خیلی از کسانی که در این چهاردیواری ها زندگی می کنند کلِ لوازمشان در یک چمدان و یک بغچه جا می شود. این چهاردیواری ها معمولاً شاملِ یک تختِ خواب، یک قفسه و یکی دو مترِ مربع فضا هستند.

ماهانه با پرداختِ 1000 دلار (کمتر از نصفِ اجاره‌بهای یک آپارتمانِ تک‌خوابه) می توان یکی از بهترین تخت‌خوابها را اجاره کرد، با امتیازاتِ مجانی، لوازمِ ضروریِ نظافت، قهوه و مایحتاجِ غذایی نظیرِ کره ی بادام زمینی و رشته‌فرنگی.

کارکنان خود در این اسکانها زندگی می کنند و بعد از رفتنِ مهمانها آنها را نظافت کرده و حتی با مهمانان غذا درست می کنند. مهمانها از همه جا هستند، از نیویورک، ونزوئلا، ژاپن و... . حمام و دستشویی، آشپزخانه و سایرِ اتاقهای آنها با هم مشترک است.

در این چهاردیواری ها چیزی به اسمِ حریمِ شخصی چندان معنا ندارد، و رابطه ی جنسی در آنها ممنوع است. اما بعضی ها در این مکانها دل می بازند و حتی همسرِ آینده ی خود را پیدا می کنند. این سبکِ زندگی برای همه قابلِ تحمل نیست و با همه کس نمی سازد، اما بعضی ها آن را دوست دارند و با آن کنار می آیند.

اقامت‌گاهِ Podshare یکی از این همزیست‌گاه‌ هاست که اخیراً خیلی مطرح شده و در پنج نقطه از لس آنجلس و یک نقطه از سان فرانسیسکو مجموعاً 220 تخت اجاره می دهد. در این اقامت‌گاه، بعضی ساکنان اتاق‌خوابِ خیلی کوچکی مخصوصِ خود دارند و بعضی دیگر در اتاقی بزرگتر و مشترک می خوابند.

با تشدیدِ بحرانِ مسکن در شهرهای در حالِ رونقِ ساحلی، این همزیست‌گاهها دارند تبدیل به جایگزینی می شوند برای آن دسته از افرادی که می خواهند نزدیک به مراکزِ شهری زندگی کنند اما پولش را ندارند. این مکانها بیشتر برای متخصصینِ جوانی جذابیت دارند که دارند کسب‌وکارِ شخصیِ خود را پی‌ریزی می کنند ولی درآمدشان آنقدر کم و اقساطِ وامِ دانشجویی شان آنقدر زیاد است که قادر به خرید یا اجاره ی خانه نیستند.

خیلی از شرکتهای سازنده ی این همزیست‌گاهها می گویند به دنبالِ اهدافِ عمیقتری هستند، از جمله ایجادِ دوستی ها و دورِ همی ها، چیزی که الوینا بک (Elvina Beck)، مؤسسِ PodShare  نامِ آن را «مبارزه با تنهایی» می گذارد. آنها نگرانِ یک چیزند: نظرسنجیها اخیراً نشان داده اند که 30درصد از نسلِ «میلنیال ها» تنها هستند، که بالاتر از هر گروهِ سنّیِ دیگری است.

یکی دیگر از مؤسساتِ همزیستیِ معروفِ آمریکا Starcity نام دارد که کارش بازسازیِ هتلها و ساختمانهای اداریِ قدیمی در لس آنجلس و سان فرانسیسکو، و ارائه ی اتاقهای شخصی به قیمتِ 1300 دلار تا بالای 2000 دلار است. این قیمتها شاید به نظر بالا بیایند اما هنوز هم خیلی کمتر از میانگینِ اجاره‌بهای آپارتمانهای نقلی در این شهرهای گران‌قیمت هستند. طراحیِ Starcity به گونه ای است که مردم بتوانند در آشپزخانه ها و اتاقهای نشیمن اجتماع و با هم معاشرت کنند، نه اینکه یک راست روانه ی اتاق خوابهای خود شوند.

