تا مدت ها معلمی برای من یک معنی داشت: معلم درس می دهد، دانش آموز یاد می گیرد. اما یک روز متوجه شدم، معلمی فقط این نیست. من تریشا بکستر هستم، معتقدم هر دانش آموز باید جایی داشته باشد برای رویاپردازی ...

روزی یکی از دانش آموزانم (که سرکلاس چرت می زد) بهم گفت: دیشب تلاش کردم بخوابم، اما زمین سرد بود. اون روز متوجه شدم نصف کلاس تخت (جایی گرم و نرم) ندارن و روی زمین می خوابن.

گریه ام گرفت. رفتم ناهار و وقتی برگشتم دیگه درس ندادم. به بچه ها گفتم هرکی میخواد بخوابه. تا سه سال این کار رو ادامه دادم، تا ایده ای به ذهنم رسید برای حل مشکل بچه ها.

با کمک خانواده و دوستان موسسه ای تاسیس کردم، تعدادی تخت خواب، ملافه، پتو و بالش خریدم برای بچه های نیازمند. این کار از مدرسه ما شروع شد و الان در تمام مدارس ناحیه انجام میشه. افراد و سازمان های مختلفی به ما کمک می کنن.

ما معلم ها می تونیم به خانواده ها کمک کنیم تا برخی مشکلات بچه ها رو حل کنن. شاید این کار فقر رو ریشه کن نکنه، اما جلوی چرخه فقر رو می گیره. مثلا خیلی از خانواده ها بعد از مدتی تخت خواب اهدایی رو میدن به یک خانواده دیگه، چون خودشون تخت خریدن.

معلم های پرتلاش همیشه از خودشون می پرسن: ما زحمت می کشیم، پس چرا بعضی دانش آموزان نمرات پایینی می گیرن؟ برای یافتن جواب این سوال یک پله برید عقبتر؟ ما معلم ها باید محیط مدرسه رو مکمل محیط خانه کنیم تا بچه ها به موفقیت برسن.