه می سی سی پی بود. انتظار می رود ایالت های آپالاچی نقطه قوت دونالد ترامپ در ماه نوامبر امسال باشند. همانطور که همکار من، نیت کوهن در سال ۲۰۱۴ نوشته بود: “دموکرات ها در دهه ها و نیم قرن گذشته شکست های بزرگی در این مناطق متحمل شده اند. قوانین محیط زیستی اَل گور (Al Gore) و قوانین Clinton-era کلینتون، به همراه مسائل فرهنگی مانند کنترل سلاح، دست به دست هم داد تا دموکرات ها برتری های خود را از دست بدهند.”

انتخابات ۲۰۰۰: بوش بر گور غلبه می کند

ال گور با کسب ۴۸.۴ درصد آراء عمومی بر جورج دبلیو بوش (George W. Bush) با ۴۷.۹ درصد آرا غلبه کرد.

2000. در این انتخابات به طور قابل توجهی تمرکز بر روی بازشماری آراء فلوریدا و پیروزی بی فایده آقای الگور در آراء عمومی بود. اما او همچنین در نیو همپشایر بسیار نزدیک شد – پیروزی در این منطقه او را در صدر آراءElectoral College قرار می داد.

آقای ال گور همچنین در چند رقابت بسیار نزدیک نیز پیروز شد – در ویسکانسین، آیووا و اورگون (با کمتر از نیم درصد در هر ایالت) – و در یک رقابت به شدت نزدیک در نیو مکزیکو. به نوشته آسوشیتد پرس در سال ۲۰۰۰، ” ال گور در یک جمعه پر سرو صدا ۴۸۱ رای در نیو مکزیکو کسب کرد، که نزدیک ترین رقابت ریاست جمهوری کشور خارج از فلوریدا بود، و یک سری از اشتباهات الکتورال و تغییر آراء باعث شد تا این رقابت به مدت ۱۰ روز معلق باقی بماند.

انتخابات ۲۰۰۴: بوش بر کری غلبه می کند

جورج دبلیو بوش با کسب ۵۰.۷ درصد آراء عمومی بر جان کری (John Kerry) با ۴۸.۳ درصد آرا غلبه کرد.

2004. دریایی از رنگ قرمز دیده می شود، اما به نظر می رسد می تواند فریبنده باشد. آقای کری در اوهایو پیروز شده بود، او باید رئیس جمهور می شد. او با اختلاف خیلی کمی شکست خورد. اگر ۶۰ هزار رای دهنده اهل اوهایو آراء خود را تغییر نمی دادند،، علیرغم شکست او در آراء عمومی با بیش از دو درصد، او می بایست از طریق Electoral College پیروز می شد. اگر هیلاری کلینتون در ماه نوامبر پیروز شود، دموکرات ها در شش انتخابات از هفت انتخابات در آراء عمومی پیروز خواهند بود، که این یک استثنا است.

انتخابات ۲۰۰۸: اوباما بر مک کین غلبه می کند

باراک اوباما با کسب ۵۲.۹ درصد آراء عمومی بر جان مک کین با ۴۵.۷ درصد آرا غلبه کرد.

2008. مسیر آنچنان کامل بود که باراک اوباما حتی در ایندیانا هم پیروز شد، این ایالت یکی از قابل اعتماد ترین ایالت ها برای جمهوری خواهان محسوب می شد. در چندین انتخابات، از جمله پیروزی های دموکرات ها در ۱۹۹۲ و ۱۹۹۶، ایندیانا علیرغم احاطه شدن در دریایی از رنگ آبی، قرمز باقی ماند. آقای اوباما در این ایالت با یک درصد آراء بیشتر بر جان مک کین پیروز شد، اما در سال ۲۰۰۱۲ در ایندیانا شکست خورد. انتظار می رود که ایندیانا در نوامبر امسال به آقای ترامپ رای بدهد.

انتخابات ۲۰۱۲: اوباما بر رامنی غلبه می کند

باراک اوباما با کسب ۵۱.۱ درصد آراء عمومی بر میت رامنی (Mitt Romney) با ۴۷.۲ درصد آرا غلبه کرد.

2012. آقای اوباما در سخنرانی خود در گردهمایی دموکرات ها در سال ۲۰۰۴ گفت، ” کارشناسان دوست دارند تا کشور ما را به ایالت های آبی و ایالت های قرمز تقسیم کنند ” و از آمریکایی ها درخواست کرد تا از عبارت ” ایالات متحده” حمایت کنند. اما این نقشه مهر تاییدی بود بر اثبات تقسیم بندی آبی- قرمز. این نقشه تکرار نقشه پیروزی اوباما در سال ۲۰۰۸ بود، منهای ایندیانا و کارولینای شمالی.