Common یکی دیگر از این مؤسسات است که دارای 30 ساختمان در شش شهرِ بزرگِ آمریکاست و آپارتمانهایش را به 15 الی 20 درصد زیرِ میانگینِ اجاره‌بهای ماهانه اجاره می دهد. این مجموعه خود را با عنوانِ «مکانی برای دور هم بودن» تبلیغ می کند.

با همه ی نتیجه ی «برد-برد»ی که از این تجارت حاصل می شود اما منتقدان می گویند گرایشِ اخیر به همزیستی درواقع نسخه ی جدیدی از یک ایده ی بسیار قدیمی مبتنی بر مسکنِ مشترک است تا از آبِ گل‌آلودِ بحرانِ مسکن و تنهاییِ روزافزونِ مردم ماهی بگیرند. هانا ویتلی (Hannah Wheatley)، کارشناسِ مسکن و زمین در بنیادِ New Economics به گاردین می گوید: «همزیستی صرفاً شیوه ی جدیدی است تا بسازوبفروشها از بازارِ ورشکسته ی مسکن سودی به جیب بزنند.»

شاید شرکتهای سازنده ی همزیست‌گاهها محصولاتِ خود را به عنوانِ نوعِ جدیدی از سبکِ زندگیِ مینیمالیستی عرضه کنند، اما زندگی در کنارِ هم ایده ی جدیدی نیست. در قرنِ 19 و اوایلِ قرنِ 20، کارگران مکانهای ارزانی را در هتلهای اقامتی، پانسیونها و یا اتاقهای کرایه ای اجاره می کردند. بعضی از این اقامتگاهها کثیف و نمور بودند و بعضی دیگر به نمونه های ساده ای از همزیست‌گاههای امروزی شباهت داشتند، با این تفاوتِ عمده که اقامتگاههای قدیم اکثراً توسطِ افراد و خانواده ها می چرخیدند، اما همزیست‌گاههای امروزی را عمدتاً برندهای داخلی مدیریت می کنند.

اشتغالِ موقت و کاپیتالیسمِ قماری باعث شده تا این مصیبت هیجان‌انگیز، تازه و مدِ روز به نظر بیاید. تا امروز همکاری داشتیم، از امروز همزیستی هم داریم.

این روند البته مخالفانِ زیادی هم دارد. هنگامی که ران گالپرین (Ron Galperin)، ناظرِ لس آنجلس، از یکی از شعبِ PodShare در اوایلِ سپتامبر بازدید کرد و در توئیتی این کار را «راهکاری خلاقانه» برای بحرانِ مسکن خواند، با موجی از واکنشهای مخالف مواجه شد. خیلی ها با این ایده که بابتِ یک تختِ‌خواب با حداقلِ حریمِ شخصی ماهی 1000 دلار پرداخت شود مخالف بودند؛ عده ای هم آن را به جهنمی تنگ تشبیه کرده بودند. سی.ان.ان نیز در ماهِ جولای کلیپی در موردِ شرکتِ یادشده پخش کرد و با بازخوردهایی مشابه مواجه شد.

آمارِ دقیقی از تمامِ همزیستگاه‌های آمریکا در دست نیست، اما در گزارشی که مؤسسه ی Cushman & Wakefield در 2019 منتشر ساخته، وجودِ 3000 تختِ خواب در هفت همزیستگاهِ بزرگ محرز شده است. آمارِ واقعی احتمالاً خیلی بیش از اینهاست، زیرا در این گزارش، شرکتهایی که در لس آنجلس به متخصصانِ نوآور اتاقهایی به مبلغِ زیرِ 900 دلار اجاره می دهند، نظیرِ PodShare یا Upstart Creative Living، به حساب نیامده اند.

اکثرِ این شرکتها ادعا می کنند که هدفشان ارائه ی مسکنِ ارزان‌قیمت است، اما حتی اگر ادعایشان راست هم باشد، باز قیمتهایشان از توانِ بخشِ زیادی از مستأجرانِ کم‌درآمد خارج است. سایرِ همزیستگاه‌ها عمدتاً هدفشان جذبِ مشتریانِ پردرآمد است. برای مثال، همزیستگاهِ WeLive در نیویورک، شعبه ی وال استریت، اتاقهایش را ماهانه به مبلغِ 3000 دلار اجاره می دهد.