نیم ساعتی طول میکشد تا از شرکت برسم به دانشگاه، سه چهار ساعت میمانم بعد هم طرفهای یازده میروم به سمت خانه.

هنوز بساط لب تاب و کتابها را پهن نکرده بودم که برای اولین بار قطعی برق را در غریبستان تجربه کردم. همگی در کتابخانه منتظر بودیم که برقهای اضطراری روشن شود که نشد. نهایتا از نگهبانی آمدند و مودبانه عذرمان را خواستند. فکر میکردیم مشکل از داخل دانشگاه است ولیکن گویی برق بخش زیادی از شهر رفته است.

آمدم بیرون. صدای بوق، خیابانهای بسته شده از ترافیک و چراغهایی که سر چهارراه ها خشکشان زده. مردم به خیابانها ریخته اند، مجتمعهای تجاری خالی شده و سیستمهای تهویه قطع. بدتر از همه، کارنکردن متروست. رسما مردم پیاده عازم مقاصدشان اند. جمعیت به قدری زیاد است که دو سه پلاکارد بگیرند دستشان، می شود همان تعریفمان از راهپیمایی.

رسیدم به تایمزاسکوئر، خبری از آن تلویزیونهای شهری و تبلیغات میلیون دلاری و زنده بودن همیشگی اش نیست، بجایش تا دلتان بخواهد از هر طرف صدای آژیر پلیس و آمبولانس و خودروی آتش نشانی می آید. ماشینهایی که هر چه آژیر میزنند هم راه به جایی نمیبرند، درعمل کسی توان راه دادن ندارد، منهتن قفل است.