امروز چهارم جولای، روز تولد امریکاست. بعداز کار یا دانشگاه، معمولا اگر حوصله اش باشد میروم سینمای بغل خانه.سینمایی زنجیره ای بنام ای ام سی. سه شنبه ها نیم بهاست. عضو باشگاه فیلمشان شده ام و هفتگی تا سه فیلم را میتوانم رایگان ببینم.

رفتم و فیلم “جان ویک” را دیدم.

وسط فیلم یاد دوازده سالگی ام افتادم. مدرسه مان اگر میفهمید سینما رفته ایم رسما عذرمان را میخواست. مدرسه ای بود با امکاناتی عجیب زیاد برای چند ده نفر دانش آموز گزینش شده. از دوم راهنمایی تاآخر تحصیل را آنجا بودم.

فقط رشته ریاضی داشت. هم به شدت علمی بود و هم بسیار مذهبی؛ نه مجوز داشتن تلویزیون داشتیم نه شنیدن موسیقی ونه حتی کف زدن برای تشویق. میگفتند حرام است.شاید هم هست. گمانم عاقبت بخیر نشدم. بماند که اگر الان سری به گروه مجازی فارغ التحصیلان آن مدرسه بزنیم با معیارهای موسسش احتمالا هیچ کداممان عاقبت بخیر نشده ایم.

از این مدارس ارتودکس اینجا هم زیاد یافت میشود. مدارسی که تلاششان ساختن اخلاقی ترین “صرفا کودکی و نوجوانی” برای محصلینشان است. یهودی ها دراین زمینه سردمدارند، با این تفاوت که از کودکستان دارند تا دانشگاه و بعدهم بازار کار.