چند نفر از مردم ایالات متحده در چادرها زندگی می کنند؟

با افزایش یافتن هزینه های مسکن که به بی خانمان شدن تعداد زیادی از مردم شهرها در آمریکا منجر شده است، روز به روز بر تعداد شهرک های چادرنشین افزوده می شود. مردمی که خانه های خود را از دست داده و در چادر سکنی گزیده اند، با ایجاد این اقامتگاه ها و انجمن های چادرنشینی، سعی در برقراری امنیت بیشتر و تشکیل گروه های حمایتی دارند. بعضی از این شهرک ها، سازماندهی شده اند و تبدیل به حکومت های کوچک خود گردانی شده اند که توانایی اداره ی خود را در دست گرفته اند. از جمله ی این شهرک ها می توان به “محلّه ی دِگنیتی” در شهر پورتلند ایالت اورگان اشاره نمود.

هیچ کس به طور دقیق نمی داند چه تعداد از این محلّه ها وجود دارند و چه تعداد از مردم در آنها زندگی می کنند. مردم بعضی از این محله ها را می شناسند و از نظام و قوانین موجود در آنها باخبر هستند. در عین حال، بعضی دیگر از آنها به طور عامدانه خود را از دید مردم مخفی کرده اند تا مورد غضب دولت قرار نگرفته و تخلیه نشوند. بعضی از این حلبی آبادی ها توسّط دولت محلی مورد پذیرش قرار گرفته اند. به عنوان مثال می توان به ” شهرک های چادری ” واقع در شهر سیاتل ایالت واشنگتن اشاره نمود. سازمان های غیرانتفاعی دولتی، این محله ها را تحت پوشش حمایتی خود درآورده تا بتوانند نیازهای ضروری ساکنان آنها را تامین نمایند. با این وجود،  بسیاری از مدیران شهری چنین نگاهی به این نوع از سکونتگاه ها ندارند و با آنها به عنوان اماکنی که زیر چتر حمایت دولت قرار دارند، برخورد نمی کنند. آنها با دستور تخلیه و با اعمال فشار به ساکنان این نوع از محله ها، آنان را وادار به جابجایی به دیگر مکان ها می کنند. خیلی از اوقات، مردم باید از خیر اموال و اشیای قیمتی خود بگذرند و فرار را بر قرار ترجیح دهند و اِلّا در دام ماموران اسیر خواهند شد.

شهرک های چادر نشین در حال افزایش هستند

در حالی که دهه ها از شکل گیری این شهرک ها می گذرد، لیکن گزارش ها از افزایش تعداد آنها پس از آغاز “رکود بزرگ” خبر می دهند. در سال ۲۰۱۷، رسانه ها به نقل از “مرکز ملی مبارزه با فقر و بی خانمانی”  از افزایش ۱۳۴۲ درصدی این اقامتگاه ها خبر دادند. به عبارت دیگر با وجود آنکه رسانه ها در سال ۲۰۰۷ تعداد این پناهگاه ها را تنها ۱۹ عدد گزارش نمودند، در میانه ی سال ۲۰۱۷ تعداد این محله ها به ۲۵۵ مورد افزایش یافت.

ایالت کالیفرنیا با داشتن بیشترین تعداد شهرک های چادر نشین، بالاترین جایگاه را در آمار های ارائه شده از سوی این مرکز، به خود اختصاص داده است. البتّه در تمامی ایالت ها و همچنین “منطقه ی کلمبیا” این نوع از شهرک ها وجود دارند. از لحاظ اندازه و جمعیت، در بسیاری از آنها ۱۱ الی ۵۰ نفر زندگی می کنند و ۱۷ درصد از این شهرک ها، جمعیتی بیش از ۱۰۰ نفر را در خود جای داده اند. گزارش ها در ادامه بیان می دارند بیش از یک سال از عمر اکثر این کمپ ها می گذرد و همچنین عمر بیش از ۲۵ درصد آنها از ۵ سال تجاوز می کند. از نقطه نظر قانونی و بر اساس مدارک و اسناد، ۷۵ درصد این شهرک ها غیر قانونی، ۲۰ درصد به طور نیمه قانونی و ۴ درصد نیز به صورت قانونی در حال فعالیت هستند.

بحث های زیادی درباره ی اینکه که آیا دولت باید این محله های چادرنشین را به عنوان جزئی از حریم خود به رسمیت بشناسد یا خیر، صورت پذیرفته است. شهرها آن قدر منابع کافی ندارند که بتوانند به تعداد تخت های موجود در خوابگاه ها اضافه کنند، همچنین آنها نمی توانند برای پناهجویان، منازل و خانه های جدید بسازند. این شهرک ها و سکونتگاه های چادری هستند که مکانی امن برای زندگی و نگهداری اموال با ارزش مردم به حساب می آیند.

شهرک های چادری در سیاتل و کالیفرنیا

در این شهرک ها مردم در  کنار یکدیگر و در مجموعه ای از سکونتگاه های موقتی مانند چادرهای مسافرتی، خانه های برزنتی و دیگر اقسام پناهگاه های موقتی، زندگی می کنند. این شهرک ها معمولاَ در مکان هایی مانند مناطق جنگلی، پارک های عمومی، پارکینگ های متروکه، پایین پل های روگذر در بزرگراه ها و پارکینگ های کلیسا ها استقرار یافته اند.

