دیشب که داشتم خرید می‌کردم متوجه صف نشدم و یک ضرب رفتم سر Self Checkout. بعدش با تذکر یک نفر متوجه شدم که بقیه در صف ایستادن و من اصلا صف رو ندیده بودم. همونجا بود که با خودم فکر کردم یکی از مسائلی که احساس می‌کنم تفاوت فاحشی بین ایران و امریکا (البته نه در همه‌ی نقاط امریکا) ولی حداقل در کلفرنیا وجود دارد ابراز خشم است.

مثلا فرض کنید که توی صف وایسادین و یه نفر میزنه تو صف. چه واکنشی معمولا تو ایران اتفاق می‌افته؟ ملت طرف رو مورد نوازش قرار می‌دن می‌گن مگه کوری؟ نمی‌بینی ما اینجا وایستادیم؟ ما آدم نیستیم؟ چرا حقوق انسانی رو رعایت نمی‌کنی؟ و هزار تا چیز دیگه.

ولی رفتاری که اینجا می‌بینم اینه که میگن آقا! ما توی صف هستیم. ته صف اینجاس. یعنی خشم‌شون رو ابراز می‌کنن به همون اندازه‌ای که لازمه و فحش هم شنیده نمیشه!

در مقابل هم می‌بینیم که خیلی وقت‌ها در ایران حرف نمی‌زنیم و هیچی نمی‌گیم و می‌ذاریم حق‌مون ضایع بشه. یعنی صریح بخوام بگم این حد وسط رو نمی‌بینم که وجود داشته باشه. یعنی عمدتا یا باقالی هستیم و هیچی نمی‌گیم یا اینقد دیگه بهمون فشار میاد که سر طرف منفجر میشیم و هر چی از دهن‌مون در میاد بهش می‌گیم.

این رو هم می‌خوام بگم که خیلی وقت‌ها آدم‌ها اشتباه سهوی می‌کنن. مثلا من ممکنه اصلا یه صف رو ندیده باشم. وقتی یه نفر به ننه بابای من فحش نمیده و نمیگه که کوری من خیلی راحت‌تر می‌تونم بپذیرم که اوه چند نفر تو صف هستن و میرم ته صف وایمیسم، تا وقتی که حرف طرف مقابل چنان منو به خشم میاره که با هم گلاویز میشیم.

البته این مقایسه‌ها معمولا نسبیه. یعنی همیشه موارد برعکس هم پیدا میشه. سعی کردم چیزی که به عنوان روند جامعه می‌بینم رو بیان کنم.