امروز بحثی بود که یکی از بچه‌ها در مورد یک مقاله درباره‌ی گرامر زبان انگلیسی سر ناهار صحبت می‌کرد و می‌گفت بعضی از قواعد تا ۴۵ درصد استثناء دارند. بحثش این بود که اگر قواعد اینقدر استثناء دارند اصلا برای چی باید آن‌ها را یاد بگیریم.

و این در حالی است که به ما از بچگی بدون اینکه بتوانیم زبان حرف بزنیم یا بشنویم و بفهمیم قاعده‌ی زبان یاد می‌دهند و دست آخر هم وقتی خارج می‌رویم یک کلمه نمی‌توانیم حرف بزنیم که از این ور خیابون به اون ور خیابون می‌خواهیم برویم.

معلم زبانی داشتیم که همیشه دعایش می‌کنم. با روش خودش به جای کتاب‌های بی‌خاصیت Mr Taban آموزش و پرورش، محاوره به ما یاد میداد و می‌گفت بعدها خواهید فهمید که کدام یک به دردتان خواهد خورد. صبر کنید تا یک بار ماشین‌تان پنچر شود! یادش گرامی.

یاد سفرمان به کربلا افتاده بودم (کلا انتقاد به روش تدریس زبان چه عربی چه انگلیسی) که به راننده تاکسی یه چپ و راست هم نمی‌تونستیم به عربی بگیم و این همه سال عربی خوندیم خیر سرمون.

دیشب که با بچه‌ها از سفر بر می‌گشتیم محض شوخی گفتند که زبان gps را عربی کنیم. خیلی خنده‌دار می‌گفت الشرطه امامک و بچه‌ها می‌خندیدند و من احساس می‌کردم چقدر محاوره و درک زبان از روش‌هایی که قواعد یاد می‌دهند مهم‌تر است.

پ.ن.: گرامر دانستن هم مهم است، مخصوصا در نوشتار. اما دغدغه‌ی این یادداشت بر سر رعایت اولویت‌ها در آموزش و پرداختن متناسب و همگن به موضوعات و تاپیک‌های آموزش زبان است.