«آمیتای اتزیونی» در این مقاله معتقد است که اگر آمریکایی‌ها به این تفکر برسند که تحریم‌ها علیه ایران کارساز نیست و ایران هم به فعالیت غنی‌سازی بیشتر و بیشترِ اورانیوم ادامه دهد؛ آمریکا هیچ چاره‌ای جز کاربرد زور برای مقابله با پیشروی‌های ایران نمی‌بیند؛ اما در بخش دیگر معتقد است که مشکلات و دغدغه‌های گسترده داخلی و خارجی آمریکا تا حد زیادی آن را از این مسئله که بخواهد جنگی را در خاورمیانه به راه اندازد، دور می‌کند.

اهم نکات و گزاره‌های اصلی این مقاله:

• در وضعیت کنونی دولت بایدن با فهرست طولانی چالش‌های داخلی و خارجی مانند مقابله با اپیدمی کرونا ویروس، بهبود وضعیت اقتصادی، حل مشکلات تغییرات آب و هوایی و رسیدگی به مسئله عدالت اجتماعی در داخل آمریکا روبرو می‌باشد. بدون شک اگر دولت بایدن خواهان راه انداختن جنگ علیه ایران باشد تا حد زیادی خود را از منابعی که می‌تواند آن‌ها را در داخل کشورش استفاده کرده و اوضاع کشور آمریکا را بهبود بخشد، محروم می‌کند. به همین دلیل دولت بایدن دلایل زیادی دارد تا از هر گونه درگیری نظامی با ایران خودداری کند.

نویسنده این مقاله معتقد است که دولت بایدن بین دو گزینه «جنگ» و «بی اعتنایی به ایران اتمی»، بر گزینه میانه «بیایید مذاکره کنیم و در این مسیر به پیشرفت‌هایی دست یابیم» تأکید کرده است. دولت بایدن در هفته‌های ابتدایی حضور خود در قدرت، اقداماتی را انجام داده که ایران را مجاب کرده است که دولت جدید آمریکا بیش از آنکه بخواهد به سمت تقابلِ سخت با تهران حرکت کند، خواستار تعامل و فعال‌سازی دیپلماسی در رابطه با آن است. می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• خاتمه بخشی به حمایت عربستان سعودی در جنگ علیه حوثی‌های یمن
• خارج کردن حوثی‌های یمن از فهرست سازمان تروریستی آمریکا
• انتصاب «رابرت مالی» به‌عنوان نماینده ویژه پرونده ایران در وزارت امور خارجه (وی به‌عنوان حامی تعامل با دشمنان آمریکا است و او به شدت به کشورهایی نظیر ایران همزادپنداری می‌کند)
• خروج ناو هواپیمابر نیمیتز از خلیج‌فارس
• عدم واکنش نسبت به گزارش‌های منتشره از سوی برخی مخالفان جنگ‌طلب ضد ایران مبنی بر اینکه گروه‌های همسو با ایران در عراق باید کنترل شوند
• عدم توجه به مسئله حقوق بشر در ایران در نخستین سخنرانی خود در حوزه سیاست خارجی
• تجدیدنظر در زمینه توافق تسلیحاتی و فروش جنگده F-35 به امارات

همه این اقدامات به‌نوعی تهران را به این درک رسانده که دولت بایدن، حاضر است از طریق مذاکره، امتیازات قابل‌توجهی را به ایران اعطا کند…

نویسنده در بخش پایانی مقاله معتقد است که ایران به‌خوبی سرنوشت کشور‌هایی نظیر لیبی و اوکراین را پس‌ازآنکه توانمندی‌های هسته‌ای خود را به ترتیب به غرب و روسیه اعطا کردند دیده است. ایران بدون تردید به راهی که این دسته از کشور‌ها رفته اند، نخواهد رفت و سعی می‌کند موضع و جایگاه خود را تا جای ممکن تقویت کند، در آینده ایران و آمریکا، مذاکرات طولانی مدتی را تجربه خواهند کرد. اگرچه این رویکرد شاید چندان نتواند مشکلات اساسی و بنیادین آن‌ها را حل‌وفصل کند اما با این حال هر دو طرف برای مذاکره با یکدیگر دلایل قابل‌توجهی دارند: ایران برای احقاق حقوق خود و آمریکا برای سرپوش گذاشتن بر انفعال خود.