خیلی از آمریکایی‌های قشرِ متوسط ابراز می‌کنند که از هیچیک از "برنامه‌های دولتی" استفاده نمی‌کنند. اما اگر از آنها درباره ی برنامه‌های خاص (به ویژه معافیت مالیاتی قشرِ متوسط، نظیرِ کسرِ سودِ رهن نامه‌ها) سوال کنید معلوم می‌شود که از آنها استفاده می‌کنند. این نمودار سیاستها را یک به یک بررسی کرده و نشان می‌دهد که درصدی از کسانی که از هریک از سیاستها نفع می‌برند اظهار نموده اند که "از هیچیک از برنامه‌های دولتی استفاده نکرده اند". مشکل اینجاست که وقتی دولت از مردم مالیاتِ کمتری بگیرد مردم آن را جزءِ "برنامه‌های رفاهیِ دولت" قلمداد نمی‌کنند. به نظرِ آنها "رفاه" یعنی اینکه دولت به مردم پول یا بن غذا یا چیزهایی از این دست بدهد و آیین نامه ی مالیاتی ابزاری کاملاً سیاسی-اجتماعی است، وسیله ایست در دستِ سیاستمداران تا رفتارهایی را که بابِ میلشان است تشویق و تقویت، و رفتارهایی را که خلافِ میلشان است تنبیه و تضعیف کنند، و تنها چیزی که برایشان اهمیت ندارد "رفاه" است.