در این شهرک ها، زیرساخت هایی که مردم برای زندگی به آن ها نیاز دارند ممکن است یا اصلا وجود نداشته باشد و یا در صورت وجود با کمبود های جدی و بحرانی روبرو بوده و حتی از نظر امنیت نیز با مشکل مواجه باشند. بسیاری از ساکنان از آب آشامیدنی، نیروی برق، امکانات طبخ غذا، حمام، توالت، فاضلاب شهری و دیگر خدمات بهداشتی محروم می باشند. به رغم تمام این مشکلات، هنگامی که ساکنین این شهرک ها به زندگی در خیابان ها و یا خوابیدن در خوابگاه های شبانه ی مختص بی خانمان ها فکر می کنند، همبستگی و امنیتی که در این شهرک ها احساس می کنند را تحسین می کنند. برخی از این شهرک ها قوانین خاصی برای خود وضع نموده و گشت های شبانه ای برای حفظ امنیت ساکنان برقرار نموده اند.

دولت های محلی و دیگر نهادهای دولتی واکنش های متفاوتی به این شهرک ها دارند. بسیاری از مدیران شهری نه تنها این محله ها را نوعی خدمات و تسهیلات عمومی نمی دانند بلکه با واکنش های تند و حمله به آنها، مردم را وادار به ترک محل می کنند. ساکنین برای اینکه دستگیر نشوند؛ دارایی های با ارزش شان را همان جا رها می کنند.

اداره مبارزه با فقر و بی خانمانی، آمار زیر را در خصوص شهرک های چادری منتشر نموده است:

* ۹۷ درصد از شهرها تمایلی به ساخت بناهای مسکونی جدید ندارند

–  ۸۹ درصد از شهرها هنگام جمع آوری این شهرک ها هیچ فرمانی جهت جمع آوری اموال به ساکنان صادر ننموده و همچنین هیچ بازه ی زمانی جهت تخلیه ی این منازل، مشخص نکرده اند.

این گزاره ها همگی نشان می دهند، بعضی از دولت های محلی از شهرک های چادری و اهالی آنها حمایت می کنند.

شهرک های چادری مورد حمایت دولت

سیاتل، یکی از اولین شهرهای مهمّ ایالات متحده می باشد که چادر نشینی شهری را به تصویب رسانده است. این امر امنیت زندگی افرادی که در چادرها، خودروها و خیابان ها زندگی می کنند را تضمین می کند. به موجب قراردادی که دولت با “موسسه ی ساخت مسکن های کم هزینه” انعقاد نموده است، سیاتل باید به هفت شهرک چادری مورد تایید خود، خدمات رسانی کند. این شهرک های کوچک، هر شب میزبان بیش از ۳۰۰ نفر در منازلی کوچک هستند. این منازل از امکانات متعددی مانند سرویس های بهداشتی، حمام، تسهیلات درمانی، آشپزخانه و هیأت امنا برخوردار می باشند.

در بسیاری از این شهرک ها،‌ اعضا میثاق نامه ها و مرام نامه هایی ایجاد و به اشتراک می گذارند. سیاتل برای رویارویی با اقامتگاه های غیر قانونی نیز قوانینی وضع نموده است. این قوانین تعیین می کنند این اقامتگاه ها چگونه و چه هنگامی جمع آوری شوند و ابلاغیه های تخلیه نیز چه طور و چه هنگام به اطلاع ساکنین رسانده شوند. قوانین همچنین در مورد سکونتگاه های جایگزین و اینکه اموال ساکنان چگونه به آنان بازگردانده شوند،‌ دستور العمل هایی صادر مشخص نموده است.

اقامتگاه های موقت

کالیفرنیا در چند سال اخیر شاهد افزایش قابل ملاحظه ی اجاره خانه ها، تخلیه ی منازل به دلیل عدم تمکن مالی و بی خانمانی تعداد زیادی از مردم بوده است. شهرک چادری در این شهر به طور فزاینده ای در مکان های مختلف از جمله خیابان ها، مراکز شهری و مناطق تجاری در حال سبز شدن هستند. این شهرک ها در مناطق کوهپایه ای و در شهرهایی مانند ساکرامِنتو،‌ سانفرانسیسکو، سن دیگو و لوس آنجلس جا خوش کرده اند. در بهار سال ۲۰۱۸،  یکی از این شهرک ها که به موازات رودخانه ی  “سانتا آنا ریور” در “بخش اورگان” بنا شده بود؛ توسط مقامات دولتی تخلیه و جمع آوری شد و بیش از ۷۰۰ نفر از آنجا نقل مکان کردند.

مقامات دولتی شهر سن دی گو در تلاش برای ساخت پناهگاه های موقت و با همراهی و همکاری سرمایه داران اقتصادی، سه کمپ چادری بزرگ ایجاد نمودند. این سه پناهگاه تقریبا ۷۰۰ نفر را در تخت های خود جای می دهند. معلولان ذهنی و حرکتی که واجد دریافت کمک های مسکونی تشخیص داده شوند، در اولویت اسکان قرار دارند. هر فرد با کمک یک راهنما می تواند از خدماتی همچون مراقبت های پزشکی و کمک های اشتغالی بهره مند شود. از خدمات دیگر نیز می توان به حمام و شست و شوی البسه اشاره نمود.

اما سوال اصلی اینجاست که آیا این نوع سکونتگاه ها، راه حل دراز مدت معضل بی خانمان ها در ایالات متحده محسوب می شوند یا خیر؟