اصطلاحِ «منطقه بندی» یا zoning اصطلاحی کلی است که به مجموعه‌ی گسترده ای از مقرراتِ استفاده از زمینهای شهری و حومه اطلاق می‌شود. در معنای دقیق‌تر به مفهومِ آن چیزی است که گاه به آن منطقه بندیِ یوکلیدی (Euclidean zoning) هم می‌گویند (برگرفته از نامِ روستای یوکلید در ایالتِ اوهایو) و کارِ آن تفکیکِ کاربردهای مختلفِ ساختمان سازی است.

مبتنی بر منطقه بندیِ یوکلیدی، قطعه زمینی مشخص را به کاربردی معین مثلِ کاربردِ مسکونی، اداری، تجاری، صنعتی و غیره اختصاص می‌دهند. منطقه بندیِ «فرم محور» هم داریم که صرفِ نظر از اینکه چه فعالیت‌هایی درونِ یک ساختمان انجام می‌شود، ناظر بر شکل و فرمِ ساختمانهاست. مقرراتِ هریک از این دو نوع منطقه بندی مشخص می‌کند که کجاها ساختنِ آپارتمانِ چندخانواری مجاز است و کجاها مجاز نیست.

انواعِ دیگری از مقرراتِ مربوط به ساخت و ساز هم وجود دارد که بسته به حوزه‌ی اختیاراتِ مراجعِ ذیربط ممکن است مصداقِ منطقه بندی به حساب بیایید یا نه. از نمونه‌های رایجِ آن تعیینِ حداقل تعدادِ پارکینگ در پروژه‌های ساختمانیِ جدید است، قانونی که تراکمِ مسکن را که به خودیِ خود محدودیتی ندارد عملاً محدود به میزانی معین می‌کند. مراجعِ نظارتیِ ذیربط نیز ممکن است در خصوصِ اشغالِ فضا (یعنی اینکه چه میزان فضای خالی باید در هر پروژه باقی مانده و به حیاط اختصاص داده شود) یا کمّینه مساحتِ هر قطعه زمین، قوانینِ خودشان را اعمال کنند. این قوانین و مقررات همگی می‌تواند تعدادِ مسکن‌های موجود در یک منطقه را محدود سازد. در یک منطقه‌ی خاص هرچه مساحتِ زمینی که قانون برای ساخت و سازِ یک ساختمان تعیین می‌کند بزرگ‌تر باشد خانه‌های کمتری می‌توان در آن جای داد.