انتخاب جو بایدن به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده این امیدواری را ایجاد کرد که ایالات متحده و ایران می توانند در احیای توافق هسته ای ۲۰۱۵ ، دستیابی سریع داشته باشند. اما احیای معامله سخت تر از آن است که به نظر می رسد و دو طرف در بن بست قرار دارند. واشنگتن که در سال ۲۰۱۸ از توافق خارج شد ، از تهران می خواهد تا در مورد بازگرداندن انطباق با این توافق و رسیدگی به سایر زمینه های نگرانی وارد مذاکره شود. تهران پیشنهاد اولیه گفتگو را رد کرد. روز پنجشنبه ، این درخواست خود را تکرار کرد که واشنگتن ابتدا باید تحریم ها را برطرف کند.

مقام های ایرانی، برای بیان دیدگاه خود درباره بازگشت آمریکا به برجام، بارها از یک عبارت بخصوص استفاده می کنند: «حسن نیت، حسن نیت می آورد.» این عبارت منسوب به جرج اچ دابلیو بوش است و پژواکی ویژه دارد. هنگامی که جواد ظریف، وزیر خارجه ایران این عبارت را در مقاله ژانویه خود در فارن افرز به کار برد، و از آن زمان تاکنون تکرار متنوعی در مورد آن داشته است. مقامات ارشد دیگر نیز وی را تکرار کرده اند.

برای بسیاری از سیاست گذاران غربی ، استفاده ایران از این عبارت ممکن است قابل توجه نباشد. اما در تاریخ روابط آمریکا و ایران ، این عبارت – که توسط رئیس جمهور سابق ایالات متحده جورج اچ. د. بوش استفاده شد- طنین ویژه ای دارد. نه تنها دیپلمات ارشد ایران آگاهانه از رئیس جمهور سابق ایالات متحده نقل قول می کند ، بلکه او در حال بازگشت به یک دیپلماتیک غلط و در نهایت شکست خورده ۳۰ سال پیش است. استناد به ایران از این عبارت می طلبد تا از نزدیک ببینیم منظور از «حسن نیت ، حسن نیت است» به عنوان یک استراتژی دیپلماتیک ، چرا شکست خورد و چگونه می تواند در شرایط فعلی صدق کند.

وقتی بوش در ژانویه ۱۹۸۹ وارد دفتر شد ، ایران در دستور کار سیاست او قرار نداشت. برنامه هسته ای ایران نوپا بود ، نفوذ منطقه ای آن محدود بود و از یک جنگ ویرانگر هشت ساله با عراق رها می شد. اما بوش متعهد بود که شهروندان آمریکایی را که در لبنان به گروگان گرفته می شدند ، آزاد کند و دولت معتقد بود که ایران بر گروه های شبه نظامی که آدم ربایی ها را ترتیب داده اند ، نفوذ دارد. بنابراین از تهران کمک خواست.

بوش از ایران خواست که با کمک به آزادی آنها، حسن نیت خود را نشان دهد و قول داد که این کار هرگز فراموش نمی شود و آمریکا هم با حسن نیت به آن پاسخ خواهد داد. اکبر هاشمی رفسنجانی، رییس جمهوری وقت ایران این خواسته را پذیرفت و ظرف سه سال بعدی، همه گروگان های آمریکایی در لبنان آزاد شدند و جرج اچ دابلیو بوش هم مکررا از ایران تشکر کرد. در آن زمان، جواد ظریف یک دیپلمات جوان بود که دستی هم در ماجرای آزادی گروگان ها داشت.

حتی امروز، برخی تحلیلگران بر این باورند که بوش پدر، کار چندانی در مقابل تلاش های ایران انجام نداد اما این گونه نیست. آمریکا چندین گام «حسن نیت» برداشت: ممنوعیت واردات نفت ایران توسط شرکت های آمریکایی را برداشت، دعاوی حل نشده ایران درباره سلاح هایی که خریداری و تحویل نشده بود را در دادگاه لاهه حل و فصل کرد و از انتشار گزارش نهایی سازمان ملل که عراق را مقصر آغاز جنگ ۸ ساله با ایران می دانست، حمایت کرد… فراتر از آزادی گروگان ها، واشنگتن خواهان ترغیب ایران به ایفای نقشی مثبت در جنگ ۱۹۹۰- ۱۹۹۱ خلیج فارس بود که این گونه هم شد. جیمز بیکر، وزیر امور خارجه پیشین آمریکا به من گفت که آمریکا تلاش کرد باب گفت وگوها را باز کند اما تهران نپذیرفت.

با این حال، واشنگتن با این تصور که تهران نیازمند «حسن نیت» بیشتری است، یک بازنگری محرمانه در سیاست خود را در اواخر ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲ کلید زد تا ببیند که چطور باید به پیش برود. با همه اینها، در آوریل ۱۹۹۲، واشنگتن به این نتیجه رسید که تهران بیشتر، و نه کمتر، خطرناک شده است و شایسته تدابیر «حسن نیت» بیشتر نیست. بویژه ارتباط ایران با ترور شاهپور بختیار و بمب گذاری سفارت اسراییل در آرژانتین، کاخ سفید را نگران کرد. هشداردهنده تر از همه، سرعت گرفتن تلاش تهران برای بدست آوردن مواد و فن آوری هسته ای از آرژانتین، چین، آلمان، هند و روسیه بود. برای دولت بوش پدر، شرایط ایران بطور بنیادینی دگرش یافته بود. از نظر تهران هم، او به قول های خود خیانت کرده و یک فرصت بالقوه برای گشایش در مناسبات دو طرف را از میان برده بود.